ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အာဏာျဖင့္သာ . . .

ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အာဏာျဖင့္သာ . . .

Written by ေဇဝင္းေနာင္

Sunday, 23 September 2012 10:40

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး အျမန္ဆုံးရရွိေရးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသေကၤတအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အျပာေရာင္မုိးပ်ံပူေဖာင္းမ်ားလႊတ္တင္ေနသည္ကုိ စက္တင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန့ ညေနပုိင္းကေတြ႔ရစဥ္ "အာဏာကိုခ်စ္ျခင္းထက္ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အာဏာက သာလြန္လာတဲ့ အခါမွာ ကမၻာႀကီးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းလာလိမ့္မယ္" ဂ်င္မီဟင္းဒရစ္ (ဂီတသမုိင္း၏ အထင္ရွားဆံုး လွ်ပ္စစ္ဂီတာသမား) လူေတြက အျပာေရာင္ အကၤ်ီေတြနဲ႔။ စာတန္းေတြကိုင္လုိ႔။ အဲဒီေန႔က အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေန႔ေလ။  လမ္းေပၚမွာ လူေတြ၊ ရက္ပါေတြ၊ ပန္႔ခ္ေတြလည္း ပါၾကပါေသးတယ္။ နယူးေယာက္မွာရွိတဲ့ ကုလ႐ံုးခ်ဳပ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေခါင္းေလာင္းႀကီးလည္း အဲဒီေန႔မွာ ထိုးျမဲထိုးၾကဦးမယ္။  ၂၀၁၂ အတြက္ ထူးျခားခ်က္က အဲဒီေန႔ဟာ ကမၻာ့အပစ္ အခတ္ရပ္စဲေရးေန႔။ အဲဒီေန႔ေတာ့ မပစ္ၾကနဲ႔ဆိုတာ ထက္ပိုတယ္။ ႏုိင္ငံတကာမွာ ဘာေတြမ်ား ထူးထူးျခားျခားလုပ္ၾကသလဲ ရွာၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က အထူးျခားဆံုး ျဖစ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္က စသတ္မွတ္ခဲ့တာဆိုေတာ့  အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေန႔ဆိုတာ ၃၁ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ အခုမွ လုပ္ခြင့္ရလုိ႔  လုပ္ၾကတာ အျပစ္တင္စရာမဟုတ္။ ၀မ္းသာစရာလုိ႔ပဲ ျမင္မိတယ္။(တစ္ပါတည္းတြဲပါလာတဲ့ ၀မ္းနည္းစရာက  ဖမ္းမယ္၊ ဆီးမယ္ဆိုတာပဲ။ ဒီလိုအသြင္ကူးေျပာင္းစ ေခတ္ကာလမွာ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့လုပ္ဖို႔ လိုပါတယ္။  မလိုလားအပ္တဲ့ အတိတ္ရဲ႕အဆိုးေၾကာ့သံသရာကို တစ္ပတ္ျပန္လွည့္သလို ျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ အတြက္ပါ) ျငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ခဏခဏ ေျပာေနရတာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရေသးလုိ႔ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ  အတြက္ကေတာ့ ဒီတစ္ေန႔ဟာ ကုလရဲ႕မ်ားေျမာင္လွတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြထဲက တစ္ခုဆို တာေလာက္ပဲေလ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာေတာ့။ လြတ္လပ္ေရး ရကတည္းကဆိုရင္ အႏွစ္ ၆၀။ အခ်င္းခ်င္း ပစ္ခတ္လာလိုက္ၾကတာ အႏွစ္ ၆၀။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း၊ ကိုယ့္ေမြးေျမကို စြန္႔ခြာရင္း ႏွစ္ေတြၾကာလာခဲ့ၾကတာ။ အရပ္သားအစိုးရ တက္လာတဲ့ ေခတ္အခါမွာေတာ့ ဒါေတြကို အဆံုးသတ္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္စရာ ရွိလာခဲ့တယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္ဖုိ႔၊ ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းအရ ေျဖရွင္းဖို႔။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးမွာ ေကအိုင္ေအနဲ႔ကလြဲလို႔  က်န္တဲ့အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ သေဘာတူညီမႈ ယူႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေကာင္းျမင္ၾကည့္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး  ရွိလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကခ်င္ေျမမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ မရွာႏုိင္ရင္ အဲဒါဟာ အၿပီးမသတ္ႏုိင္ေသးတဲ့  ကိစၥဆိုတာလည္း နားလည္ထားၾကတယ္။ ေကအိုင္ေအနဲ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲႏိုင္ရင္ေရာ ဒါဟာၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရၿပီလို႔ ဆိုႏုိင္ၿပီလား။ အဲဒီအခါမွာမွ ဇာတ္လမ္းက စရမယ္လို႔ထင္တယ္။ အဓိက စိန္ေခၚမႈက ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရးပါ။  တိုင္းရင္းသားေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ယံုၾကည္မႈ မတည္ေဆာက္ႏုိင္သေရြ႕ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆိုတာ လြယ္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး တစ္ခုတည္းနဲ႔လည္း အဓြန္႔ရွည္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ  ျဖစ္လာဖုိ႔အတြက္ မလံုေလာက္ဘူး။ အဓြန္႔ရွည္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ေၾကြးေၾကာ္သံသက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္ဆိုတာ  ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခု သက္သက္မဟုတ္ဘူး။ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ပဋိပကၡေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခါမွ၊ အၾကမ္းဖက္ခံရမွာကို စိုးရြံ႕ေနရတဲ့ အေျခအေနက  လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အခါမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ျဖစ္လာမွာ။ အားလံုးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့  ႏိုင္ငံေရး အစီအစဥ္တစ္ရပ္နဲ႔ မွ်တမႈဆိုတာ ျဖစ္တည္လာမွ၊ ရန္လိုမႈကင္းတဲ့ အေျခအေနမွာ ဒဏ္ရာ အနာတရေတြကို ကုစားၿပီး က်န္းမာလာတဲ့ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံေရးဆိုတာ ရွိလာမွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာ ျဖစ္လာမွာပါ။ စစ္ေတြမရွိေတာ့႐ံု၊ အၾကမ္းဖက္ ပဋိပကၡေတြ မရွိေတာ့႐ံုနဲ႔တင္ လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အခ်ိန္ကာလဆိုတာကို ရဦးမွာမဟုတ္ဘူး။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေလးစားေလာက္တဲ့  ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ စီးပြားေရးအရ အျပန္အလွန္ဆက္ဆံမႈ ဆိုတာရွိလာမွ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေခတ္အခါဆိုတာ   ေရာက္လာမွာ။ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ပဋိပကၡေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခါမွ၊ အၾကမ္းဖက္ခံရမွာကို စိုးရြံ႕ေနရတဲ့ အေျခအေနက လြတ္ေျမာက္လာတဲ့အခါမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ျဖစ္လာမွာ။ အားလံုးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အစီအစဥ္တစ္ရပ္နဲ႔ မွ်တမႈဆိုတာ ျဖစ္တည္လာမွ၊ ရန္လိုမႈကင္းတဲ့ အေျခအေနမွာ ဒဏ္ရာအနာတရေတြကို ကုစားၿပီး က်န္းမာလာတဲ့ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံေရးဆိုတာ ရွိလာမွ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာ ျဖစ္လာမွာပါ. . . အဲဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္တည္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ယံုတမ္းစကား မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။  ဒါေပမဲ့ အီစြတ္ရဲ႕ အဘုိးအိုနဲ႔ သားမ်ား ပံုျပင္ထဲက ထင္းစည္းဆိုရင္ မက်ဳိးဘူး၊ ထင္းေခ်ာင္းဆိုရင္  က်ဳိးတယ္ဆိုတဲ့ စည္းလံုးညီညြတ္မႈဥပမာနဲ႔ နားခ်ရေလာက္ေအာင္ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။   ထင္းေခ်ာင္းတုိ႔ ထင္းစည္းတုိ႔ေလာက္နဲ႔ ညီညြတ္ဖုိ႔လာေျပာရင္ အပင္ေတြမရွိေတာ့လို႔ ေျပာင္ေနတဲ့ ေတာင္တန္းသားေတြ ေျမေပၚက ေတာင္ကတံုးႀကီးေတြက  ေလွာင္ၾကလိမ့္မယ္။ ေရအလား တစ္သားတည္း ျဖစ္ၾကစို႔လို႔ အလြယ္ေျပာရင္ ကိုငွက္ႀကီးေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီးက ျမစ္ဆံုကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး မခ်ိျပံဳးကေလး ၿပံဳးျပလိမ့္မယ္။ (ျမစ္ဆံုကို လံုး၀ဥႆံု ရပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကတိစကား မထြက္မခ်င္းေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း လည္ပင္းတစ္ဆို႔တစ္ဆို႔ႀကီး ျဖစ္ေနရွာမွာ)။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ ကရင္တစ္က်ပ္၊ ဗမာတစ္က်ပ္ ေတာင္းဆိုသံကို သတိရမိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကရင္ေတြလည္း တစ္က်ပ္မရခဲ့သလို ဗမာေတြလည္း တစ္က်ပ္မရခဲ့ဘူးဆိုတာပဲ။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးပဲ ေခတ္ဆိုးစနစ္ဆိုးေအာက္မွာ နာခဲ့ၾကရတာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အၾကားမွာ မယံုၾကည္မႈဆိုတာေတြက ရွိေနႏိုင္ဆဲပါ။ ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြ မက်က္ေသးခ်ိန္မွာ ဒဏ္ရာသစ္ေတြ ထပ္ျဖစ္လာဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာေတြလည္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေန႔အခါေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖန္တီးဖို႔ အခြင့္သာဆံုး အခါဆိုတာ မရွိခဲ့ဖူးသလို အခုေနအခါေလာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အလိုအပ္ဆံုး အခုိက္ကာလဆိုတာလည္း ေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ကမၻာလံုးနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ဖုိ႔အတြက္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွ်တတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားမႈဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးအရ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈဆိုတာ အမွန္ပဲ ဒီအဆင့္အထိ ျပန္ေရာက္လာဖုိ႔အထိေတာင္ ႀကိဳေတြးထားဖုိ႔ ခက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့အခု အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ခရီးေရာက္ေနတာၾကည့္ရင္ ဒါမျဖစ္ႏုိင္စရာ မရွိဘူးဆုိတာ ရွင္းပါတယ္။ အျပန္အလွန္ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ဖုိ႔ဆိုတဲ့ ေနာက္တစ္ဆင့္ကို တက္ကိုတက္ၾကရပါမယ္။ လက္ရွိ ကခ်င္မွာျဖစ္ေနတဲ့ တုိက္ပြဲေတြကိုသာ အမွန္တကယ္ ရပ္တန္႔ႏုိင္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ ယံုၾကည္မႈေရခ်ိန္ဟာ အလုပ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာကို ေရာက္ၿပီလို႔ဆိုလုိ႔ရပါၿပီ။ တိုင္းရင္းသားေတြ မေက်နပ္တဲ့ အေျခခံအခ်က္ေတြကို နားေထာင္ၿပီး လတ္တေလာမွာ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ကိုပဲ လုပ္ေပးဦး၊ ဒါဟာ ခရီးဆက္ဖို႔ တစ္အားျဖစ္ေစမွာပါ။ ယံုၾကည္မႈဆိုတာဟာ စကားလံုးေတြနဲ႔ ၀ယ္လို႔မရသလို၊ က်ည္ဆန္ေတြနဲ႔လည္း ပံုေဖာ္လို႔မရတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ယံုၾကည္မႈကို လက္ေတြ႔အလုပ္နဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္လုိ႔ရပါမယ္။ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ တည္ေဆာက္ႏုိင္မွ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ဆုိတာ တကယ္ရွိလာႏုိင္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုးက ျပည္ေထာင္စုႀကီး ေခ်ာက္ထဲေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ကယ္တင္ျခင္း ေတးသံေအာက္မွာ နားကြဲခဲ့ၾကတာ။ တကယ္က ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ ဆိုတာကိုပဲ လုိအပ္ခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အႏၲိမပန္းတိုင္ဟာ ျပည္ေထာင္စုစစ္စစ္ပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ ဘယ္လိုမ်ဳိးမွ ျပည္ေထာင္စု စစ္စစ္လဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ အတိအက် မေျပာႏုိင္ေပမဲ့ ဘယ္လိုမ်ဳိးဆိုရင္ မစစ္ဘူးလို႔ ခံစားမိသလဲဆိုတာေတာ့ တုိင္းရင္းသားတုိင္း ေျဖႏုိင္မဲ့ ေမးခြန္းပါ။ အဲဒီေမးခြန္းေတြ ေမးႏိုင္ဖို႔၊ ေျဖႏိုင္ဖုိ႔ မ်က္ႏွာစံုညီ ေတြ႕ခြင့္ဆိုတာ ရွိလာဖို႔လိုပါၿပီ။ ဘူရြန္ဒီတုိ႔၊ မိုဇမ္ဘစ္တို႔လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးေတြေတာင္ ျပည္တြင္းစစ္ကေန ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆီ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေရာ ဘာလို႔ မျဖစ္ႏုိင္စရာရွိမွာလဲ။ လတ္တေလာမွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးငွက္ကို ေၾကာ္ၿပီး ေခါင္ရည္နဲ႔ ျမည္းသလုိျဖစ္ေနတဲ့ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ေၾကကြယ္ဖြယ္ဇာတ္လမ္းကို အရင္ဆံုး ရပ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ တီးလို႔မျမည္တဲ့ လက္ခုပ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ထားလို႔မရေပမဲ့ ကိုယ္ကစ လက္လွမ္းဖို႔ရာေတာ့ အားႀကီးသူက သေဘာထား ႀကီးျပရပါလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးငွက္ကို အမုန္းမီးက ေလာင္ၿမိဳက္မသြားခင္မွာ ဂ်င္မီဟင္းဒရစ္ေျပာသလိုပဲ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အာဏာနဲ႔ ၿငိႇမ္းၾကရပါမယ္။ အဲဒီကမွ အဓြန္႔ရွည္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ တကယ္ျဖစ္လာဖုိ႔ လမ္းပြင့္လာမွာပါ။ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီး ဘင္နစ္ဒစ္-၁၆ က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ "ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ အမွန္တရားနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းအေပၚ တံခါးဖြင့္ထားတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔မွသာ ေအာင္ျမင္ေပါက္ေျမာက္ ႏုိင္တယ္ဆိုတာပါ"။