Monday, September 24, 2012
ေစတနာသာလွ်င္ အားကိုးစရာ ရွိကုန္၏
ေစတနာသာလွ်င္ အားကိုးစရာ ရွိကုန္၏
စံကြန္႔
ျမန္မာစာေပေလာကမွာ သေရာ္စာ အေရးေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြထဲမွာ ‘ေမာင္သစ္’ လို႔
ေခၚတဲ့ ေရွ႕ေန၊ တကၠသိုလ္ဆရာ၊ အလံနီျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးကိုယုလည္း တေယာက္
အပါ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ဒီေနရာမွာ ဦးကိုယုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္၊ ကိုယ္က်င့္တရား၊ အရည္အခ်င္းေတြအေၾကာင္း မေျပာဘဲ ဆရာ အလြတ္သေဘာေျပာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးဟာသေလး တခု၊ ႏွစ္ခုကို သတိရလို႔ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ ဆရာ ေျပာတဲ့ ပံုျပင္တခုကေတာ့ …
ရြာတရြာမွာတဲ့ … ႏြားႀကီးတေကာင္ ရြာထဲ ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔ ေရအိုးစင္ေတြ႔ေတာ့ ေရ၀င္ေသာက္ဆိုပဲ။ ေရလည္း ေသာက္ၿပီးလို႔ ဆက္သြားမယ္လုပ္ေတာ့ ေရအိုးႀကီးက ႏြားေခါင္းမွာ စြပ္ေနသတဲ့။ ေရအိုးေခါင္းစြပ္ႀကီးနဲ႔ ရြာထဲ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ႏြားႀကီးဟာ ဟို၀င္တုိက္ ဒီ၀င္တိုက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ … ရြာသားေတြကလည္း မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး သူႀကီးကို ေျပး အေၾကာင္းၾကားရတာေပါ့။ မဟာပညာေက်ာ္ သူႀကီးက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ႏြားေခါင္းမွာ စြပ္ေနတဲ့ အိုးကို ႐ိုက္ခြဲလိုက္တဲ့။ ရြာသားေတြကလည္း ႏြားႀကီးေနာက္ လိုက္ၿပီး အိုးကို ႐ိုက္ခြဲလိုက္ၾကတယ္။ အိုးက ကြဲသြားေပမယ့္ အိုးရဲ႕ အေပၚပိုင္း ေဂြႀကီးက ႏြားလည္ပင္းမွာ စြပ္လ်က္ႀကီး က်န္ေနေသးတယ္။ ရြာသားေတြလည္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ သူႀကီးဆီ ေျပးရျပန္ေရာ။ သူႀကီး တခ်က္ စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ ႏြားလည္ပင္း ျဖတ္လိုက္ကြာ … တဲ့။ ရြာသားေတြလည္း ေျပးၿပီး ႏြားလည္ပင္း ျဖတ္ရတာေပါ့။ အားလံုးကိစၥလည္း ၿပီးေရာ သူႀကီး ေရာက္လာတယ္။ အားလံုး အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လားဆိုေတာ့ ရြာသားေတြကလည္း ေျပပါတယ္ခင္ဗ်ေပါ့။ အိုးကြဲေတြနဲ႔ ႏြားလည္ပင္းျပတ္ႀကီး ၾကည့္ၿပီး သူႀကီးက …
“အင္း … မင္းတို႔ရြာလည္း ငါမရွိ မျဖစ္ေသးပါဘူးကြာ” … တဲ့။
“တိုင္းျပည္တျပည္ လြတ္လပ္ဖို႔၊
ဒီမိုကေရစီရဖို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္ အေရးႀကီးသလို ျပည္သူေတြရဲ႕
ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ တဘက္က ဖိႏွိပ္သူရဲ႕ပရိယာယ္၊ မာယာ၊
ရက္စက္မႈ ဆိုတာေတြကလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ ကိစၥေတြပါ။ ေဒၚစုကို
တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ထားတဲ့ ေစတနာအရာ၊ တတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းေတြမွာ
သံသယရွိစရာမလိုေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အေျမာ္အျမင္ကေတာ့
ခန္႔မွန္းဖို႔ ေစာပါေသးတယ္။ အခ်ိန္က စကားေျပာပါလိမ့္မယ္။”
ဆရာေမာင္သစ္ဟာ တခ်ိန္တုန္းက အလံနီျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူ႔ဆရာ သခင္စိုးႀကီး
အင္းစိန္ေထာင္မွာ အမႈစစ္ေတာ့ သူ႔ဆရာ သခင္စိုးရဲ႕ ေရွ႕ေနအျဖစ္
ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဆင္စြယ္ရြာ လူသတ္မႈအေၾကာင္း စစ္ေမးေတာ့ ဦးကိုယုနဲ႔
