တံငါနားနီး တံငါ

တံငါနားနီး တံငါ

Written by နီမင္းေဆြ

Wednesday, 01 August 2012 16:05

'လူဟာ ငယ္စဥ္ဘ၀မႇာ ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိယ္ခုိင္းရမယ္၊ အဲဒီလုိမႇမခုိင္း ခဲ့ရင္ ႀကီးလာတဲ့အခါ သူမ်ားခုိင္း တာေတြကုိ လုပ္ေပးရတဲ့ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္'လုိ့ ဆရာ တစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာ့ဆုံးမ စကားေလးကုိ ျပန္သတိ ရ ၿပီး လူဟာငယ္စဥ္ဘ၀မႇာ ကုိယ့္ စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္၊ အဲဒီလုိမႇ မထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရင္ ႀကီးလာတဲ့အခါ အမ်ားတကာရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းကုိ ခံရတဲ့ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လုိ့ လည္း ျဖည့္ စြက္ၿပီး စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ဘ၀မႇာ လူဟာ ကုိယ့္ကုိဘယ္သူခုိင္းခုိင္းလုပ္ေပး ႏုိင္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတြ႕ေတြ႕ခံႏုိင္ရည္ ရႇိပါတယ္။ ႀကီးလာရင္ေတာ့ ကုိယ့္ ကုိသူမ်ားပဲ ခုိင္းခုိင္းကုိယ့္ဟာကုိယ္ပဲ ျပန္ခုိင္းခုိင္းလုပ္ႏုိင္မယ္မထင္ေတာ့ ပါဘူး။ အဲဒီလုိႀကီးလာမႇ ကုိယ္ျဖစ္ ခ်င္တာေတြအားလုံးဘာတစ္ခုမႇ ျဖစ္ မလာေတာ့ဘဲကုိယ္မျဖစ္ခ်င္တာေတြ ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ တယ္လုိ့လည္း ထင္မႇာမဟုတ္ေတာ့ ပါဘူး။  ဒီလုိအေတြးေတြ ၀င္လာရတာကလည္း မ်က္စိေအာက္မႇာ ခုေခတ္တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကသလဲဆုိတာကုိ ျမင္ေတြ႔ေနရလုိ႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလူငယ္ေတြႀကီး လာတဲ့အခါ ေအာင္ျမင္တဲ့လူသား တစ္ေယာက္ကုိယ့္ဘ၀ကုိကုိယ္ ေက်နပ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေစဖုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ အေတြးအေခၚမ်ဳိးေတြ ေပးႏုိင္မလဲ တစ္ႏုိင္ငံလုံးမႇာရႇိတဲ့ မိဘျပည္သူ ေတြအေနနဲ႔ကေရာ ဘာေတြလုပ္ေပး ၿပီး ဘာေတြေရႇာင္ၾကဥ္သင့္ၾကသလဲ ဆုိတာကုိ စဥ္းစားလာရပါေတာ့တယ္။ ဒီအေတြးေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏႇစ္က အင္ဒိုနီးရႇားႏိုင္ငံ ဂ်ကာတာၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားစဥ္တုန္းက ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေလးကုိ ျပန္သတိရမိပါတယ္။ ဂ်ကာတာကို ေရာက္တဲ့ ညက ခရီးပန္းၿပီးေမာေမာနဲ႔ ဟိုတယ္မႇာ အေစာႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါ တယ္။ မနက္၂ နာရီေလာက္ တစ္ေရးႏိုးေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ဟိုတယ္ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လုိက္မိတယ္။ အဲဒီမႇာ 'ဒိန္႔.ဒိန္႔.. ဒိန္႔.ဒိန္႔..'နဲ႔ ခပ္ အုပ္အုပ္အသံေတြကို ၿမိဳ႕ထဲဘက္ဆီက ၾကားေနရတယ္။ ကုိယ့္ဟုိတယ္အခန္းက အထပ္အျမင့္ႀကီးမုိ႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကုိ အေပၚစီးက ျမင္ေနရေပမယ့္ အသံလာေနတဲ့ေနရာကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ အသံေတြကလည္း တစ္ေနရာထဲက လာေနတဲ့အသံေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေလးငါးေနရာေလာက္က လာေနတဲ့အသံေတြ ျဖစ္တယ္။ ဘာသံေတြျဖစ္မလဲဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားမရဘဲ အိပ္ရာထဲျပန္၀င္ခဲ့ပါတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ ေအာက္ေစာေစာဆင္း နံနက္စာစားၿပီး အခန္းထဲကုိ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ မနက္ ၈နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ အဲဒါညတုန္းက ၾကားခဲ့ရတဲ့အသံေတြကို သတိရလို႔ အခန္းျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္မိပါတယ္။ အဲဒီအခါမႇာ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕လံုး ဆိတ္ၿငိမ္ေနၿပီး ဘာသံမႇမၾကားရတာကို ထူးဆန္းစြာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ လမ္းေတြေပၚမႇာလည္း ကားေတြရႇင္းေနၿပီး တစ္စီးစ ႏႇစ္စီးစေလာက္ပဲေတြ႔ရလုိ႔ အေတာ္ အံ့ၾသသြားမိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေန႔ လယ္က်ေတာ့ ကုိယ့္ အင္ဒိုမိတ္ေဆြကို အဲဒါေတြက ဘယ္လုိျဖစ္ရတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီအခါက်မႇ သူကအက်ဳိးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေတာ့တာကုိး။ အမႇန္ကေတာ့ တစ္ညလံုးဖြင့္တဲ့ nightclub ေတြမႇာ မိုးလင္းကာ နီးထိေအာင္ကေနၾကၿပီး၊ မနက္ ေရာက္ေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လံုးဘယ္သူမႇ မထဘဲ အိပ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီေန႔ညဟာ ေသာၾကာေန႔ ညလား စေနေန႔ ညလား အေသအခ်ာေတာ့ မမႇတ္မိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဒီအျဖစ္ကို အံ့ၾသနားမလည္မိတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ကို အျပစ္တင္ဖို႔ေတာ့လည္း မသင့္ဘူးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ၁၉၉၄ခုနစ္ေလာက္တုန္းက မနက္၂နာရီထိုးတဲ့အထိ တဒိန္႔ဒိန္႔နဲ႔ ကၾကတဲ့ night club မ်ဳိးေတြကိုယ့္ ႏိုင္ငံမႇာ ရႇိမႇ မရႇိေသးဘဲဟာကုိး။ 'လူဟာ ငယ္စဥ္ဘ၀မႇာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ခုိင္းရမယ္၊ အဲဒီလုိမႇ မခုိင္းခဲ့ရင္ ႀကီးလာတဲ့အခါ သူမ်ားခုိင္းတာေတြကုိ လုပ္ေပးရတဲ့ ဘ၀ကုိ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္'လုိ႔ ဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဆရာ့ဆုံးမစကားေလးကုိ ျပန္သတိရၿပီး လူဟာငယ္စဥ္ဘ၀မႇာ ကုိယ့္စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္၊ အဲဒီလုိမႇ မထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရင္ ႀကီးလာတဲ့အခါ အမ်ားတကာရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းကုိ ခံရတဲ့ဘ၀ကုိ . . . ေန႔လယ္ပိုင္းၿမိဳ႕ထဲကို ေလွ်ာက္လည္ေတာ့ေတြ႔လိုက္ရတဲ့ အင္ဒို မိန္းမငယ္ေလးေတြထဲက ၁၀ေယာက္မႇာ ၈ေယာက္ေလာက္က ေဘာင္းဘီတိုေလးေတြ ၀တ္ထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ခုေခတ္မိန္းကေလးေတြ ေဘာင္းဘီတို၀တ္တာမ်ား ဘာဆန္း တာလုိက္လို႔ ေျပာစရာရႇိပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမႇာေတာ့ တကယ္ဆန္းတာပါလို႔ ေျပာရမႇာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔၀တ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးေတြက ကိုယ္တို႔ဆီက ေယာက်္ားေလးေတြ၀တ္တဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီထက္ လက္ႏႇစ္ လံုးေလာက္ပဲ ပိုရႇည္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီခရီးစဥ္က ျပန္လာၿပီး ေနာက္ႏႇစ္ႏႇစ္ေလာက္အၾကာမႇာ ဂ်ပန္ကိုတစ္ခါ ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ ဂ်ပန္မေလးေတြကို ေဘာင္းဘီတိုေလးေတြနဲ႔မ်ား ေတြ႔ရမလားဆိုတဲ့ စူးစမ္းစိတ္နဲ႔ ၾကည့္မိပါတယ္။ အဲဒီမႇာေတြ႔ရတဲ့ ဂ်ပန္မေလးေတြကေတာ့ အင္ဒိုက မိန္းကေလးေတြ၀တ္တဲ့ တိုနန္႔နန္႔ ေဘာင္းဘီတိုမ်ဳိးကို ၀တ္တဲ့မိန္းကေလးဆုိလို႔ တစ္ရာမႇာ တစ္ေယာက္ေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသရတာကေတာ့ အံ့ၾသရတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ coffee shop ေတြမႇာထိုင္ေနၾကတဲ့ အသက္ ၁၇ ႏႇစ္ ၁၈ ႏႇစ္အရြယ္ ဂ်ပန္မေလးေတြဟာ စီးကရက္ေတြကုိ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ေသာက္ေနၾကလို႔ပါပဲ။ မိန္းကေလး သုံးေလးေယာက္ေလာက္ စုထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲအလယ္က ေဆးလိပ္ခြက္ထဲမႇာ စီးကရက္တိုမရႇိဘူးဆိုရင္ အနည္းဆုံး သုံးဆယ္ေလးဆယ္ေလာက္ေတာ့ အသာေလးရႇိေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဆးလိပ္တုိေတြ ေဆးလိပ္ခြက္ေပၚကေန လ်ံက်ေနပုံကလည္း အက်ည္းတန္လြန္းလႇပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရတာလဲဆိုၿပီး ကိုယ့္ဂ်ပန္မိတ္ေဆြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ၀ိတ္က်မယ္ထင္လို႔ ေသာက္ၾကတာလည္း ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဓိကကေတာ့ ဒါဟာဖက္ရႇင္တစ္ခုျဖစ္ေနလုိ႔ ေသာက္ၾက တာပါပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဖက္ရႇင္ဆိုေတာ့ လိုက္မေသာက္ရင္ ကိုယ္လည္းပဲ ေခတ္မမီဘဲ ေတာက်တဲ့ပုံစံမ်ဳိးႀကီး ျဖစ္ေနမႇာစုိးလုိ႔ လုိက္ေသာက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဂ်ပန္မေလးေတြရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟာ ေဆးလိပ္ခ်ဳိးစြဲၿပီး အညိဳေရာင္ေတာင္ သန္းေနၾကပါၿပီ။  ေနာက္ ၁၂ ႏႇစ္အၾကာမႇာေတာ့ ေဆာ္ဒီအာေရးဗီးယားႏိုင္ငံက ရိယာဒ္ၿမိဳ႕ကို တစ္ခါေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီႏိုင္ငံမႇာရႇိတဲ့ ဟိုတယ္ေတြမႇာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ေယာက်္ားေလးေတြထဲက ၁၀ ေယာက္မႇာ ၉ ေယာက္ေလာက္က ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ိဳး ေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကိုယ့္အခန္းထဲ တာ၀န္နဲ႔ေရာက္လာတဲ့ အဲဒီဟုိတယ္၀န္ထမ္းေလးေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔စကားလက္ဆုံက်သြားေလ့ရႇိပါတယ္။ သူတို႔က ကိုယ္နဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမႇာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိဘေဆြ မ်ဳိးေတြအေၾကာင္း သိပ္ေျပာျပခ်င္ေလ့ရႇိၿပီး ကုိယ္ကလည္း အျမဲစိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေပးတာကုိး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတုိ႔ေလးေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔ စကားေျပာရတာကို အရမ္းသေဘာက်ၾကပါတယ္။ တစ္ခါလာရင္ အနည္းဆံုး ၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ စကားေျပာျဖစ္ေလ့ရႇိတာပါပဲ။ တစ္ညမႇာေတာ့ အဲဒီလိုစကားေျပာေနတုန္း ဆူဆူညံညံအသံေတြကို အခန္းအျပင္ဘက္က ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စကားေျပာရင္း ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေနၾကတဲ့ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အစိတ္အရြယ္ မိန္းကေလးအေယာက္ ၂၀ေလာက္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ အားလံုး ဂါ၀န္ေတြတကားကားနဲ႔ပါ။ သူတုိ႔ တည္းရမယ့္အခန္းထဲကုိ ၀င္ကာနီးမႇာ တစ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္းလႇမ္းေအာ္ ေနာက္ေျပာင္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ခုနက ကိုယ့္မိတ္ေဆြဖိလစ္ပိုင္ လူငယ္ေလးကို 'ဟ.. ဘယ္သူေတြလဲဟ. ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ'လို႔ ေမးမိပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မႇ သူက 'ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက နာ့စ္မေတြေလ၊ ေဆာ္ဒီမႇာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္တာ ၂ႏႇစ္ျပည့္လို႔ မနက္ျဖန္ ဖိလစ္ပိုင္ျပန္ၾကရေတာ့မႇာမုိ႔ ေပ်ာ္ေနၾက တာ၊ အဲဒါမနက္ ေလယာဥ္ေပၚတက္တာနဲ ၀တ္႐ံုနက္ေတြ မၿခံဳရေတာ့ဘူး၊ လြတ္ၿပီကြၽတ္ၿပီဆုိၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ေျပာေနၾကတာ'လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။  သူေျပာတာမႇန္ပါတယ္။ ေဆာ္ဒီမႇာေတာ့ အဂၤလိပ္မေရာ အေမရိကန္မေရာ ဖိလစ္ပုိင္သူပါမက်န္ ဘယ္ႏုိင္ငံသူျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေပၚမႇာ ၀တ္႐ံုနက္ကုိ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးမ႐ံုလို႔ကေတာ့ တစ္ခါတည္း ဖမ္းခ်ဳပ္တာခံရမႇာပါပဲ။ ဒီေလာက္ပူအုိက္တဲ့ ႏုိင္ငံထဲမႇာ ဒီ၀တ္႐ုံနက္ႀကီး ႐ုံထားရတာ ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး ဆင္ေျခေပးေနလုိ႔ မရပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားသူဆုိရင္ေတာ့ မ႐ုံႏုိင္ရင္အစကတည္းက မလာနဲ႔ပါပဲ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အရြယ္တူၿပီး ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုဓေလ့စ႐ိုက္ေတြ က်င့္ႀကံမႈေတြ ကြဲျပားျခားနားေနရတာလဲဆုိတာကုိ ပါပဲ။ ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာရင္း ကိုယ့္မိတ္ဆြတစ္ေယာက္ သူ႔ငယ္စဥ္ဘ၀က သူက်င္လည္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘ၀ နဲ႔ အခုလက္ရႇိဘ၀မႇာ သူႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာေတြအေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုေျပာျပခဲ့တာေတြကုိ သတိရသြားမိပါတယ္။ အသက္ ၁၆ ႏႇစ္ ၁၇ ႏႇစ္ အရြယ္ငယ္ရြယ္စဥ္ဘ၀က ကုိယ့္မိတ္ေဆြဟာ သူ႔ရဲ႕ေမြးရပ္ၿမိဳ႕ေလးမႇာ အဲဒီတုန္းကအေခၚနဲ႔ ေျပာရရင္ လမ္းသူရဲျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း လမ္းသူရဲတစ္စုလူ ၂၀ ေလာက္ဟာ အားလံုးစက္ဘီး ကုိယ္စီ ရႇိၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ညဘက္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး စက္ဘီးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ပတ္ေနေလ့ရႇိၾကပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမႇာ ရန္ကုန္တို႔ မႏၲေလးတို႔ကလာတဲ့ လူစိမ္းေတြ ကုိေတြ႔လို႔ သူတို႔မ်က္စိထဲမႇာ ေထာင့္မက်ဳိးဘူးထင္ရင္ အသားလြတ္သြားၿပီး ရန္စၾကရန္ျဖစ္ၾကလုိ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲလည္း မၾကာခဏ ေရာက္ၾကပါတယ္။ ညည ဘိလိယက္ခံုနဲ႔ ေတြ႔ကရာကင္းတဲေတြမႇာ အိပ္ၾကပါတယ္။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြ ကုိယ့္ကုိေျပာခ်င္တာက လူငယ္ေတြဟာ သူတုိ႔ ဘ၀ကုိ သူတုိ႔ ဂ႐ုစုိက္ခ်င္ၾကတာထက္ ပတ္၀န္းက်င္က သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိသေဘာထားတယ္ ဘယ္လုိဂ႐ုျပဳတယ္ဆုိတဲ့အေပၚမႇာ ပုိအရသာခံခ်င္ၾကတယ္ ဆုိတာကို ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြဟာ သူငယ္စဥ္တုန္းက'ဒီေကာင္က လမ္းသူရဲ'လုိ႔ သူမ်ားေျပာတာကုိပဲ စိတ္ထဲမႇာက်ိတ္ၿပီး အဟုတ္ထင္ေက်နပ္ေနခဲ့မိတာကို အခုမႇ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိေျပာျပပါတယ္။ ျပႆနာက အမႇားအမႇန္ကုိ ခြဲျခားၿပီး သူနားလည္ေအာင္ေျပာျပေပးမယ့္သူ သူ႔အနားမႇာ ရႇိမေနခဲ့ျခင္းပါပဲ။ သူမ်ား night club တက္လုိ႔ အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး ဂုဏ္ယူခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ကုိယ္လုိက္ တက္တာ၊ သူမ်ားေဘာင္းဘီတုိ၀တ္လုိ႔ ကုိယ့္ေပါင္အသားအေရာင္နဲ႔ လုိက္မႇန္းမသိ မလုိက္မႇန္းမသိ ကုိယ္လုိက္၀တ္တာ၊ သူမ်ားစီးကရက္ေသာက္လုိ႔ ကုိယ့္တစ္ကုိယ္လုံး အနံအေစာ္ခံ ႏႈတ္ခမ္းေတြ အျပာခံၿပီး တစ္ရက္ကုိ စီးကရက္ အလိပ္ ၅၀ ေလာက္ မကုန္ကုန္ေအာင္ လုိက္ေသာက္တာေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္က ကုိယ့္အေပၚ ျမင္တဲ့အျမင္ေတြအေပၚမႇာ လုိက္အရသာခံခ်င္လုိ႔ လုပ္ၾကတာျဖစ္တယ္လုိ႔ ကိုယ့္မိတ္ေဆြက ဆုိပါတယ္။ ေဆာ္ဒီလုိႏုိင္ငံမ်ိဳးမႇာ လူငယ္ေတြ ဒီလုိမလုပ္ေအာင္ဥပေဒနဲ႔ တားခ်င္ရင္တားလုိ႔ ရႏုိင္ေလာက္ေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏုိင္ငံေတြမႇာေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏုိင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆင္းရဲတဲ့ႏုိင္ငံပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တာ၀န္ရႇိတဲ့ လူေတြေရာ ျပည္သူေတြကပါ ဒီလုိမ်ိဳးကိစၥေတြကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ေမ့ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ကေလးေတြဟာ အထိန္းမရႇိတဲ့ ခ်ည္ခင္လုိ လမ္းလြဲကုိ ေရာက္သြားၾကမႇာပါပဲ။  ကိုယ့္မိတ္ေဆြဆက္ေျပာတာက အခုကုိယ္တုိ႔ႏုိင္ငံက တခ်ိဳ႕စာသင္ေက်ာင္းေတြနားမႇာသာမက ကုိယ့္ေက်ာင္းေရႇ႕က ၀န္ထမ္းသက္သာ အခန္းေတြမႇာေတာင္ ဘီယာဆိုင္ေတြ ဖြင့္ထားတာကုိေတြ႔ေနရတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ အခါတုိင္း ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာဆုိင္ထဲမႇာ ဘီယာေသာက္ေနတဲ့လူေတြကုိ  မျမင္ခ်င္မႇအဆုံး ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႔ေနရတယ္တဲ့။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေျပာတာေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ဒီတစ္ခုတည္းပဲ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ တစ္ည လံုး တဒိန္႔ဒိန္႔ကိစၥအေၾကာင္းေတြကုိေတာ့ ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေလာကမႇာ လူဟာ 'ေဂါေဏန ေဂါေဏာ သမေဏန သမေဏာ' ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ လူ့၀န္းက်င္ထဲ စ၀င္ကာစကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀မႇာ တံငါနားနီးတံငါ မုဆိုးနားနီးမုဆိုး ဆုိသလုိ ပတ္၀န္းက်င္ေပၚမူတည္ၿပီး ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္စ႐ုိက္ေတြလုိက္ ေျပာင္းလဲသြားေလ့ ရႇိၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ လူႀကီးေတြဟာ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဂ႐ုမျပဳဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ 'ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ျပဳမူက်င့္ႀကံပုံေတြဟာ ကေလးေတြရဲ႕ အက်င့္စာရိတၲကုိ ပ်က္စီးယုိယြင္းေစတယ္ဆုိရင္ အဓိကနစ္နာသူဟာ အဲဒီႏုိင္ငံပဲျဖစ္လိမ့္မယ္'လုိ႔ အေမရိကန္ စာေရးဆရာမႀကီး 'ပါးလ္အက္စ္ဘတ္'(Pearl S Buck)ေျပာခဲ့တာေလး ကုိပဲ သတိရေနမိပါေတာ့တယ္။