““သမၼတလုပ္ရတဲ့ဒုကၡ””

““သမၼတလုပ္ရတဲ့ဒုကၡ”” 

by ေမာင္ေက်ာက္ခဲ

၁။

““အဘ””

အံစာတံုးပံုရံုးခန္းတံခါး၀မွာ ရိုရိုကိဳ်းကိဳ်းေလးရပ္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေခၚလာသည္။ လွမ္းၾကည့္ေတာ့လိုက္ သူအားကိုးရေသာ ဌာနအရာရိွၾကီးတစ္ဦးကို ေတြ႕ရ၏။

လက္ျပရင္း ၀င္ခဲ့ဖို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔စားပဲြေပၚကို ဖိုင္တစ္ထပ္လာခ်ေပးသည္။

““ဘာဖိုင္ေတြတုန္း””

““ဆႏၵျပခြင့္ေတာင္းခံစာေတြပါ အဘ””

သူ စိတ္ေသးေသးေလးညစ္ရသည္။ သူက ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ အၾကီးအကဲတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္းဟူသည့္ စကားပံုအရ သူ႔ေအာက္မွ ဌာနအၾကီးအကဲမ်ား

ေပါက္ကရလုပ္သမွ် သူ႔ေခါင္းေပၚစုျပံဳက်ရသည္။ ဒါတင္မကေသး။ အရင္က သူ႔ဆရာေတြလုပ္ထားခဲ့တဲ့ ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကလည္း သူ႔ေခါင္းေပၚက်

လာခဲ့သည္။ ဒါကေတာ့ ဆရာမေကာင္းတပည့္ေခါင္းဟု ဆိုရမည္။ အခုေတာ့ သူ႔ေခါင္းမွာ ထင္ေပၚတာဆိုလို႔ နဖူးပဲက်န္ေတာ့သည္။

ဒီမိုကေရစီရခဲ့ၿပီ။ သူ႔ဆရာထားခဲ့ေသာ စာအုပ္စိမ္းၾကီးကိုကိုင္၍ သူအလုပ္ေတြဆက္လုပ္ရသည္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေစခ်င္သည့္ ေစတနာကလည္း သူ႔မွာ

ရိွသည္။ ဒီစိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႔ပင္ သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးေရာဂါကိုလည္း ေဘးဖယ္ထားခဲ့သည္။ သူ႔ေစတနာေတြက ေရာင္ျပန္ဟပ္လိမ့္မည္။ ဒီလိုပဲ သူေတြးသည္။

၂။ 

““ဘာအေၾကာင္းေတြတုန္း””

အရာရိွၾကီးကိုၾကည့္ရတာလည္း စိတ္ေတြဂေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ေနတဲ့ စတိုင္ေတြ႕ရသည္။ အင္း... ဒီအရာရိွလည္း နဖူးနည္းနည္းေျပာင္စျပဳလာၿပီ... ဟု သူေတြးမိလိုက္ေသး၏။

““တစ္ခုက လယ္သမားအေရး””

““အင္း””

““တစ္ခုက အလုပ္သမားအေရး””

““အိမ္း””

““တစ္ခုက ေက်ာင္းသားအေရး””

““အြန္း””

““တစ္ခုက လက္လုပ္လက္စားအေရး””

““အိ””

““တစ္ခုက ကုန္ေဈးႏႈန္းက်ဆင္းေရး””

““အမ္””

““တစ္ခုက လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖဳတ္ခ်ေရး””

““အြင္””

““တစ္ခုက မီးမလာလို႔””

““အဲ””

““တစ္ခုက ေရမလာလို႔””

အရာရိွၾကီးဖတ္ျပေနသည့္ စာရြက္တစ္ထပ္ၾကီး ျမန္ျမန္ကုန္ပါေစဟု ဆုေတာင္းရင္း နဖူးေလးေပၚမွ ေခြၽးစို႔မ်ားကို လက္ျဖင့္ဘတ္ခနဲသုတ္လိုက္၏။

နားထင္မွ ေခြၽးစက္မ်ားက ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ပေလာက္ခနဲက်သြား၏။ ဆက္ဖတ္ေနသည့္ အသံကို သူ႔နားထဲမၾကားေတာ့။ အရာရိွၾကီးလက္မွ စာရြက္ေတြကလည္း မကုန္ႏိုင္။