အစိုးရေရွ႕ေန အျပန္အလွန္ ေျပာၾကတာေတြ၊ ဦးကိုယု ေလွ်ာက္လွဲတာေတြဟာ
အင္မတန္မွ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းပါတယ္။ လူတိုင္း တက္ေရာက္
နားေထာင္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အဲဒီ (မ.ဆ.လ) ေခတ္ တရားစီရင္ေရးဟာ အခုထက္ပိုၿပီး
ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ရွိပါေသးတယ္ (ထားပါေတာ့)။တေန႔ေတာ့ အလံနီေတြ ရြာတရြာ၀င္ၿပီး လွည္းဆင့္ပါတယ္ (လွည္းေပၚတာဆြဲတယ္ ဆိုပါေတာ့)။ လွည္းေပၚမွာ ေျခေထာက္ တြဲေလာင္းခ်ၿပီး လွည္းသမားကို တလမ္းလံုး တရားေဟာလာပါသတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ အခုလို ပင္ပင္ပန္းပန္း ခင္ဗ်ားတို႔ဆီလာ၊ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ ေကာင္းစားဖို႔၊ ေက်းလက္ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲနိမ့္က်ေနတာကို ျမွင့္တင္ေပးဖို႔ ဘာညာ ဘာညာ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ လုပ္လာတာေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ လွည္းဆရာက ေနာက္လွည့္ၿပီး … ေအာ္ … ဆရာေလးတို႔ ဒီကို လာတာ ဆရာေလးတို႔ကိစၥနဲ႔ လာတာမဟုတ္ဘူးလား၊ က်ေနာ္တို႔အတြက္ဆိုရင္ျဖင့္ မလာပါနဲ႔ ဆရာေလးရယ္၊ ဒုကၡမ်ားလွပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ရွိပါေစေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ကို သနားရင္ မကယ္ပါနဲ႔ ဆရာေလးတို႔ရယ္ … တဲ့။
*******
၁၉၆၂ ခု မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာ စစ္တပ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ နာမည္ခံၿပီး
တိုင္းျပည္ကို အာဏာသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ အာဏာသိမ္းေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေန၀င္းက
“တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ လက္ႏွစ္လံုး အလို” ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီအခါက လက္၀ဲအယူအဆေတြကလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ လႊမ္းမိုးေန၊
ဆိုရွယ္လစ္ - ျပည္သူ - အရင္းရွင္ - ေခါင္းပံုျဖတ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔
ပါတီေကဒါ ဆိုတာေတြ ခံတြင္းေတြ႔ေနခ်ိန္။ လက္ညွိဳးထိုးျပစရာ စက္မႈအရင္းရွင္၊
ဘဏ္အရင္းရွင္ ေလာက္ေလာက္လားလား မရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ျပည္သူပိုင္
သိမ္းလိုက္တာ တခ်ဳိ႕နယ္ၿမိဳ႕ေလးေတြဆို ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့
က်ဴလယာကုလားဆိုင္ေရာ … မုန္႔ေလး၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေလး ေရာင္းတဲ့
တ႐ုတ္ကုန္စံုဆိုင္ေရာ ဓနရွင္ဆိုၿပီး ဘ၀ပ်က္ၾကရတယ္။ ေနာက္ဆံုး
တိုင္းျပည္လည္း ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံစာရင္း၀င္သြားေရာ။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြၾကား ပ်က္လံုးတခုက ဗိုလ္ေန၀င္း ကယ္လိုက္တာ ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔
လက္ႏွစ္လံုး အလိုကေန တခါတည္း အ၀ီစိကုိ ေရာက္ေရာတဲ့။အဲဒါနဲ႔ တဆက္တည္း တိုင္းျပည္မွာ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ရွိလို႔ အာဏာသိမ္းရတာလို႔ ဆင္ေျခေပးေတာ့ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္က အခုလို အာဏာသိမ္းလိုက္ေတာ့ တိုင္းျပည္မွာ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင့္တစ္ ျဖစ္တာေပါ့လို႔ ရိျပန္ပါတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ အေထာက္ေတာ္လွေအာင္လည္း ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို အာဏာသိမ္းတဲ့နည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းလိုက္တာ ျပႆနာေပါင္း သိန္းေျခာက္ေသာင္း အခုထိ ေျဖရွင္းလို႔ မၿပီးႏိုင္တာ အားလံုး အသိပါပဲ။ ေစ့ေစ့ေတြးရင္ ေရးေရးေပၚပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း အာဏာရွင္ဗိုလ္ေန၀င္းရဲ႕ တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈ၊ အတၱႀကီးမႈ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈညံ့ဖ်င္းမႈ … စတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တိုင္းျပည္က တေျဖးေျဖး ဆင္းရဲလား၊ မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ၈ ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး ေပၚလာၿပီး ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚက ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ဆင္းေျပးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခုကံေကာင္းတာက ဗိုလ္ေန၀င္းဟာ ဆဒမ္ဟူစိန္ရဲ႕ ကံၾကမၼာမ်ဳိး၊ ကဒါဖီရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းမ်ဳိး၊ အိုစမာဘင္လာဒင္ရဲ႕ နိဂံုးခ်ဳပ္နည္းမ်ဳိးနဲ႔ မၾကံဳခဲ့ရပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ န.၀.တ၊ န.အ.ဖ အစိုးရလက္ထက္က အိုးနင္းခြက္နင္း ကိစၥေတြကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္လို႔ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေရးလိုပါဘူး။
ဆိုလိုတာက စံကြန္႔တို႔ႏုိင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဆင္ျခင္တံုတရားမဲ့လွတဲ့ သူႀကီးခပ္ညံ့ညံ့ေၾကာင့္ အိုးလည္း ကြဲ၊ ႏြားလည္း ေသ အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔လည္း ၾကံဳခဲ့ရဖူးၿပီ။ ေက်းလက္ျပည္သူေတြရဲ႕ ဘ၀ျမွင့္တင္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြေၾကာင့္ ရြာေလးလည္း ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကခဲ့ရဖူးၿပီ။ တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲက်ဖို႔ လက္ႏွစ္လံုးအလိုမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကယ္လိုက္လို႔ အ၀ီစိ ေရာက္ေအာင္ ဂၽြမ္းထိုးက်ဖူးၿပီ။ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေၾကာင့္ အာဏာသိမ္းလိုက္တာ ျပႆနာေပါင္း သိန္းေျခာက္ေသာင္းနဲ႔ စံကြန္႔တို႔ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီ။
ေျပာျပန္ရင္လည္း စံကြန္႔ လြန္ရာက်ဦးမယ္။ စံကြန္႔တို႔တိုင္းျပည္မွာ ေပၚခဲ့တဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့သူေတြဟာ ပါးစပ္ကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္၊ ျပည္သူေတြအတြက္ … ေနရာေလး၊ ကုလားထိုင္ေလး၊ အခြင့္အေရးေလးလည္း ေပၚလာေရာ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တခ်ဳိ႕ကလြဲရင္) ျပည္သူကို ေက်ာခိုင္းၾကတာ မ်ားတယ္။ ေစတနာကိစၥေတြေပါ့ေလ။ ေခါင္းေဆာင္တို႔၊ ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ ဆိုတာလည္း ပုထုဇဥ္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာလည္း နိဗၼာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရား က်င့္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ … ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ပရဟိတလုပ္ငန္း။ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရွာတဲ့ နယ္ပယ္မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားအက်ဳိးကို ဦးထိပ္မပန္ဆင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေစာေစာကတည္းက ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ခပ္ေ၀းေ၀းေနတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။
