“ရင္ဘတ္အေဟာင္းၾကီး ခေလးေတြကိုတပ္မေပးနဲ႔႔”
ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)
by Ko Nyo
“ရင္ဘတ္အေဟာင္းၾကီး ခေလးေတြကိုတပ္မေပးနဲ႔႔”
“ေဖေဖက…က်ေနာ္စကားကို..နားမေထာင္ဖူး”
ငါးတန္းေက်ာင္းသားက်ေနာ႔သား..ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တာနဲ႔မီးဖိုခန္းက က်ေနာ္စြန္႔ပစ္ထားတဲ႔
ပလပ္စတစ္အမိႈက္ျခင္းသံုးပံုးထဲကအမိႈက္ေတြကိုေသခ်ာလိုက္ၾကည္႔ရင္း က်ေနာ္႔ကို ေျပာလိုက္ေတာ႔..ဟင္းခ်က္ဖို႕ျပင္ေနရင္းျပံဳးမိတယ္။ဟိုတေန႔ကပဲသူေက်ာင္းကယူလာတဲ႔ အစိမ္းေရာင္၊အျပာေရာင္ဂ်ြတ္ဂ်ြတ္ထုတ္္ေတြကို စကၠဴပံုးသံုးခုလုပ္ျပီးပံုးေတြမွာရိုးရိုးအျဖဴေရာင္အိပ္၊
ေနာက္တပံုးကအျပာ၊ေနာက္္အစိမ္းဆိုျပီးခဲြထားတယ္။ျပီးေတာ႕က်ေနာ႔ကိုေသခ်ာမွာတယ္။
အိပ္အစိမ္းမွာစားၾကြင္းစားက်န္၊အျပာမွာပလပ္စတစ္ပစၥည္း၊က်န္တဲ႔အိပ္မွာစကၠဴဆိုျပီး သီးသန္႔ခဲြစြန္႔ပစ္ဖို႔ေျပာတာပါ။ဒါေတြကက်ေနာ္လည္းသိထားျပီးသား။ဒီလိုပဲလုပ္ခဲ႔တာပဲ။ဒါေပမဲ႕…တခါတေလ၊အမွတ္တမဲ႔၊
အလြယ္တကူ၊ပ်င္းရိစိတ္ေတြနဲ႔စည္းကမ္းကိုသတိျပဳမေနေတာ႔ဖူး။ျပီးစလြယ္ျပစ္ထည္႔လိုက္တယ္္။
အဲဒါကိုသားကအျပစ္တင္တာပါ။
က်ေနာ္ကလည္းကိုယ္႔အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႕…“ေအးပါသားရယ္၊ေဆာရီး..၊ေဖေဖ..သတိေမ႔သြားလို႔ပါ၊
ေနာက္တခါသတိထားပါ့မယ္”လို႕ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္။“ေဖေဖခဏခဏ..ဒါပဲေျပာေနတာ”
သားကက်ေနာ႔အေပၚအားမရမွန္းက်ေနာ္သိတယ္။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က.ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတာ၊
ခတ္ေပါ့ေပါ့ေနတာ၊ခေလးစကားဆိုျပီးအေလးအနက္မရိွလိုက္တာျဖစ္တယ္။
ေရွ႔ဆက္္တိတိက်က်ျဖစ္ေအာင္ျပင္ရမယ္ဆိုတဲ႔အသိကရင္ဘတ္ထဲမွာေရာ၊ဦးေနွာက္ထဲမွာပါျဖတ္ကနဲခုန္၀င္လာတယ္။
ဒီမွာက..စည္းကမ္းကိုအမိန္႔နဲ႔လိုက္နာတာမဟုတ္ဖူး၊အသိတရားနဲ႔လိုက္နာၾကတာ။ဒီအရာကို ဘာ႔ေၾကာင္႔လုပ္ေဆာင္သင္႔တယ္ဆိုတာကို..အဘက္ဘက္ကသုေတသနလုပ္ထား၊အျပန္အလွန္
ဘက္ေပါင္းစံုေဆြးေႏြးသံုးသပ္ျပီးမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ႔မယ္ဆို..နယ္ပယ္အစံုပညာေပး
မႈေတြလုပ္ျပီးတညီတညြတ္တည္းလုပ္ၾကတာ။တိုးတက္ျပီးယဥ္ေက်းမႈ၊အဆင္႔အတန္းျမင္႔မား သြားျပီဆုိစည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြားၾကတာပဲ။ ဒီေရာက္ေတာ႔အျပင္ထြက္လိုက္ရင္အမိႈက္တစေတြ႔ဖို႕ခဲယဥ္းတယ္။ခ်ိဳခ်ဥ္ပတ္တဲ႔စကၠဴအစအနေလးကအစ
အမိႈက္ပံုးထဲေသခ်ာသြားထည္႔ၾကတာ။