၃။

““အဘ””

အံစာတံုးပံုရံုးခန္းတံခါး၀မွာ ရိုရိုကိဳ်းကိဳ်းေလးရပ္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေခၚေနတဲ့ အရာရိွၾကီးကိုျမင္ေတာ့ သူဒိတ္ခနဲရင္ခုန္သြားသည္။ ဘယ္နားေျပးပုန္းရေကာင္းမလဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ

ပုန္းစရာမေတြ႕သျဖင့္ ၀င္ခဲ့ရန္ေခၚလိုက္ရသည္။

““... ဘာ... ဘာ... ဘာဖိုင္ေတြတုန္းဟင္””

““ထံုးစံအတိုင္း ဆႏၵျပခြင့္ေတာင္းခံစာေတြပါ အဘ””

““ဟင့္.... ””

မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္တစ္စ တဲြခိုသြားသည္။ ““ျပည္သူ႔ဆႏၵ... ျပည္သူ႔ဆႏၵ... ျပည္သူ႔ဆႏၵ””ဟူ၍ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႏွလံုးသြင္းထားလိုက္၏။

စိတ္ျငိမ္စျပဳကာမွ အရာရိွၾကီးကို အခ်က္ျပလိုက္သည္။

““ဖတ္””

““တစ္ခုက ၀န္ၾကီးျဖဳတ္ခ်ေရး””

““..... ””

““တစ္ခုက မီဒီယာသမားအေရး””

““..... ””

““တစ္ခုက လယ္သမားအေရး””

““..... ””

““တစ္ခုက စီမံကိန္းရပ္တန္႔ေရး””

““..... ””

““တစ္ခုက စက္ရံုတည္ေဆာက္မႈရပ္တန္႔ေရး””

““..... ””

““တစ္ခုက ကဳ်းေက်ာ္သူမ်ားအေရး””

““..... ””

““တစ္ခုက ရခိုင္အေရး””

““တစ္ခုက ကခ်င္အေရး””

““တစ္ခုက ကုလားအေရး””

““တစ္ခုက တရုတ္အေရး””

““ေတာ္.... ပါ... ေတာ့.... ကြယ္။ တိုင္းျပည္အေျခအေနမွန္ကို အဘသိပါျပီကြယ္... ဟင့္””

၄။ 

““အဘ””

အံစာတံုးပံုရံုးခန္းတံခါး၀မွာ ရိုရိုကိဳ်းကိဳ်းေလးရပ္ရင္း ခပ္တိုးတိုးေခၚလာျပန္သည္။ အဘဆိုတဲ့ ထိုအရာရိွရဲ႕ အာလုပ္သံၾကီးကိုၾကားတိုင္း သူ႔နဖူးေပၚက ေခြၽးတစ္စက္ ပေလာက္ခနဲက်သြားျမဲ။

ဒီအရာရိွကို အလုပ္ျဖဳတ္ဖို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိတဲ့အထိ သူေၾကာက္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ငယ္ဆရာ ငယ္တပည့္ျဖစ္ေနတာမို႔ မလုပ္ရက္။

““၀င္ခဲ့.... ဆႏၵျပျပန္ပီလား””

““ဟုတ္... တစ္ခုက ဘုန္းၾကီးအေရးပါ””

““တစ္ခုက ရပ္ကြက္လူၾကီးကို မေက်နပ္တာပါ””

““တစ္ခုက သမၼတၾကီးကို ေထာက္ခံတာပါ””

““ငွင္... နာ့ကို ေထာက္ခံတာေတာင္ ဆႏၵျပၾကေသးတာလား””

““ဟုတ္... ဒီမိုကေရစီဖက္ရွင္ပါအဘ””

““ငွင္... ဖက္ရွင္... ””

၅။

““အဘ.... ””

““ေဟ့ေကာင္... မင္း ငါ့ရံုးခန္းနားကို တစ္လက္မမွကပ္မလာနဲ႔။ ရံုးအရိပ္ေတာင္မနင္းနဲ႔ကြာ။ သြား... ထြက္သြား.... ””

““ဂ်ာ... ””