စံကြန္႔လည္း တခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္တနံတလ်ား ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးေက်ာင္းသား၊ ၈ ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုတပ္သားမ်ားနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့၊ ၾကံဳခဲ့၊ ဆံုခဲ့ဖူးပါတယ္။ အားလံုးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ ရဲရဲေတာက္ခ်ည္းပဲ။ သူ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္လို ပါ၀င္ခဲ့တာ၊ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာ သပိတ္ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ က်မ လုပ္ခဲ့တာ၊ စံကြန္႔ကေတာ့ ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ အရွက္မရွိ၊ ကိုယ္ေတာ္ေၾကာင္း ကိုယ့္ဖာသာ ေျပာရတယ္လို႔။ ကိုယ္ေတာ္တာ သူမ်ား ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ခုထိလည္း ဒီအက်င့္က ရွင္သန္တုန္းပဲ။
စံကြန္႔ လိုရင္းေျပာပါမယ္။ စံကြန္႔တို႔တိုင္းျပည္မွာ ငတ္မြတ္ေနတာက ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းပါ။ ေစတနာ၊ ေမတၱာအရာမွာ သံသယရွိစရာ မလုိေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး၊ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေစတနာႀကီး႐ံုေလာက္နဲ႔ လံုေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားဖို႔၊ အသိဥာဏ္ပညာ လံုေလာက္ဖို႔၊ ကိုယ့္က်င့္တရား စိတ္ခ်ရဖို႔ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔လည္း ျပည့္စံုဦးမွ။ ကၽြန္းႏိုင္ငံ၊ တံငါႏိုင္ငံေလးသာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကၤာပူ ကေန႔လို လူရာ၀င္ေနတာ လီကြမ္ယူရဲ႕ ေစတနာ၊ ဥာဏ္ပညာ၊ အေျမာ္အျမင္ေတြ မပါဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ထို႔အတူပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕ငဲ့ငဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီး အခုလို ကမၻာမွာ ထိပ္တန္းေရာက္လာတာ တိန္ေရွာက္ဖိန္ရဲ႕ ေစတနာ၊ ဥာဏ္ပညာ၊ အေျမာ္အျမင္ေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာရင္ လြန္မယ္မထင္ဘူး။
‘မူ’ ဆိုတာ ‘လူ’ က လုပ္တာပါ။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒႀကီး ဘယ္က ေရာက္လာသလဲ၊ မိုးေပၚက က်လာတာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြ ေရးဆြဲထားတာပါ။ ဘယ္လိုလူေတြက ေရးဆြဲၿပီး ဘယ္သူ႔အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ေရးဆြဲခဲ့သလဲ။ ေစတနာကို အထင္းသားျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ကမၻာ့အံ့ဖြယ္ထဲပါတဲ့ အေျခခံဥပေဒမ်ဳိးပါ။
