သမိုင္း၏ မေတာ္တဆျဖစ္ပ်က္မႈေလာ၊ ပထဝီ က်ိန္စာသင့္ ျခင္းေၾကာင့္ေလာ မသိရဘဲ အေမရိကန္ႏွင့္ မကၠဆီကိုတို႕သည္ နယ္ေျမခ်င္း ထိစပ္ေနသည့္ အိမ္နီးခ်င္း ျဖစ္ရေလသည္။ တစ္ႏွစ္ လွ်င္ အေမရိကန္ ေဒၚလာ ၁၈ ဘီလ်ံ မွ ၃၉ ဘီလ်ံ တန္ဖိုးရွိ ကိုကင္းတို႕သည္ မကၠဆီကို မွ အေမရိကန္သို႕ ဝင္ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားသည္ ကမၻာ႕ထိပ္သီး ေကာ္ပိုေရးရွင္းမ်ား ကဲ့သို႔ကြန္ရက္ဖဲြ႕ကာ လုပ္ကိုင္ေနသည္။ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္မွ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္အထိ မကၠဆီကိုတြင္ မူးယစ္ေမွာင္ခို လုပ္ငန္းႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ လ်က္ လူေပါင္းငါးေသာင္းေက်ာ္ အသက္ဆုံးခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရွးဆို႐ိုးစကားတစ္ခုတြင္ ''အေမရိကန္နဲ႕လည္း နီးလြန္း ၿပီး ဘုရားသခင္နဲ႕ေဝးလြန္းတဲ့အတြက္ မကၠဆီကိုဟာ သနားဖို႕သိပ္ေကာင္းတယ္''ဟုဆိုထားသည္။ မူးယစ္ကုန္သြယ္ ျခင္းသည္ အျမတ္အစြန္း ႀကီးမားလြန္းသည့္အတြက္ ေတာင္ အေမရိကႏိုင္ငံမ်ားသည္ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားကို မႏွိမ္နင္းႏိုင္ျဖစ္ေနရ သည္။
ေအးထြန္းမင္း အေမရိကန္သည္ ကမၻာ့အႀကီးမားဆုံး ကိုကင္းေစ်းကြက္ ျဖစ္ေနသည္။ အေမရိကန္ေစ်းကြက္သည္ ဝင္လာသမွ် ကိုကင္း မ်ားကို ဝါးမ်ိဳသုံးစဲြေနသည္မွာ အလ်ဥ္မမီႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မူးယစ္ရာဇာတို႕ ေတာင္အေမရိက တစ္လႊားတြင္ ေအာင္ပဲြ ခံေနၾကသည္၊ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံးစာရင္းဝင္ ျဖစ္ကုန္ၾက သည္။ ကိုလံဘီယာႏွင့္ပီရူးတြင္ တစ္ကီလိုလွ်င္ ေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္ ေပါက္ေစ်းရွိေသာ ကိုကင္းသည္ မကၠဆီကိုသို႕ေရာက္လာသည့္ အခါ တစ္ကီလို ေဒၚလာတစ္ေသာင္းျဖစ္လာသည္။ နယ္စပ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ အေမရိကန္ျပည္တြင္းသို႔ေရာက္သြားေသာအခါ တစ္ကီလို လကၠားေစ်းမွာ ေဒၚလာသုံးေသာင္းႏွင့္ အေရာင္း အဝယ္ျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ကီလိုထုပ္ကို ဂရမ္အထုပ္ငယ္ေလးမ်ား အျဖစ္ခဲြ၍ ေရာင္းခ်ေသာအခါ တစ္ကီလို ေဒၚလာတစ္သိန္း ျဖစ္လာသည္။ အေလးခ်ိန္ျဖင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ပါက ကိုကင္းသည္ ေရႊထက္ ပင္ ေစ်းျမင့္ေနသည္။ အေမရိကန္ျပည္တြင္းသို႔ကိုကင္းေမွာင္ခိုသြင္းေနသည့္အႀကီးမားဆုံးဂိုဏ္းမွာ စင္နာလိုဂိုဏ္း-Sinaloa ျဖစ္သည္။ ဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ မွာ ဂ်ိဳကြင္ဂတ္စ္မန္-Joaquín Guzmán ျဖစ္သည္။ သူ႕အား ခ်ာပိုဟု အမ်ားကသိထားသည္။ ကမၻာေပၚ တြင္ အာဏာအရွိဆုံး မူးယစ္ရာဇာအျဖစ္ အေမရိကန္ဘ႑ာေရး ဝန္ႀကီးဌာနက သူ႕အားဝိေသသျပဳထားသည္။ သူ႕ဇနီး အီမာ ေကာ္႐ိုနယ္- Emma Coronel မွာ ယခင္က အလွမယ္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။ မၾကာေသးမီက ေလာ့အိန္ဂ်ယ္လစ္ၿမိဳ႕စြန္ သားဖြားခန္းတြင္ ခ်ာပိုအတြက္ အျမႊာ သမီးႏွစ္ဦးကို ေမြးဖြားေပးခဲ့သည္။ အိုစမာဘင္လာဒင္ ေသဆုံးၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ သူသည္ အေမ ရိကန္အစိုးရက အလိုရွိဆုံး လူဆိုးစာရင္းဝင္ျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဇနီးသည္ျဖစ္သူ အီမာအေပၚတြင္ စြပ္စဲြခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာမရွိေပ။အီမာသည္ မီးဖြားၿပီး သည့္အခါ ေမြးကင္းစသမီးႏွစ္ ေယာက္ႏွင့္အတူ နယ္စပ္ကို ျဖတ္လ်က္ မကၠဆီကို ႏိုင္ငံအတြင္းသို႕ ျပန္လည္ဝင္ေရာက္ သြားသည္။ အေမရိကန္အစိုးရက သူမအား ျပစ္မႈတစ္စုံတစ္ရာ စြပ္စဲြ ထားျခင္းမရွိသျဖင့္ သူမ မကၠဆီကို သို႕ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားသည္ကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္။ အသက္ ၅၅ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ခ်ာပိုသည္ မကၠဆီကိုတြင္ ပေဟဠိ တစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ပတ္သက္ လွ်င္ ကဗ်ာတပုဒ္လို ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ရာ မ်ားရွိသလို ရန္သူလက္မွ အသက္လု ထြက္ေျပးရသည့္ ဒရာမာဇာတ္ၾကမ္း မ်ားလည္းရွိသည္။ မူးယစ္ေမွာင္ခို သမားတို႕၏ ဘဝဇတ္လမ္းသည္ ခဏတာမွ်ထြန္းေတာက္ၿပီး