၆။

ရံုးတက္ခိ်န္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲရံုးက ၀န္ထမ္းမ်ားအားလံုး ပ်ာယာခတ္ေနၾကသည္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ ေရးၾကီးသုတ္ျပာ သြားလာေနၾကသည္။

အရာရိွၾကီးမ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္လည္း ေသြးမရိွေတာ့။ လံုျခံဳေရးတပ္ဖဲြ႕၀င္မ်ားလည္း ဆူပူမာန္မဲခံေနရသည္။ ခုမွရံုးေရာက္လာၾကသူမ်ားက ေစာေရာက္ေနသူမ်ားကို

ေမးေနသည္။

““ဘာျဖစ္တာလဲဟဲ့””

““သမၼတၾကီးေပ်ာက္သြားလို႔ဟဲ့””

““ဟယ္... ဒုကၡပါဘဲ””

တံခါးေပါက္ကို မီွငိုသူကငိုၾကသည္။ ရင္ဘတ္စည္တီးသူက တီးၾကသည္။ ရွာသူကရွာၾကဆဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ေန႔လည္စာစားခိ်န္အထိ ရွာမေတြ႕ၾက။

ကာကြယ္ေရးဖက္မွ အရာရိွမ်ားသာမက လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္မွ လူၾကီးမင္းမ်ားလည္း ပီးေပၚ.. ပီးေပၚ ေအာ္၍ ေရာက္လာၾကသည္။ အားလံုး၏မ်က္ႏွာမ်ားငယ္ေနၾကသည္။

သူတို႔အားလံုး သမၼတကိုခ်စ္ၾက၏။

၇။

““ေတြ႕ပီ... ေတြ႕ပီ... သူဘဲ.. သူဘဲ””

ေန႔လည္စာစားခိ်န္မေရာက္ခင္မွာ ရံုးထဲသို႔ အေမာတေကာေျပး၀င္လာေသာ ရံုးျပာတာေလး၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ အားလံုး လႈပ္ရွားသြားၾကသည္။ 

““ဘယ္မွာလဲ.. ဘယ္မွာလဲ... ဒို႔သမၼတၾကီး ဘယ္မလဲဟဲ့””

““ဘယ္မွာမွမဟုတ္ဘူး။ ရံုးေရွ႕ကိုေရာက္လာေတာ့မယ္။ သူ႔အိမ္ေတာ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတာ””

““ဟင္... ””

ရိွသမွ်လူအားလံုး ရံုးေရွ႕လမ္းမၾကီးေပၚ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ လမ္းမအလယ္ေခါင္က တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္လာေနေသာ

သူ႔ကိုေတြ႕လိုက္ၾကရ၏။

““ဟုတ္တယ္.. အဲဒါ သူပဲ။ နဖူးေလးက ေနေရာင္ေအာက္မွာ လက္ခနဲလက္ခနဲေတြ႕တယ္မလား။ သူပါပဲ””

၀မ္းသာအားရႏွင့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေျပးဖက္ၾကသည္။ အရာရိွၾကီးမ်ား၊ လူၾကီးမင္းမ်ား သက္ျပင္းခ်ၾက၏။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ နီးကပ္လာေခ်ၿပီ။

ေနပူကဲ်တဲတြင္ သူေနထိုင္ေသာ အိမ္ေတာ္မွ ရံုးခန္းအထိ တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္လာေနေသာ သူ႔ကို အားလံုးေတြ႕ေနရပါၿပီ။

သူ႔လက္ထဲမွာ ကတ္ထူျပားတစ္ခုကို ေျမွာက္ကိုင္ထား၏။ ထိုကဒ္ထူျပားေပၚမွာ ေဆာ့ပင္ျဖင့္ ခုလိုေရးသားထားသည္ကို ျမင္လိုက္ၾကရေလသည္။

““ဆႏၵျပမႈမ်ား အျမန္ဆံုးရပ္၊

သမၼတကိုႏိွပ္စက္ျခင္း ကင္းေ၀းၾကပါေစ၊

ျပည္သူမ်ားျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေစရမည္၊

ဆႏၵျပမႈမ်ား ရပ္တန္႔ေရး... တို႔အေရး...... တို႔အေရး... တို႔အေရး...... ””

(အျပဳသေဘာျဖင့္ စာေျပာင္ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လြန္တာရိွ၀ႏၵာမိပါ)

ဥကၠာကိုကို