စံကြန္႔တို႔တုိင္းျပည္မွာ တိုင္းျပည္အေပၚ တကယ္ခ်စ္တဲ့၊ လူမ်ဳိးအေပၚ ေစတနာႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတို႔တေတြ တကယ္ အနစ္နာခံခဲ့တယ္။ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ခဲ့တယ္။ အသက္ေတြ ေပးလွဴခဲ့တယ္။ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတာက သူတို႔ေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို အဆံုးအျဖတ္ေပးမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ ျဖစ္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဟင္း … ဟင္း … ဟင္း …။ ဒီလိုေရးလိုက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕က စံကြန္႔႔ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ေဒၚစု၊ အေမစုကို မျမင္ဘူးလားလို႔ ေမးၾကပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေဒၚစုလည္း သူစြမ္းသေလာက္ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။
တိုင္းျပည္တျပည္ လြတ္လပ္ဖို႔၊ ဒီမိုကေရစီရဖို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္ အေရးႀကီးသလို ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ တဘက္က ဖိႏွိပ္သူရဲ႕ပရိယာယ္၊ မာယာ၊ ရက္စက္မႈ ဆိုတာေတြကလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ ကိစၥေတြပါ။ ေဒၚစုကို တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ထားတဲ့ ေစတနာအရာ၊ တတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းေတြမွာ သံသယရွိစရာမလိုေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ အေျမာ္အျမင္ကေတာ့ ခန္႔မွန္းဖို႔ ေစာပါေသးတယ္။ အခ်ိန္က စကားေျပာပါလိမ့္မယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေထာင္ထဲေနလာခဲ့တဲ့ ေတာင္အာဖရိက က မင္ဒဲလားဟာ တခ်ိန္မွာ ေတာင္အာဖရိကရဲ႕ သမၼတ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲနဲ႔ အခ်ဳပ္ကားေပၚ ပစ္တင္ခံရဖူးတဲ့ ဇင္ဘာေဘြ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေမာ္ဂန္ခ်န္ဂ႐ိုင္း (Morgan Tsvangirai) ဟာ တခ်ိန္မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ သံဃာအား ဘုရား မဆန္သာဆိုတဲ့ စကားသာ မွန္ေသးတယ္ဆိုရင္ ေဒၚစုအတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွိေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပံုသြင္းျခင္းခံထားရတဲ့ စစ္တပ္ကို ေလွ်ာ့တြက္ရင္ျဖင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ ပကတိသေဘာကို မသိသူသာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
တိုင္းျပည္ႀကီး ဆင္းရဲသြားရတာဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ ဆန္ရွင္ (Sanction) ေၾကာင့္၊ တိုင္းျပည္ႀကီး မြဲေတသြားရတာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရလို႔ဆိုတဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ အျပစ္ေရွာင္၊ မိုးႀကီးပစ္ ထန္းပလက္ကာ စကားေတြကို တြင္တြင္ႀကီး သံေယာင္လိုက္ေနတဲ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပက ‘အ႐ိုးေမွ်ာ္၊ အၿမီးႏွန္႔’ အုပ္စုေတြရဲ႕ ဒုကၡကလည္း မေသးလွပါဘူး။
အဓိက ကေတာ့ ေစတနာသာလွ်င္ အားကိုးရာ ရွိပါတယ္။ တကယ့္ကို တိုင္းျပည္ႀကီး ႀကီးပြားေစခ်င္တယ္၊ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေစတနာအမွန္သာ စစ္တပ္မွာ ရွိတယ္ဆိုရင္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ဟာ ဘာမွ ေရစုန္ေမ်ာစရာမရွိပါဘူး။ အတင္းႀကီး၊ အဓမၼႀကီး အတည္ျပဳထားတဲ့ ‘၂၀၀၈ နာဂစ္အေျခခံဥပေဒ’ ႀကီးကိုလည္း မျပင္ရဲစရာ မရွိပါဘူး။ ေစတနာ မွန္-မမွန္ ဆိုတာ ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ေတြ႔လုပ္ရပ္နဲ႔ ျပရတဲ့အရာပါ။
စံကြန္႔
Only Cronies and Neo Cronies dislike Dr.Lun's Blg posts.