ေလျဖတ္မည့္ ေရွ႔ေျပးလကၡဏာ (၁၀)ခ်က္။ (Ten Warning Signs of Paralysis)
၁။ ဦးေခါင္းေနာက္ေစ့တြင္ ေခါင္းကိုင္ျခင္း၊ မၾကာခဏ မူးေဝျခင္း။
(Sub occipital headache)
၂။ ေျခ,လက္တို႔တြင္ မၾကာခဏ က်ဥ္ျခင္း၊ ကိုယ္လက္ ေလးလံထိုင္းမႈိင္းျခင္း။
(Tingling sensation of limbs)
၃။ မ်က္ခြံႏွင့္ မ်က္ႏွာၾကြက္သားတို႔ ဆတ္ခနဲလႈပ္ျခင္း၊ အသားကြက္၍ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ျခင္း။
(Fluttering or Tic of eyelids and facial muscles)
၄။ မၾကာခဏ ဝမ္းခ်ဳပ္ျပီး ဗိုက္တြင္ေလပြေနျခင္း။
(Occassional constipation and fluctuation)
၅။ ညအိပ္ခ်ိန္ က်ဥ္ထံုျခင္း လန္႔ႏိုးျခင္း။
(Tingling and numbress of limbs during sleep)
၆။ ဆီး အနီေရာင္သြားျခင္း။
(Redness discolouration of urine)
၇။ ပစၥည္းမ်ားကိုင္လွ်င္ မျမဲျခင္း၊ မၾကာခဏ လြတ္က်တတ္ျခင္း။
(Freguent fall down of objects when bandling)
၈။ ဘယ္ဘက္လက္ ကိုက္ခဲျပီး လက္မတြင္ ထံုျခင္း၊ ဘယ္ေျခဆြဲျခင္း။
(Tingling and aching sensation of left upper limbs, thumb and lower limbs)
၉။ အမ်ိဳးသားမ်ား အသက္ ၄၅-ႏွစ္ေက်ာ္လွ်င္ ရက္ရွည္ ေျခ,လက္ ထံုက်ဥ္ျခင္း။
(Male over 45yrs,numbers sensation longtime)
အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေသြးဆံုးခ်ိန္တြင္ ေျခ,လက္မ်ား ထံုက်ဥ္ျခင္း။ လက္ညႇိဳး၊ လက္ခလယ္ ေကြးရာမွ ခ်က္ခ်င္းဆန္႔မရျခင္း။
(Numbness sensation during menolpasuse)
၁၀။ ေရခ်ိဳးျပီးလွ်င္ မ်က္စိမ်ား ၾကာျမင့္စြာ နီရဲျခင္း။
(Redness of eye after bath (or) Conjunctivities after bath)
ႀကဳိတင္သိရွိၿပီး လူသားမ်ားအားလုံး ေလၿဖတ္ၿခင္း မွ ကာကြယ္နုိင္ႀကပါေစ.....
BY-Mg Mandalay
လူေျခာက္-ဟူသည္
ဘံုဘ၀တမ်ိဳးမွ သတၱ၀ါမဟုတ္ပါ၊ ခႏၶာငါးပါးရွိသည့္ လူ႔ဘ၀၌ပင္ ဇလာဗုဇ
ပဋိသေႏၶေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶစာေပအရဆိုေသာ္ ပထမံ ကလလံ ေသာတိ၊ ကလလာ
ေဟာတိ အဗၺဳဒံ၊ စေသာ သံယုတ္ပါဠိေတာ္လာအတိုင္း
အမိ၀မ္းတြင္း ကလကေရၾကည္ တစ္သတၱာဟ (ခုနစ္ရက္တပတ္)။
... အျမွဳပ္ တစ္သတၱာဟ။
သားတစ္ တစ္သတၱာဟ။a
အခဲ တစ္သတၱာဟ။
ဦးေခါင္း ေျခလက္ ခက္မငါးျဖာ တစ္သတၱာဟ ျဖစ္၍
၄င္းငါးသတၱာဟ (ခုနစ္ရက္ ငါးလီ) အလြန္ သတၱာဟ အနည္းငယ္မွ် ရင့္မာခဲ့ျပီး အမိ၀မ္းတြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါသည္။
