| စတုတၳမ႑ိဳင္နဲ႔ တတိယႏိုင္ငံသားမ်ား |
| Written by ေမာင္ခိုင္လတ္ | |
| Sunday, 22 July 2012 10:12 | |
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတိုင္းမႇာ မ႑ိဳင္ႀကီးေလးရပ္ကို
အားေကာင္းဖြံ႔ၿဖိဳးေစဖို႔အတြက္ ဂ႐ုဓမၼႀကီးႀကီးနဲ႔
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေလ့ရႇိၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီမ႑ိဳင္ႀကီးေလးရပ္က အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့
ဥပေဒျပဳေရးမ႑ိဳင္၊ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္နဲ႔
စာနယ္ဇင္းမ႑ိဳင္ဆိုၿပီး မ႑ိဳင္ ႀကီးေလးရပ္ရႇိၾကပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းမ႑ိဳင္ကိုပဲ
စတုတၳမ႑ိဳင္လို႔ ေခၚၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ဥပေဒျပဳေရးမ႑ိဳင္ ဆိုတာကေတာ့ အေရးအႀကီးဆံုး ပထမမ႑ိဳင္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူကလႊတ္ေတာ္အတြင္းမႇာ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလႇယ္ေတြ(ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလႇယ္ေတြ)က တင္ျပအတည္ျပဳၿပီး ျပ႒ာန္းေရးဆြဲရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္ဆင္သင့္တဲ့ ဥပေဒကိုျပင္ဆင္ အသစ္ျပ႒ာန္းသင့္ တာ ျပ႒ာန္းေရးဆြဲေပးရတဲ့ တာ၀န္ယူမႈ ျပဳရပါတယ္။ အခု အသစ္ျပဌာန္းလိုက္တဲ့ အလုပ္သမား အဖြဲ႔အစည္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ၊ လယ္ယာေျမဥပေဒနဲ႔ အသစ္ျပ႒ာန္းဖို႔ ႀကိဳးပမ္းျပင္ဆင္ေနတဲ့ မီဒီယာဥပေဒ...စတဲ့ ဥပေဒျပဳေရးက႑ေတြအတြက္ တာ၀န္အရႇိဆံုးေနရာက ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္....က တရား႐ံုးေတြရဲ႕ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈ အခန္းက႑လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ လြတ္လပ္ၿပီးတရားမ်တတဲ့ ထင္သာ ျမင္သာရႇိတဲ့ အဂတိေလးပါးကင္းစင္တဲ့ တရား႐ံုးေတြနဲ႔ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ကို မတိမ္းမေစာင္းေဆာင္ရြက္မႇသာ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မႇာပါ။ ျပဌာန္းထားတဲ့ ဥပေဒက တျခား၊ က်င့္သံုးတာကတျခားျဖစ္ၿပီး မၾကားဖူးတဲ့ တရားစီရင္ေရးနဲ႔ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ေလ့ရႇိတဲ့ အာဏာရႇင္ေတြရဲ႕ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ကိုေတာ့ သတိရခ်င္လည္း ရၾကပါ။ ထပ္မံၿပီး သယ္ေဆာင္မလာဖို႔ေတာ့ သတိျပဳရပါလိမ့္မယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ဆိုတာက်ေတာ့ လက္ရႇိအာဏာရေနသူေတြရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔နဲ႔ တုိက္႐ိုက္ပတ္သက္ပါတယ္။ အစိုးရအဖြဲ႔လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားတဲ့ ျပည္သူျပည္သားေတြကို ညႇာတာေထာက္ထားမႈ အျပည့္အ၀နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းျဖစ္ေရး ေရႇး႐ႈတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ျဖစ္မႇသာ ဒီမိုကေရစီ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ကို ေရာက္ရႇိမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။ စတုတၳမ႑ိဳင္ေခၚတဲ့ စာနယ္ဇင္းမ႑ိဳင္က်ေတာ့ က်န္တဲ့မ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္ျဖစ္တဲ့ ဥပေဒျပဳေရး၊ တရားစီရင္ေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ေတြနဲ႔ အသြင္သဏၭာန္ခ်င္း မတူပါဘူး။ အဲ့ဒီမ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္မႇာက ျပည္သူလူထု က ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ ဒါမႇမဟုတ္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အစိုးရက ဖြဲ႔စည္းခန္႔အပ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ စတုတၳမ႑ိဳင္က်ေတာ့ အဲသလို မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေတာ္ဘ႑ာကလည္း က်ခံေပးျခင္း မရႇိပါဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုတည္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဆရာ၊ သတင္းဆရာ၊ အယ္ဒီတာ စတဲ့ မီဒီယာေလာကသားေတြ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ႏိုင္ငံအႏႇံ႔ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ အင္အားတစ္စုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္တည္ၾကတဲ့ မ႑ိဳင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီက်င့္သံုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြဆိုလွ်င္ စတုတၳမ႑ိဳင္ျဖစ္တဲ့ စာနယ္ဇင္းမ႑ိဳင္ရဲ႕ အေရးပါအရာ ေရာက္မႈကို အစုိးရကလည္း တရား၀င္ အသိအမႇတ္ျပဳၿပီး အျပန္အလႇန္ အားေပးကူညီေလ့ရႇိတယ္။ မိတ္ဖက္ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အဲ့ အာဏာရႇင္ႏိုင္ငံေတြဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္ထဲမႇာ စာနယ္ဇင္းသမားေတြခ်ည္းေပါ့။ စတုတၳမ႑ိဳင္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ကိုက ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူ႔အက်ိဳးအတြက္ က်န္တဲ့မ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္က ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ မႇန္မႇန္ကန္ကန္ က်င့္သံုးရဲလားလို႔ အၿမဲမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး မမႇန္မကန္လုပ္တာနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္႐ႈတ္ခ်ၿပီး ျပည္သူေတြသိေအာင္ ေျပာျပရတဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ႀကီးကို ထမ္းပိုးထားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္လည္း စာနယ္ဇင္းသမားေတြကို Watch dog လို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚေလ့ရႇိၾကတယ္။ ျပည္ေစာင့္ေခြးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
စာနယ္ဇင္းသမားေတြဆိုတာ အာဏာရႇင္အစိုးရနဲ႔ သူရဲ႕လက္ပါးေစေတြအတြက္ေတာ့ ကမၻာ့ရန္ပါပဲ။ ျပည္သူေတြကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ အုပ္စိုးတဲ့ အာဏာရႇင္ေတြအတြက္ အေၾကာက္တရား ကင္းေအာင္၊ မႇန္ရာကို ေျပာရဲေအာင္၊ မတရားမႈကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တဲ့ အေလ့အထ ေတြထြန္းကားေအာင္ ေရႇ႕ေဆာင္လမ္းျပသူေတြျဖစ္တဲ့ စာနယ္ဇင္းသမားေတြကို ေအာ့ႏႇလံုးနာတာ သဘာ၀ပါပဲ။ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းသမားေတြရဲ႕ ရန္သူေတြဆိုတာ အာဏာရႇင္အစိုးရနဲ႔ သူ႔လက္ပါးေစသာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပည္သူေတြထဲမႇာလည္း ရႇိပါတယ္။ တ႐ုတ္စာေရးဆရာႀကီး လူရႊန္းရဲ႕စံနဲ႔တိုင္းတာၾကည့္ရင္ေတာ့ တတိယႏိုင္ငံသားေတြလို႔ ေခၚႏိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ လူရႊန္းက ပထမႏိုင္ငံသား ဆိုတာတိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳးအေပၚ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၿပီး အႂကြင္းမဲ့သစၥာခံသူ။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ရန္သူမႇန္သမွ် မေၾကာက္မရြံ႕ ခုခံကာကြယ္တြန္းလႇန္ရဲသူလို႔ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ဒုတိယႏိုင္ငံသားဆိုတာကေတာ့ လက္ရႇိ အုပ္စိုးေနတဲ့အရာကိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ အုပ္စိုးသူရဲ႕ တရားမဲ့လုပ္ရပ္ေတြကို မေထာက္ခံဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မဆန္႔က်င္ရဲဘူး။ အနာဂတ္ကိုေတာ့ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံသားေတြပါပဲ လက္ရႇိအုပ္စိုးေနတဲ့အရာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ စကားေတာင္ က်ယ္က်ယ္မေျပာ၀ံ့ဘူး။ နားရြက္ မခတ္ရဲဘူး။ ေနာင္ေပၚထြန္းလာမယ့္ အရာကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မသိမႈ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စာနယ္ဇင္းေတြကို အလိုလိုမုန္းတီးစိတ္ ရႇိေနတယ္။ ၀န္ခံခ်င္မႇ ၀န္ခံမႇာျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမႇာ မုန္းတီးစိတ္ ရႇိေနတယ္။တတိယႏိုင္ငံသား အမ်ားစုကေတာ့ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားလို႔ေခၚတဲ့ Elite ... ေတြပါပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ခ်မ္းေျမ့ေနတဲ့ အသိုက္အၿမံဳေလး ပ်က္သုဥ္းသြားမႇာေၾကာက္လို႔၊ အရာရာကို သံသယနဲ႔ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္က ဦးေဆာင္ၿပီး အကဲျဖတ္ေန တတ္တာကိုး။ လူတစ္ကိုယ္တည္း ႏႇစ္ျခမ္းကြဲ ေနတယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္သူတို႔က ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတယ္။ အေနအထိုင္ ပိရိေသသပ္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မုန္းတီးမႈစိတ္ကို မ်က္ႏႇာအမူအရာက မေဖာ္ျပဘူး။ ႏႈတ္ခ်ိဳတယ္ အတြင္းသားကေတာ့ မည္းေမႇာင္ေနတဲ့ လူစားမ်ိဳးပါ။ အာဏာရႇင္ေတြသာ စာနယ္ဇင္းေတြကို မုန္းတီးတာပါလို႔ေျပာရင္ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးသားစစ္စစ္ျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ သတင္းစာေတြအေပၚ အာဃာတစိတ္ ရႇိေနသူမ်ဳိးလည္း ရႇိတာပါပဲ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ သမၼတႀကီးေဟာင္း ေဂ်ာ့ဘုရႇ္(အႀကီး) ဆိုရင္...နာလိုခံခက္စြာ ေျပာခဲ့ဖူးေသ တယ္။ ''သတင္းစာဆိုတာ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါးျဖစ္တယ္'' တဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ တတိယႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ စာနယ္ဇင္းေတြဟာ အစဥ္အၿမဲမဟုတ္ေတာင္မႇ မ်ားေသာအားျဖင့္ မေျပလည္ၾကပါဘူး။ မလိုမုန္းထား စိတ္မ်ဳိးမဟုတ္ရင္သာရႇိမယ္ စာနယ္ဇင္းေတြအေပၚ ၾကည္လင္တဲ့ စိတ္နဲ႔ေတာ့ ၾကည့္ျမင္ေလ့ မရႇိၾကဘူး။ တတိယႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ စတုတၳ မ႑ိဳင္ဆိုတာ(၃)နဲ႔ (၄)လိုပါပဲ။ မေ၀းကြာေပမယ့္ ႐ႈေမွ်ာ္တာက်ေတာ့ တစ္ေနရာစီပါပဲ။ |
Comments
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားရစရာ မရွိ ေပမဲ့ အားလုံးရဲ့ အားကိုးရာ က ေတာ့ စတုတၳမ႑ိဳင္ ပါ ပဲေလ။။