အက်ဥ္း ေထာင္တို႕တြင္ ဇတ္သိမ္းရေလ့ရွိေသာ္ လည္း ခ်ာပိုသည္ မူးယစ္ရာဇာ သက္ တမ္းရွည္လွသည္။ နာမည္ေက်ာ္ မူးယစ္ရာဇာတစ္ဦးျဖစ္သည့္ အက္စ ကိုဘာသည္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ တြင္ ရဲလက္ခ်က္ျဖင့္ ေသဆုံးခဲ့ရေသာ္ လည္း ခ်ာပိုမွာမူ အသက္ငါးဆယ္ ေက်ာ္အထိ ပန္းပန္ေနဆဲ။ မူးယစ္ ႏွိမ္နင္းေရးအဖဲြ႕၏ အဆိုအရ ခ်ာပို သည္ အက္စကိုဘာထက္ပင္ ကုိကင္းမ်ားကို ေရာင္းခ်ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္ ဟုသိရသည္။ ယင္းသို႕ ေရာင္းခ်ႏိုင္ ျခင္းမွာ လည္း အေမရိကန္တြင္ ကိုကင္းသုံးစဲြမႈ အဆမတန္ျမင့္တက္ ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကမၻာေပၚ တြင္ ကိုကင္းသုံးစဲြမႈအမ်ားဆုံး အေမ ရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ကိုကင္းအမ်ားဆုံးထုတ္လုပ္သည့္ ႏိုင္ငံ၏ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ေနျခင္းသည္ ေရွးေရစက္ဟုပင္ ဆိုရမည္။ ခ်ာပို၏ မူးယစ္အင္ပါရာသည္ မည္မွ်ႀကီးမားေနသည္ကို အတိအက် မသိႏိုင္ေပ။ မွန္းဆခ်က္မ်ားသာ ရွိသည္။ ခ်ာပို၏ မူးယစ္ ဂိုဏ္းသည္ တစ္လလွ်င္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃ ဘီလ်ံေက်ာ္ဖိုးရွိ ကိုကင္းမ်ားကို အေမ ရိကန္သို႕ ေမွာင္ခိုပို႕လ်က္ရွိသည္ဟု ကြၽမ္းက်င္သူမ်ားက မွန္းဆသည္။ထိုပမာဏမွာ အေမရိကန္ မူးယစ္ေစ်း ကြက္၏ ေျခာက္ဆယ္ရာႏႈန္းျဖစ္ၿပီး အေမရိကန္ ထိပ္တန္း ေကာ္ပိုေရးရွင္း ႀကီးတစ္ခု၏ ဝင္ေငြႏွင့္ ညီမွ်သည္။ မကၠဆီကို မူးယစ္ႏွိမ္နင္းေရး စစ္ပဲြတြင္ လူေပါင္းငါးေသာင္းေက်ာ္ ေသဆုံးခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုကိန္းဂဏန္း သည္ မူးယစ္ရာဇာတို႕ မည္မွ်တန္ခိုး ထြားေနသည္ကို ညႊန္ျပလ်က္ရွိသည္။ ခ်ာပို၏ Sinaloa သည္ ကမၻာ႕စီးပြား ေရးက်ဆင္းမွႈကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္႐ုံမွ်မက နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္ လာႏိုင္သည္။ အေမ ရိကန္ႏွင့္ မကၠဆီကို နယ္စပ္တစ္ ေလွ်ာက္ ေမွာင္ခိုလမ္းေၾကာင္း အမ်ားစုကို စင္နာလိုအာက ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ ႏိုင္ငံ ၁၂ ႏိုင္ငံတြင္ လႈပ္ရွားက်က္စားေနသည္။ သူတို႕၏ လႈပ္ရွားမႈသည္ နက္နဲခက္ခဲေသာ္ လည္း သိမ္ေမြ႕ ညက္ေညာၿပီး ထိေရာက္မႈရွိသည္။ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈ ကြန္ရက္သည္ ကမၻာ႕ထိပ္တန္းေကာ္ပို ေရးရွင္းႀကီးမ်ားကဲ့သို႕ ႐ႈပ္ေထြးစြာ ဖဲြ႕တည္ထားသည္။ ခ်ာပိုသည္ သူ႕ကြန္ရက္ကို အေသးစိပ္စီမံခန္႕ခဲြႏိုင္ သူျဖစ္သည္။ သက္တမ္းရွည္မႈ၊ အျမတ္ အစြန္းရရွိမႈ၊ က်ယ္ျပန္႕မႈတို႕ကို ေပါင္း ႐ုံးစဥ္းစားလွ်င္ စင္နာလိုအာသည္ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ အေအာင္ျမင္ဆုံး မူးယစ္ဂိုဏ္း ဟု ဝိၿဂိဳဟ္ျပဳ ရလိမ့္မည္။ စင္နာလိုအာဟူသည့္ အမည္သည္ မကၠဆီကို အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခရွိ ျပည္နယ္အမည္ျဖစ္သည္။ ဂိုဏ္းသည္ ထိုျပည္နယ္ တြင္ အေျခ စိုက္သည့္အတြက္ ယင္းအမည္ တြင္ လာျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္းစဥ္ဆက္ လူဆိုးလူၾကမ္း လူေသာ့သြမ္းတို႕ သေႏၶတည္ ရာ၊ ပုန္းေအာင္းမီခိုရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုျပည္နယ္တြင္ ခ်ာပို ကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္ တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူသည္ တတိယတန္း တြင္ ေက်ာင္း ထြက္ခဲ့ရသျဖင့္ စာေရးစာဖတ္ကို အသက္ႀကီးသည့္အခါတြင္မွ ျပန္ လည္သင္ယူရသည္။ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္တြင္ စာမတတ္သျဖင့္ သူ႕ အတြက္ ရည္းစားစာကို သူငယ္ခ်င္း က ေရးေပးရသည္။ သူ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ၁၉၈ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္ မ်ားတြင္ မူးယစ္ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းတြင္ စတင္ပါဝင္ပတ္သက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုလံဘီယာ မူး ယစ္ဂိုဏ္းမ်ားသည္ အလြန္ေျခသြက္ ေနသျဖင့္ အေမရိကန္ မူးယစ္ႏွိမ္နင္း ေရးအဖဲြ႕က ကရစ္ ဘီယံတစ္ေၾကာ တြင္တင္းက်ပ္လာသည္။ ကိုလံဘီ ယာမူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားသည္ အေမရိ ကန္ျပည္တြင္း ကိုကင္းသယ္ပို႕ႏိုင္မည့္ လမ္းေၾကာင္းကို တိုးခ်ဲ႕ရွာေဖြ သည့္အခါ မကၠဆီကိုအား လမ္း ေၾကာင္းတစ္ခုအျဖစ္ သုံးစဲြလာသည္။ ကိုလံဘီယာမွ ကာလီႏွင့္ မယ္ဒယင္း မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားသည္ ကိုလံဘီယာမွ ကိုကင္းကို ေလယာဥ္ ျဖင့္ မကၠဆီကိုသို႕ သယ္ယူ လာသည္။ လူသူမနီးေသာ ေတာနက္အတြင္း ေလယာဥ္ကြင္းငယ္မ်ား ေဆာက္ကာ မူးယစ္ကြန္းေထာက္စခန္းမ်ားကို တည္ေထာင္ ၾကသည္။ အေမရိကန္နယ္နမိတ္တစ္ေလွ်ာက္ ေလေၾကာင္းပ်ံသန္းမႈဆက္သြယ္ေရးမွန္သမွ်ကို အေမရိကန္ မူးယစ္ႏွိမ္နင္းေရး အဖဲြ႕က ၾကားျဖတ္နားေထာင္ေနသျဖင့္ မူးယစ္ေမွာင္ခိုေလယာဥ္မႉးမ်ားသည္ ေျမျပင္ရွိေမွာင္ခိုသမားမ်ားႏွင့္ ေရဒီယိုျဖင့္ ဆက္သြယ္ ရာတြင္ စကားမေျပာဘဲ ေလခြၽန္ အခ်က္ျပဆက္သြယ္သည္။ မကၠဆီကိုဂိုဏ္းမ်ားက ကူညီ ေဆာင္ရြက္ေပးခအျဖစ္ ေနာက္ပိုင္း တြင္ ေငြမေပးေတာ့ဘဲ ကိုကင္းကို ကိုလံဘီယာ ဂိုဏ္းမ်ား၏ ဝန္ေဆာင္ခအျဖစ္ ေပးလာသည္။ ယင္းသို႕ ေပးေခ်ပုံစနစ္ေျပာင္းလဲလိုက္ျခင္းသည္ မကၠဆီကိုတြင္ မူးယစ္လုပ္ငန္းမ်ား အၿပိဳင္း အ႐ိုင္းေပၚလာေစရန္ တြန္း အားေပးသကဲ့သို႕ ျဖစ္သြားသည္။ မကၠဆီကိုဂိုဏ္းမ်ားသည္ ကိုလံဘီ ယာ ကိုကင္းမ်ားကို သယ္ပို႕ေပး ႐ုံမွ် မက အဖိုးအခအျဖစ္ရထားေသာ ကိုယ္ပိုင္ကိုကင္းမ်ားကို သယ္ယူ ေရာင္းခ်ရန္ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္း သိုေလွာင္ျခင္း ေစ်းကြက္ရွာေဖြျခင္းတို႕ကို မကၠဆီကို ဂိုဏ္းမ်ားက လုပ္လာရသည္။ ကိုလံဘီယာမွ မကၠဆီကိုသို႕လာ ေသာကိုကင္းေလယာဥ္ တစ္ညလွ်င္ အနည္းဆုံးငါးစီးရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ၁၆ စီး အထိရွိသည္။ ခ်ာပိုသည္ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းျဖင့္ အေမရိကန္သို႔ကိုကင္းသယ္ပို႕ေသာလမ္းေၾကာင္းတြင္ မကၠဆီကို၏အဓိကက်မႈကို သိျမင္လာသည့္ အတြက္ သူသည္ ကိုလံဘီယာမွ ကိုကင္းမ်ားကို ၾကားခံ သယ္ေပးရသည့္ အထမ္းသမားမလုပ္ လိုေတာ့။ သူကိုယ္တိုင္ ဦးစီးသည့္ မူးယစ္ဂိုဏ္းငယ္ေလးမ်ားကို စတင္ တည္ေထာင္သည္။ ခ်ာပို၏ လက္ေထာက္ မာတင္ ေနးသည္ ေလယာဥ္မႉးေဟာင္းတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကုိကင္း ေမွာင္ခိုေလယာဥ္မ်ား ကို ေျမျပင္မွေနလ်က္ေလေၾကာင္းလမ္းျပလုပ္ေပးသည္။ မကၠဆီကိုသည္ ကိုကင္းပင္မျဖန္႕ျဖဴးရာဌာန ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ မာတင္ေနး ၏ အသုံးဝင္မႈျမင့္မားလာ သည္။ သူ႕ႏွင့္ တစ္ႀကိမ္ ေတြ႕ခြင့္ရရန္ ေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္ေပးရ သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မာတင္ေနး သည္ ခ်ာပိုႏွင့္တဲြမိၿပီး လူယုံေတာ္ျဖစ္လာသည္။ ခ်ာပိုသည္ မာတင္ေနး အပါ အဝင္ လက္႐ုံးလူယုံေတာ္ဆယ္ဦး မကရွိသည္။ ခ်ာပိုထံ တြင္ အမႈထမ္း သည့္အတြက္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ လစာ အျဖစ္ ေဒၚလာတစ္သန္းေပးသည္။ထိုေဒၚလာတစ္သန္းကို ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ ဘာလတြင္ ခရီးေဆာင္ေသတၱာ ထဲတြင္ထည့္ေပးသည္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ခ်ာပို၏ ဆရာျဖစ္သူ အယ္လ္ ပက္ဒရင္ႏိုအား မကၠဆီကိုအစိုးရက ဖမ္းမိသြားသည္။ ထိုအခါ မူးယစ္ေဆးဝါး သယ္ေဆာင္ ရာ လမ္းေၾကာင္းကို မည္သို႕ခဲြေဝယူ မည္ကို မူးယစ္ဂိုဏ္းသားတို႕ စုေဝး တုိင္ပင္ၾကသည္။ ပထမပိုင္းတြင္ ခ်ာပိုဂိုဏ္းသည္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုတည္းကိုသာ အသုံးျပဳသည္။ မကၠဆီကို အေနာက္ ပိုင္းမွ တကၠဆပ္ျပည္နယ္အတြင္းသို႕ ျဖတ္ဝင္ေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။ စင္အာႏိုလာဂိုဏ္းသည္ မူးယစ္ေမွာင္ခို ကူးရာတြင္ နည္းလမ္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို အသုံးျပဳၾကသည္။ ကိုလံဘီယာမွ ကိုကင္းမ်ားကို ေလယာဥ္ငယ္ေလး မ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ခရီးသည္ တင္ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ခရီးေဆာင္ ေသတၱာမ်ားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဘိုးအင္း ၇၄၇ ေလ ယာဥ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း ခိုးသြင္းသည္။ ယင္းသို႕ ဘိုအင္းေလယာဥ္ ျဖင့္ခိုးသြင္းသည့္အခါ ကိုကင္း ၁၃ တန္အထိ သယ္ေဆာင္ေလ့ရွိသည္။ ကုန္ေသတၱာ သေဘၤာ၊ ငါးဖမ္း သေဘၤာ၊ အျမန္စီး ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ စသည့္ လႈပ္ရွားသြားလာႏိုင္သည့္ ယာဥ္မွန္သမွ်ကို အသုံးျပဳသည္။ လက္ျဖစ္ေရငုပ္သေဘၤာကို အေမဇုန္ သစ္ေတာအတြင္း တည္ေဆာက္ၿပီး ကမ္းေျခသို႕ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္စစီသယ္ ယူလာကာ ကမ္းေျခ တြင္ ျပန္လည္တပ္ဆင္သည္။ ေရငုပ္ သေဘၤာတစ္စီးလွ်င္ တည္ေဆာက္ခ ေဒၚလာတစ္သန္းကုန္က်ၿပီး တစ္ခါ သုံးသာျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုပမာဏ သည္ မူးယစ္ရာဇာမ်ားအဖို႕ မမႈ ေလာက္ေပ။ သေဘၤာငယ္မ်ားျဖင့္ သယ္ယူ စဥ္ ၾကားျဖတ္ဖမ္းဆီးခံရသည့္အခါ ဝမ္းဗိုက္တြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ အဆို႕ရွင္မ်ားကို ဖြင့္လ်က္ သေဘၤာကို နစ္ျမဳပ္ေစလိုက္သည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ ပါလာသူမ်ားသည္ အဖမ္းခံရေသာ္လည္း သက္ေသခံပစၥည္း မမိ သျဖင့္ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။ ကိုကင္း ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းသည္ ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးမ်ားစြာ လိုအပ္ သည္။ ထိုအရင္းအႏွီးရရွိရန္ ေဆး ေျခာက္လုပ္ငန္းကို လုပ္ၾက ရသည္။ ေဆးေျခာက္ကို မကၠဆီကိုတြင္ ေငြေပၚသီးႏွံဟုေခၚၾကသည္။ ေဆး ေျခာက္သည္ ကိုကင္းထက္ ဝန္ပို က်ယ္ၿပီး အနံ႕ျပင္း သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဆးေျခာက္ေမွာင္ခိုသြင္းရာတြင္ ၿမိဳ႕ျပ ႏွင့္ေဝးေသာ လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို အသုံးျပဳသည္။ မကၠဆီကိုႏွင့္ အေမရိကန္ နယ္ စပ္မ်ဥ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေဒၚလာ ဘီလ်ံခ်ီ အကုန္အက်ခံကာ အေမရိ ကန္က ဝင္းထရံကာ ထားသည္။ မူးယစ္ေမွာင္ခိုသမားမ်ားသည္ ဝင္းထရံကို နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ ျခင္း၊ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းတူးျခင္း၊ ေလာက္လႊဲျဖင့္ ဝင္းထရံတစ္ဘက္သို႕ ေက်ာ္ပစ္ျခင္းတို႕ကို ျပဳလုပ္သည္။ မူးယစ္အရာရွိတစ္ဦးက '' က်ဳပ္တို႕ က အေကာင္းဆုံး၊ ေခတ္အမီဆုံး ဆိုတဲ့ဝင္းထရံကို ဘီလ်ံနဲ႔ခ်ီ အကုန္ အက်ခံေဆာက္ထားတယ္။ ေမွာင္ခို သမားေတြက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ဝဝ က စစ္ပဲြ ေတြမွာ သုံးတဲ့ ေလာက္လႊဲနည္းပညာ ကို အသုံးျပဳတယ္''ဟု ေျပာသည္။ မူးယစ္ရာဇာတို႕သည္ ဥပေဒ ဘက္ေတာ္သားမ်ားထက္ အၿမဲတမ္း ေျခတစ္လွမ္းသာေနရန္ ဥာဏ္ကို လႊာသုံးၾက သည္။ေဆးေျခာက္ကို နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ သယ္ရန္မလိုေသာ နည္းကို ႀကံဆၾကသည္။ ထိုနည္းမွာ အေမရိကန္ နယ္ေျမ အတြင္း ေဆးေျခာက္ကို စိုက္ပ်ိဳးျခင္းျဖစ္သည္။ အေမရိကန္မုဆိုးတစ္ဦးသည္ ဝစ္ကြန္ဆင္ျပည္နယ္ ေတာနက္ထဲတြင္ အမဲလိုက္ေန စဥ္ ေတာထဲတြင္ စနစ္ တက် ေရသြင္းစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ေဆးေျခာက္ခင္းႀကီးတစ္ခင္းကို သြား ေတြ႕သည္။ ထိုေဆးေျခာက္ခင္း ကို ေအေက-၄၇ေမာင္းျပန္ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ မကၠဆီကင္မ်ားကေစာင့္ၾကပ္ေနသည္။ ထိုေဆးေျခာက္ခင္းမ်ားမွ ခ်ီကာ ဂို ေဆးေျခာက္ ေစ်းကြက္ ကို ျဖန္႕ျဖဴးေပးေနသည္။ ဟီး႐ိုးအင္းသည္ ခိုးသြင္းရန္ လြယ္ကူေသာ္လည္း ထုတ္လုပ္ရန္ ခက္ခဲသည္။ အျခားမူးယစ္ေဆးမ်ား ႏွင့္ အေလးခ်ိန္ ခ်င္း ႏႈိင္းယွဥ္ပါက ဟီးရိုးအင္းသည္ အဖိုးတန္ဆုံးျဖစ္ သည္။ စင္ႏိုလာဂိုဏ္းသည္သူတို႕ ထုတ္လုပ္ေသာ အရည္အေသြးမီ ဟီးရိုးအင္းအတြက္ မ်ားစြာဂုဏ္ယူ သည္။ သူတို႕၏ဟီး႐ိုးအင္းသည္ ၉၄ ရာႏႈန္း အရည္အေသြးျပည့္သည္ ဟု ဆိုသည္။ ၁၉၉ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားမွ စ၍ မက္သာဖက္တမင္းသည္ လူႀကိဳက္ မ်ားေသာ မူးယစ္ေဆးျဖစ္လာသည္။ မက္သာဖက္ တမင္း သည္ စဲြလြယ္ၿပီး ထုတ္လုပ္ရန္လည္း လြယ္ကူသည္။ နည္းပညာထြန္းကားေသာ အေမရိ ကန္တြင္ အလြယ္တကူ ထုတ္လုပ္ ႏိုင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အာဏာပိုင္မ်ား က မတ္သာဖက္တမင္းအမ်ားအျပား မထုတ္လုပ္ႏိုင္ေစရန္ ကန္႕သတ္ တားဆီး မႈမ်ားလုပ္ထားသည္။ ထို အခ်က္သည္ မကၠဆီကို မူးယစ္ဂိုဏ္း မ်ားအတြက္ အခြင့္ေကာင္းျဖစ္လာ သည္။ သူတို႕ က ေဆးေျခာက္ ေပါင္ ငါးရာပို႕လွ်င္ မက္သာဖက္တမင္း ႏွစ္ကီလိုကို ေမတၲာလက္ေဆာင္ အျဖစ္ထည့္ေပးသည္။ မက္သာဖက္ တမင္း ေဆးစဲြသူမ်ားေပၚလာေစရန္ ေစ်းကြက္ေဖာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေစ်း