၄င္း၏အသက္၀ိညာဥ္သည္ ပဋိသေႏၶအစ ကလကေရၾကည္ တည္စကပင္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း
ေဖာ္ျပပါ ငါးသတၱာဟအလြန္ ၁၀၊ ၁၂- သတၱာဟ အတြင္း ေသဆံုး၍ သေႏၶ ၂-လေက်ာ္
၃-လနီးပါးအရြယ္ လူသားေလာင္း ရုပ္ၾကြင္းသာ အမိ၀မ္းတြင္က်န္ခဲ့ျပီး
ကံအားေလ်ာ္စြာ ေပတဘ၀ (ဂႏၶဗၺ ေ၀မာနိကၿပိတၱာ) မ်ိဳးတြင္ ျဖစ္ေလသည္။ (ေရွးဘ၀
ေကာင္မႈအက်ိဳးေၾကာင္႔ သုဂတိဘံုကို ပဋိသေႏၶေတာ႔ ေနခြင္႔ရသည္။
ရွင္သန္ခံစားခြင္႔မရဘဲ ေသသြားရရွာသည္။)
အသက္၀ိညာဥ္မဲ့ေသာ
သေႏၶသားမွာ ပ်က္က်ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တစံုတခုေသာ အေၾကာင္း ( ဥပမာ-ေတေဇာဓာတ္
လြန္ကဲမႈ) ေၾကာင့္ ပ်က္က်မသြားဘဲ တျဖည္းျဖည္း ေျခာက္သြားရပါသည္။ ၄င္း
ေျခာက္သြားသည္ႏွင့္ ၂-၃ လအရြယ္ ႀကီးေနေသာ အမိ၀မ္းသည္လည္း ျပန္လည္ပိန္ၾကံဳ၍
သြားကာ ေန႔ေစ့ခ်ိန္ (၄၂-သတၱာဟခန္႔ )တြင္ ဖြားျမင္သည္။ ထိုအခါ မရင့္မာမီ
အမိ၀မ္းတြင္းမွာပင္ ေသဆံုးေျခာက္ကပ္သြားရ၍ မႀကီးျပင္းႏိုင္ဘဲ ခက္မငါးျဖာ
မ်က္စိ နား ႏွာေခါင္း အရာပါရံုမွ် ရွိသည့္ လူသားေလာင္း အေျခာက္ကေလး (
၄-လက္မအရြယ္ ) မွ်သာ ေမြးဖြားလာခဲ့ရသည္။
ထိုအခါ၌
၄င္းလူသားေလာင္းကေလးမွ ဘ၀ေျပာင္း၍ ျဖစ္ေနေသာ ဂႏၶဗၺ (သို႔မဟုတ္)
ေ၀မာနိကျပိတၱာမွာ ေလခၽြန္နတ္သူငယ္ ကဲ့သို႔ အသင့္အတင့္တန္ခိုးရွိသျဖင့္
၄င္း၏ရုပ္ၾကြင္း လူေျခာက္ကေလးကို တြယ္တာစြဲ၀င္၍ ေနလာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ဆိုင္ရာ မိဘစသည္တို႔အား အိပ္မက္ေပးျခင္း၊ အရိပ္အေရာင္ျပျခင္း စသည္
ျပဳလုပ္ႏိုင္ေလသည္။
အထက္ပါတို႔ကို ေထာက္၍ လူေျခာက္သည္
အသက္ရွင္ျခင္း၊ အာဟာရမွီ၀ဲျခင္း၊ က်င္လည္လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ၊ ၄င္းအား
မွီတြယ္စြဲ၀င္ေနေသာ ေ၀မာနိက ေပတ၊ ဂႏၶဗၺ၏ သေဘာသဘာ၀ အတိုင္းသာလွ်င္
ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားသင့္ပါသည္။ ( အမိ၀မ္းတြင္းတြင္ ေသဆံုးျပီး ေ၀မာနိကေပတ
ဂႏၶဗၺ မျဖစ္၊ သို႔မဟုတ္ မွီတြယ္ စြဲကပ္မႈ မရွိ၍ မထူးမျခား အေသအတိုင္း ေမြး၍
စြန္႔ပစ္ရေသာ လူေျခာက္မ်ားလည္း ရွိေသးေၾကာင္း သိရပါသည္။
၄င္းလူေျခာက္ျပႆနာကို ေဆးပညာ ရႈေထာင့္မွလည္း ေလ့လာသင့္ေသးသည္။)
BY-April Maung Maung
ကိုးကား
[↑ ဘဒၵႏၲ တိေလာကသာရ-ဘာသာေရးျပႆနာ စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ-၄၅-၄၆]