ကြက္သည္ ခဏတြင္းခ်င္း ႀကီးထြား လာသည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္း မ်ားသည္ စက္မႈကုန္ထုတ္စက္႐ုံႀကီးကဲ့သို႕ အေျမာက္အျမား ထုတ္လုပ္ေပးနိုင္ သည့္ စက္႐ုံမ်ားကို တည္ေထာင္ သည္။ မက္သာဖက္တမင္း ခ်က္ လုပ္ရာတြင္ အသုံးျပဳသည့္ အပ္ဖဒရင္း Ephedrine ကဲ့သို႕ ဓာတုေဗဒေဆး မ်ားကို အိႏၵိယႏွင့္ တ႐ုတ္မွ မွာယူ သည္။ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္တြင္ အပ္ဖဒရင္း ၂၂ တန္၊ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ ၈၈ တန္၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ တြင္ ၂၅၂ တန္ကို မကၠဆီကိုတြင္ ဖမ္းဆီးရမိခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မကၠဆီကို အာဏာပိုင္မ်ားက အပ္ဖ ဒရင္း တင္သြင္းမႈကို လုံးဝပိတ္ပင္ လိုက္သည္။ ထိုအခါ အပ္ဖဒရင္း အစား အျခားဓာတုပစၥည္းကို မူးယစ္ ဂိုဏ္းမ်ားက ေျပာင္းလဲအသုံးျပဳ သည္။ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ မူးယစ္ ေဆးဝါးမ်ားကို သယ္ေဆာင္ရာတြင္ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းမွ တစ္ဆင့္ သယ္ယူ ျခင္းသည္ ပမာဏအမ်ားအျပားကို အျမန္ဆုံး အလြယ္တကူ သယ္ယူႏိုင္ သည္။ ခ်ာပိုသည္ ၁၉၈ဝ ျပည့္လြန္ ႏွစ္မ်ားတြင္ ဗိသုကာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ကို ငွားရမ္းလ်က္ ဥမင္ လိုဏ္ေခါင္း ဒီဇိုင္းေရးဆဲြခိုင္းသည္။ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းသည္ ေပႏွစ္ရာရွည္ သည္။ မကၠဆီကို နယ္စပ္ၿမိဳ႕ အဂူယာပ႐ိုက္တာမွ အေမရိကန္နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ တကၠဆပ္ျပည္နယ္ ေဒါက္ကလပ္စ္ၿမိဳ႕ သို႕ ေရာက္ သည္။ အဂူယာပ႐ိုက္တာၿမိဳ႕ရွိ ေရွ႕ေနတစ္ဦး ၏ ေနအိမ္ရွိ ေရဘုံဘိုင္ေခါင္းကို လွည့္လိုက္လွ်င္ စားပဲြေအာက္ရွိ ဟိုက္ ဒေရာလစ္ အံဖုံးတံခါးပြင့္သည္။ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းေဆာက္လုပ္ ၿပီးစီးသည္ႏွင့္ ခ်ာပိုသည္ ကိုလံဘီယာ ရွိ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားအား လက္ထဲတြင္ ရွိသမွ် ကိုကင္းမ်ားကို ေပးပို႕ရန္ ညႊန္ ၾကားလိုက္သည္။ ေလယာဥ္မ်ားသည္ ေခါက္ခ်ည္ျပန္ခ်ည္ျဖင့္ ကိုကင္းထုပ္ မ်ားကို သယ္ယူရ သည္။ ေလယာဥ္မကၠဆီကိုသို႕ ျပန္ေရာက္မလာမီ၊ ပထမအေခါက္တြင္ ခ်ေပးခဲ့ေသာ ကိုကင္းမ်ားသည္ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ သို႕ ေရာက္ကုန္သည္အထိ ျမန္ ဆန္သည္။ ခ်ာပိုသည္ ဥမင္လိုဏ္ ေခါင္းကို ပထမဆုံး စတင္အသုံးျပဳ သူျဖစ္သည္။ ထိုဥမင္လိုဏ္ေခါင္းကို မၾကာမီ တြင္ မူးယစ္ႏွိမ္နင္းေရးအဖဲြ႕က ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္သည္။ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္း မ်ားသည္ လြန္စြာ အသုံးတည့္သျဖင့္ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားက အခြင့္သင့္တိုင္း ေဆာက္လုပ္ၾကသည္။ ဥမင္လိုဏ္ေခါင္းကို စတင္အသုံးျပဳသည္မွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ ေသာ္လည္း အသုံးျပဳေနၾကဆဲ ျဖစ္ သည္။ ထိုအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အတြင္း ဥမင္ လိုဏ္ေခါင္းေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ကို မူးယစ္ႏွိမ္နင္းေရး အဖဲြ႕မ်ားက ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယင္းတို႕ကို အဆင့္ျမင့္စြာ တည္ေဆာက္ ထားသည္။ ေလေအးစက္၊ ပက္လက္ကုန္တင္ တဲြငယ္မ်ား အတြက္ သံလမ္းမ်ား၊ ထည့္သြင္း တည္ေဆာက္ထားသည္။ အဆိုပါ သံလမ္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံ မိုင္ဝက္ အထိရွည္လ်ားသည္။ ခ်ာပိုႏွင့္အဖဲြ႕သည္ င႐ုတ္သီးမႈန္႕ လုပ္ငန္းသို႕ ေျခဦးလွည့္ၾကျပန္သည္။ င႐ုတ္သီးမႈန္႕ သံဘူးမ်ားထဲတြင္ ကိုကင္း ကို ေလလုံ ပိတ္လ်က္ ကာလီ ဖိုးနီးယားရွိ မကၠဆီကန္ ကုန္စုံဆိုင္ မ်ားမွတစ္ဆင့္ ျဖန္႕ခ်ိသည္။ ငါးစိမ္းတင္ အေအးခန္းေနာက္တဲြ မ်ားတြင္ အံဝွက္မ်ားဖန္တီးလ်က္ မူးယစ္ေဆး သယ္ၾကျပန္သည္။ ငါးစိမ္းတင္ေသာ အေအးခန္းမ်ားသည္ နံေစာ္ေနသျဖင့္ အေကာက္ခြန္ ဝန္ထမ္းမ်ားသည္ ထိုအေအးခန္းမ်ားကို အခ်ိန္ယူ စစ္ေဆးေလ့မရွိၾက။ ထိုအခ်က္ကို မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားက အခြင့္ေကာင္း အျဖစ္ အသုံးခ်ၾကသည္။ မူးယစ္ေဆးဝါးမ်ားသည္ ပင္ရင္းထုတ္လုပ္ရာေနရာႏွင့္ စားသုံး သည့္ေစ်းကြက္တြင္ ေစ်းႏႈန္းကြာဟမွဳ အဆမတန္ၾကီးမားသည္။ သုံးစဲြသူထံ ေရာက္လာသည့္ မူးယစ္ေဆးသည္ လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အႏၲရာယ္အသြယ္သြယ္ကို ျဖတ္သန္း လာရသည္။ အဖမ္းဆီးခံရမည့္ အႏၲရာယ္၊ ၾကားျဖတ္လုယူခံရမည့္ အႏၲရာယ္တို႕ကို ကယ္ရီသမားမ်ား က ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ထိုသို႕ရင္ဆိုင္ ရမႈ အတြက္ အခေၾကးေငြ ျမင့္မားစြာ ေပးရသျဖင့္ မူးယစ္ေဆးမ်ားသည္ သုံးစဲြသူလက္ထဲအေရာက္တြင္ ေစ်း ႀကီးျမင့္ ရျခင္းျဖစ္သည္။ သယ္ယူေနစဥ္တြင္ ဆုံး႐ႈံးရပါ က မည္သူ၏ တာဝန္ျဖစ္သည္ကို မူးယစ္ေမွာင္ခိုသမားမ်ားက သတ္ သတ္မွတ္မွတ္ လုပ္ထားသည္။ ကယ္ ရီသမားသည္ နည္းနည္း အဖမ္းခံၿပီး က်န္မူးယစ္ေဆးမ်ားကို ကိုယ္က်ိဳး အတြက္ေရာင္းခ်သည့္ အခါမ်ိဳး လည္း ရွိသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကယ္ရီသမား မ်ား မၾကာခဏ အသတ္ခံရသည္။ မွားယြင္းအသတ္ခံရသည္မ်ားလည္း ရွိ၏။ အခ်ိဳ႕ကယ္ရီသမားမ်ား အဖမ္းခံရသည့္အခါ ဖမ္းဆီးခံရသည့္မူးယစ္ေဆးပမာဏေဖာ္ျပထားေသာ လက္ခံျဖတ္ပိုင္း ကိုေတာင္းယူ ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ ကိုလံဘီယာဂိုဏ္းမ်ားဆိုလွ်င္ သယ္ေဆာင္ေသာမူးယစ္ေဆးအတြက္ အာမခံစနစ္ကိုပင္ တည္ေထာင္ ထားသည္။ ဖမ္းဆီးခံရ ပါက မူးယစ္ေဆးတန္ဖိုးကို အာမခံ လက္ခံထားသည့္ဂိုဏ္းက ေပးေလ်ာ္ သည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ား ဖဲြ႕စည္းထားပုံ သည္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းအား အကာ အကြယ္ အမ်ားဆုံးေပးႏိုင္ရန္ ဖဲြ႕စည္း ထားသည့္ ပုံစံျဖစ္သည္။ မူးယစ္ ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္း၏ လုပ္ငန္းတြင္ လူေပါင္းတစ္သိန္းေက်ာ္ ပါဝင္ပတ္ သက္ေနေလ့ရွိသည္။ ေခါင္းေဆာင္ ႏွင့္ အနီးကပ္လုပ္ကိုင္ေနသူမွာ တစ္ရာပတ္ဝန္းက်င္သာရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုအနီးကပ္ ဂိုဏ္းသား မ်ားသည္ လခစားႏွင့္ ရာခိုင္ႏႈန္း စား မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ က်န္လူမ်ားမွာ လက္ခဲြမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး၊ လုပ္ငန္းတစ္ခု ခ်င္းအလိုက္ အခေၾကးေငြ ရရွိၾက သည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းသားမ်ား အစည္း အေဝးလုပ္သည့္အခါ ထိပ္ဆုံးေခါင္း ေဆာင္သည္ အစည္းအေဝး တက္ ေလ့မရွိ။ အစည္း အေဝး က်င္းပရာ မလွမ္းမကမ္းတြင္ စက္ႏႈိးလ်က္ ရပ္ ထားေသာ က်ည္လုံကားအတြင္း ေစာင့္ဆိုင္းေနေလ့ရွိသည္။ ကားအနီး တြင္ က်ည္ကာအက်ီ ဝတ္ဆင္ထား သည့္ သက္ေတာ္ေစာင့္ ႏွစ္ရာခန္႕က ေစာင့္ၾကပ္ေနသည္။ အစည္းအေဝး ၿပီးသည့္အခါတြင္ အစည္းအေဝး တက္ေနသူထဲမွ လက္ေထာက္တစ္ေယာက္ေယာက္က ကားရွိရာသို႕ သြားေရာက္ၿပီး အစည္းအေဝး၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကို သတင္းပို႕ရသည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားသည္ အစိုးရ လုံၿခဳံေရးတပ္ဖဲြ႕မ်ား၏ တိုက္ခိုက္မႈကို စိုးရိမ္ရသလို အခ်င္းခ်င္း စားက်က္ လုပဲြမ်ားကိုလည္း သတိထားရသည္။ မူးယစ္ေလာကတြင္ မဟာမိတ္ဖဲြ႕မႈ ဆိုသည္မွာ ယာယီသာျဖစ္သည္။ ထာဝရမိတ္ေဆြ မရွိေသာ လုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။ အက်ိဳးစီးပြားခ်င္းတူသည့္ အခါ ပူးေပါင္းၿပီး ၊ အက်ိဳးစီးပြားခ်င္း ယွဥ္လာသည့္အခါ ေသြးေခ်ာင္းစီးကုန္ သည္။ ခ်ာပိုသည္ သူ၏ ငယ္စဥ္ေတာင္ ေက်းကေလးဘဝက သူငယ္ခ်င္း အာတူ႐ိုဘဲလ္ထရန္ကို ညာလက္႐ုံး ခန္႔လ်က္ မူးယစ္ လုပ္ငန္း အတူတကြ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တြင္ သူတို႕ႏွစ္ဦး သေဘာခ်င္းမတိုက္ဆိုင္ သျဖင့္ ကဲြၿပဲကာ ဂိုဏ္းစစ္ပဲြ ဆင္ႏႊဲၾက သည္။ ထိုစစ္ပဲြတြင္ ခ်ာပို၏ သား တစ္ေယာက္ကို အာတူ႐ို၏ လူမ်ား က သတ္လိုက္သည္။ မူးယစ္ရာဇာတို႕ ဟသၤာကိုး ေသာင္း ဇတ္ခင္းရင္းျဖင့္ မ်ိဳးတုံးၾက ေတာ့မည္ကို သူတို႕ဘာသာ သတိ ထားလာမိၾကသည္။ ထိုအခါ အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္မႈကို ဆုံးခန္းတိုင္ေစ မည့္ ေျဖရွင္းနည္းသစ္ကို ရွာၾက သည္။ ယင္းသို႕ျဖင့္ သူတို႔သည္ နည္းေဟာင္း ကို သြားေတြ႕ၾကသည္။ ေရွးေခတ္ပေဒသရာဇ္ ဧကရာဇ္တို႕ ေမာင္လည္ႏွမလည္္ လက္ထပ္ လ်က္ အခ်င္းခ်င္း သတ္ျဖတ္မႈ ကို ေရွာင္ရွားၾကသည္။ ၿပိဳင္ဘက္ဂိုဏ္းမ်ား အျပန္ အလွန္ထိုးႏွက္ၾကရာတြင္ သတင္း ေပးေသာနည္းကို သုံးၾကသည္။ တစ္ ဖက္ဂိုဏ္းသားသည္ အေမရိကန္ မူးယစ္ႏွိမ္နင္းေရးအဖဲြ႕သို႕ သြားကာ ၿပိဳင္ဘက္ဂိုဏ္း၏ လႈပ္ရွားမႈ သတင္း ကို ေပးသည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားသည္ အခြန္ ေဆာင္ၾကသူမ်ားမဟုတ္။ သို႕ေသာ္ ရဲႏွင့္ အာဏာပိုင္မ်ားအား လာဘ္ ထိုး ရေသာ ေငြေၾကး ပမာဏသည္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးမ်ား ထမ္းေဆာင္ေနရေသာ အခြန္ထက္ပင္မ်ားျပားမည္ဟု ခန္႕မွန္းရသည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ား လႈပ္ရွားႏိုင္ရန္ အေရးႀကီးဆုံးမွာ မည္သည့္အခ်က္ျဖစ္သနည္းဟု မူးယစ္ဂိုဏ္းသားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ ေနသူမ်ားအား သုေတ သနျပဳေမးျမန္း သည့္အခါ လာဘ္ေပးမႈသည္ အေရး အႀကီးဆုံးအခ်က္ျဖစ္သည္ဟု သိရ သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္၊ အစိုးရေရွ႕ေန၊ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး(ဂါဗနာ)၊ ျပည္နယ္ရဲ၊ စစ္တပ္၊ ေရတပ္တို႕ အျပင္ ဗဟိုအစိုးရ ထိပ္တန္း အရာရွိ ႀကီးမ်ားကို လာဘ္ေပးရသည္ဟု ဆိုသည္။ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ မူးယစ္ ရာဇာခ်ာပို အဖမ္းခံရသည္။ ေထာင္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အျပစ္ေပးခံရၿပီး မကၠဆီကို၏ အလုံၿခဳံဆုံးဆိုသည့္ ပြန္းဂရြန္းေထာင္သို႕ အပို႕ခံရသည္။ ေထာင္ဝန္ထမ္းအား လာဘ္ထိုးလ်က္ ဇိမ္ခံေနထိုင္ႏိုင္သည္။ လက္ကိုင္ဖုန္း အသုံးျပဳလ်က္ မူးယစ္လုပ္ငန္းကို ေထာင္ထဲမွ ဆက္လက္ ဦးစီးလုပ္ ကိုင္သည္။ ေထာင္က်ၿပီး မၾကာမီ ေထာင္ဝန္ထမ္းအား လာဘ္ေငြ ေဒၚလာသုံးသန္းေပးလ်က္ လြတ္ ေျမာက္သြားသည္။ ခ်ာပိုသည္ ယခု အခါ ျပင္ပကမၻာ၌ မူးယစ္လုပ္ငန္း ကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္လ်က္ရွိသည္။ သူ လြတ္ေျမာက္ရန္ အကူအညီေပးခဲ့ေသာ ေထာင္ဝန္ထမ္းသည္ လည္း ေထာင္ဒဏ္က်ခံၿပီး လြတ္ေျမာက္လာ ၿပီျဖစ္သည္။ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားသာမက သာမန္အရပ္သားမ်ားကိုလည္း မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ားက ေငြေပးထား သည္။ သာမန္အရပ္သားမ်ားသည္ လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕အစည္းမ်ား လႈပ္ရွားမႈကို သတင္းေပးျခင္းျဖင့္ တစ္လေဒၚလာတစ္ရာ ရေနၾကသည္။ မကၠဆီကို ၿမိဳ႕အမ်ား အျပားတြင္ အငွားယာဥ္ေမာင္းသူအားလုံးသည္ မူးယစ္ဂိုဏ္း၏ သတင္းေပးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ဟုဆိုသည္။ မင္းနား တစ္ေထာင္ ဆိုသည့္ စကားသည္ မကၠဆီကိုတြင္ မမွန္ကန္ေပ။ မူးယစ္ ရာဇာမ်ား၏ နားသည္ အေထာင္ အေသာင္းပင္မက။ မူးယစ္လုပ္ငန္းကို မကၠဆီကို အာဏာပိုင္မ်ားက အေရးယူေဆာင္ ရြက္ပုံသည္ တင္းက်ပ္ထိေရာက္မႈ မရွိသျဖင့္ ဥပေဒေဘာင္အတြင္းႏွင့္ ဥပေဒျပင္ပဆိုသည့္ ျခားနားခ်က္ မရွိ ေတာ့ဘဲ ႐ႈပ္ေထြးကုန္သည္။ မူးယစ္ ဂိုဏ္းသားတိုင္း၏ လက္ထဲတြင္ ရဲ သို႕မဟုတ္ စစ္တပ္အဖဲြ႕ဝင္ျဖစ္ ေၾကာင္း ဝန္ထမ္းမွတ္ပုံတင္ ကတ္ ျပားရွိေနၾကသည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းမ်ား က ရဲယူနီေဖာင္း ဝတ္ လ်က္ ေန႕ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္ ၾကသည္။ ယင္းသို႕ လူသတ္မႈ က်ဴး လြန္ၾကသူမ်ားသည္ ဂိုဏ္းသားမ်ား ေလာ၊ ရဲကိုယ္တိုင္က ေငြယူလ်က္ လူသတ္ေပးေနျခင္းေလာ မကဲြျပား ေတာ့။ မူးယစ္ဂိုဏ္းသားမ်ားကို ဖမ္းဆီး ရမိၿပီး အာဏာပိုင္မ်ားက သတင္းစာ ရွင္းလင္းပဲြ လုပ္သည့္အခါ ကလဲ့စား မေခ်ႏိုင္ေစရန္ ရဲႏွင့္ စစ္သားမ်ားသည္ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ကာ ဓာတ္ပုံအ႐ိုက္ခံ ၾကသည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းသားတို႕က ရဲကဲ့သို႕ဝတ္ဆင္ၾကသည္။ ရဲမ်ားက လူဆိုးကဲ့သို႕ဝတ္ဆင္ေနရေသာ အေျခ အေနျဖစ္သည္။ မူးယစ္ဂိုဏ္းက လာဘ္ေပးထား သူမ်ားတြင္ အေမရိကန္ အေကာက္ ခြန္ႏွင့္ နယ္ျခားေစာင့္ ဝန္ထမ္းမ်ား ပင္ပါဝင္ေနသည္။ ကားတစ္စင္းကို အစစ္အေဆးမရွိ အေမရိကန္ နယ္ ေျမအတြင္းသို႕ ဝင္ခြင့္ေပးလိုက္လွ်င္ ေဒၚလာသိန္းခ်ီရသည္။ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ တြင္ အေမရိကန္ အေကာက္ခြန္ႏွင့္ နယ္ျခားေစာင့္ဝန္ထမ္းမ်ား ပတ္သက္ ေနေသာ လာဘ္စားမႈ ၁၃၈ မႈ ျဖစ္ပြား ခဲ့သည္။ လာဘ္ထိုး၍ မရလွ်င္ ၿခိမ္း ေျခာက္သည္။ ၿခိမ္းေျခာက္၍မရလွ်င္ သတ္ျဖတ္သည္။ ဤသည္မွာ မူးယစ္ ဂိုဏ္းမ်ား၏ နည္းဗ်ဴဟာျဖစ္သည္။ ေသြးထြက္သံယိုမႈကို အလြန္အကြၽံ လုပ္လွ်င္ ေခ်ာင္ပိတ္မိျပီး တု႔ံျပန္ဆန္႕ က်င္လာတတ္သည့္ သေဘာကို မူးယစ္ဂိုဏ္းတို႕က သေဘာေပါက္ ထားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လာဘ္ထိုး ျခင္းႏွင့္ ေသြးထြက္သံယိုမႈတို႕ မွ်တ သုံးစဲြသည္။ စင္ႏိုလာ ဂိုဏ္း ေနာက္ ပိုင္းတြင္ ေပၚေပါက္လာသည့္ ဇီတာ ဇနအေ် ဂိုဏ္းသည္ တရားလြန္ရက္ စက္သည့္ ဂိုဏ္းျဖစ္သည္။ သူသည္ မူးယစ္ေမွာင္ခိုသာမက ျပန္ေပးဆဲြျခင္း၊ လူေမွာင္ခိုျခင္း၊ ေငြညႇစ္ျခင္း တို႕ကို လုပ္သည္။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ား သည္ ေငြအရနည္းေသာ အလုပ္ျဖစ္သျဖင့္ စင္နာလိုအာသည္ မူးယစ္လုပ္ငန္း တစ္ခု တည္းကိုသာ အာ႐ုံစိုက္သည္။ အေမရိကန္တစ္လႊားတြင္ ႀကီးမားေသာ လုပ္ငန္းအင္ပါရာကို တည္ေထာင္ရန္ ရည္စူးသည္။ စင္နာလိုအာဂိုဏ္း၏ ကိုကင္းကို အေမရိကန္လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားမ်ား အထိ ေရာက္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းသည္။ သို႕ေသာ္ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားတြင္ လက္လီေရာင္းေနသူ မ်ားထံမွ အျမတ္ေငြထဲမွ ခဲြေဝရယူရန္ မဟုတ္ေပ။ လက္လီေရာင္းသူမ်ား သည္ မူးယစ္လုပ္ငန္းတစ္ခုလုံး အတြက္ အေရးႀကီးသည္ မွန္ေသာ္ လည္း လက္လီေရာင္း သူမ်ားမွ တစ္ဆင့္ စင္ႏိုလာဂိုဏ္းသို႕ ေျခရာခံ လိုက္လာမည္ကို မလိုလားေပ။ ကိုကင္းကို အေမရိကန္ျပည္ တြင္းသို႕ သယ္ပို႕ျခင္းသည္ လုပ္ငန္း ၏ တစ္ဝက္သာျဖစ္သည္။ ေရာင္းခ် ၿပီး ရရွိေသာေငြမ်ားကို မကၠဆီကို သို႕ျပန္လည္ေပးပို႕ျခင္းအလုပ္သည္ လုပ္ငန္း၏က်န္တစ္ဝက္ျဖစ္သည္။ လက္လီေရာင္းခ်ရရွိေသာေငြစကၠဴ အတန္ေသး မ်ားသာျဖစ္သျဖင့္ သန္းႏွင့္ခ်ီေသာေငြပမာဏကို ခိုးထုတ္ ရသည္မွာ အေတာ္ပင္မလြယ္ေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ကုန္ကားအတြင္းရွိ အံဝွက္မ်ားတြင္ သိုဝွက္၍လည္း ေကာင္း၊ ခရီးေဆာင္ေသတၱာမ်ားတြင္ထည့္ကာ ေလယာဥ္ျဖင့္လည္းေကာင္း သယ္ယူၾက ရသည္။ ေဆာင္း တြင္းဝတ္အေႏြးထည္ အတြင္းအလႊာ မ်ားထည့္ခ်ဳပ္ကာ သိုဝွက္သည္ယူ ၾကသည့္ အခါမ်ားလည္းရွိသည္။ ကိုကင္းေရာင္းခ်ရေငြမ်ားကို သယ္ေဆာင္ရာတြင္ သာမက ထား သိုရန္လည္း အခက္အခဲရွိသည္။ မူးယစ္လုပ္ငန္းတြင္ ပါဝင္ေနေသာ တရုတ္-မကၠဆီကန္ကျပား ဇန္လီ ဆိုသူ၏ေနအိမ္ကို မူးယစ္ႏွိမ္နင္းေရး အဖဲြ႕ဝင္မ်ား ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္တြင္ ဝင္ေရာက္ ရွာေဖြေသာအခါ ေဒၚလာ ၂ဝ၆ သန္း ကို သိမ္းဆည္းမိခဲ့သည္။ ဇန္လီသည္ အေလာင္းအစား ဝါသနာ ႀကီးသူျဖစ္သည္။ လပ္စ္ေဗးဂတ္စ္ကာဆီႏိုေလာင္းကစားဝိုင္းတြင္ အႀကီးအက်ယ္႐ႈံးသျဖင့္ ကာဆီႏိုကႏွစ္သိမ့္ေသာအားျဖင့္ ႐ိုးလ္႐ိုက္စ္ ကားတစ္စင္း လက္ေဆာင္ျပန္ေပး သည္။ ဇန္လီသည္ ကာဆီႏိုတစ္႐ုံထဲ တြင္ တစ္ႏွစ္အတြင္း ေဒၚလာ ၇၂ သန္း႐ႈံး ခဲ့သည္ ဟုဆိုသည္။ ဇန္လီ သည္ မူးယစ္ဂိုဏ္း၏ အစြန္အဖ်ား တြင္ ပါဝင္သူသာျဖစ္သည္။ သူကဲ့သို႕ လူမ်ိဳးပင္ ဤမွ်ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေန သည္ဆိုလ်င္ ဂိုဏ္း ထိပ္ပိုင္းမွ လူမ်ား အဖို႕ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့။ အေမရိကန္ႏွင့္ ျပည္တြင္း ဖိအားမ်ားေၾကာင့္ မကၠဆီကို သမၼတ ကဲလ္ဒီလြန္သည္ ခ်ာပိုကိုဖမ္းဆီးႏိုင္ ရန္ မျဖစ္မေနၾကိဳးပမ္း လ်က္ ရွိသည္။ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ ခ်ာပို သည္ အစိုးရတပ္မ်ားလက္မွ သီသီ ေလးလြတ္သြားသည္။ ဇူလိုင္လတြင္ က်င္းပမည့္ သမၼတေရြးေကာက္ပဲြ မတိုင္မီ ခ်ာပိုအား ဖမ္းမမိေသးပါက သမၼတကဲလ္ဒီလြန္ျပန္လည္ အေရြးခံ ရရန္ မေသခ်ာေတာ့ ဟုဆိုေနၾက သည္။ လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသေက်ခဲ့ရ ၿပီး မူးယစ္ႏွိမ္နင္းေရးမွာ ေရွ႕မတိုးႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္ကို မကၠဆီကို ျပည္သူ မ်ားက စိတ္ကုန္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ခ်ာပိုအား ဖမ္းမိသည့္တိုင္ ၿပိဳင္ဘက္ဂိုဏ္းျဖစ္သည့္ ဇီတာက ေခါင္းေထာင္လာႏိုင္သည္။ လတ္ တေလာအေျခအေနတြင္ပင္ ဇီတာဂိုဏ္းက နယ္ေျမအမ်ားအျပားကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားေနႏိုင္သည္။ မကၠဆီကို မူးယစ္ဂိုဏ္းသံသရာသည္ တစ္ဂိုဏ္း ဆင္းတစ္ဂိုဏ္း တက္ျဖင့္ အတန္ၾကာ သံသရာလည္ေနဦးမည္သာျဖစ္ သည္။ ေအးထြန္းမင္း Ref: Cocaine Incorporated |
No comments:
Post a Comment