နိုင္ငံျခားကအေျခစိုက္ေနထိုင္သူမ်ားတဲ႔က်ေနာ္တို႕ရပ္ကြက္ထဲကလမ္းေဘးျမက္ခင္းမွာ ပလပ္စတစ္စ၊ဂ်ြတ္ဂ်ြတ္အိပ္္နဲ႔အမိႈက္စတခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ေနာ္ေ၀းလူမ်ိဳး၊အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးေတြ
လက္အိပ္ကေလးေတြစြပ္ျပီးလမ္းေဘးကအမိႈက္ေတြလိုက္ေကာက္တာလည္းေတြ႕ရတတ္တယ္။
ဒီနိုင္ငံမွာမူၾကိဳခေလးငယ္ဘ၀ကတည္းက
အမိႈက္စေတြအမိႈက္ပံုးထဲပဲပစ္ရမယ္ဆိုတာသင္ၾကားေပးျပီးသား။စည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔မလုပ္ဖူး။ တခါကစူပါမတ္ကက္ထဲကအမိႈက္ပံုးေဘးမွာစကၠဴစေတြက်ေနလို႕အျမင္မေတာ္တဲ႔က်ေနာ႔သားငယ္ ကေကာက္ျပီးပံုးထဲထည္႕တာကိုအေ၀းကလွမ္းျမင္လိုက္တဲ႔လံုျခံဳေရးရဲကေျပးလာျပီး..
သားကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီးလက္ဆဲြနႈတ္ဆက္တယ္။ခုလိုလူမႈစိတ္ရိွတာေကာင္းတဲ႔အေၾကာင္းခ်ီးမြန္းတယ္။
တကယ္ေတာ႔အဲဒီလံုျခံဳေရးရဲကတကူးတက၊လာခ်ီးက်ဴးတာဟာခေလးရဲ႔စိတ္ဓာတ္ကိုျမွင္႔တင္ေပးတာျဖစ္တယ္။
ခေလးစိတ္ထဲမွာ ေနာက္လည္းအျမင္မေတာ္တာေတြ႔ရင္ျပဳျပင္သြားလိုစိတ္တိုးပြားလာေအာင္လိႈ႕ေဆာ္ ေပးတာျဖစ္တယ္။ သားသမီးေတြကိုက်ေနာ္တို႕မိဘေတြကပဲသြန္သင္ညႊန္ျပေနတာမႈတ္ဖူး။
တေန႔ကို၅နာရီေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာထိေတြ႔ေနတဲ႔ဆရာဆရာမေတြက..မိဘနဲ႔မျခားအက်င္႔သီလေကာင္းရေအာင္၊ လိမၼာေရးျခားရိွေအာင္လမ္းညႊန္ေပးေနတာျဖစ္တယ္။
ဒီ နိုင္ငံမွာဆရာဆရာမေတြဆိုတာကခေလးေတြကိုဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြပါသင္ၾကားဖို႕ ေလ႔လာရတာမဟုတ္ဖူး၊
ခေလးစိတ္ပညာနဲ႔သင္ၾကားနည္းအဖံုဖံုပါေလ႔လာရတာလို႔သိရတယ္။
စာသင္ေပးရံုမကဖူးလူမႈေရးဆိုင္ရာ၊သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာနဲ႔အေထြေထြဗဟုသုတေတြ၊ အားကစား၊အနုပညာ၊စာၾကည္႔တိုက္ေတြပါေက်ာင္းမွာထားျပီးေလ႔လာသင္ၾကားရတယ္။
စာသင္ခန္းျပင္ပထြက္ျပီးေလ့လာရတယ္။ဥပမာ.ေတာထဲလည္တာ၊ေတာင္တက္တာ၊အမ်ိဳးသားျပတိုက္၊
ကဇာတ္ရံု၊ရုပ္ရွင္ရံု၊ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔စက္ရံုေတြ..စသျဖင္႔ေပါ့။မိန္းခေလး၊
ေယာက်ၤားေလးဆိုျပီးလည္း ခဲြျခားျပီးသင္ေနတာမဟုတ္ဖူး။ဥပမာ..ခ်က္ျပဳတ္ေရးနဲ႔မုန္႔လုပ္နည္းေတြဆိုလည္းတတန္းလံုးကိုသင္ေပးတာပဲ။
အတန္းတတန္းမွာလူအနည္းဆံုး၁၅ေရာက္ကေနအမ်ားဆံုး၂၅ေယာက္ပဲ။
ဆရာတေယာက္ထဲကေက်ာင္းသားအမ်ားၾကီးကိုတာ၀န္မယူဖူး။၊
အတန္းခဲြထားတယ္ဒါမူလတန္းနဲ႔အလယ္တန္းအဆင္႔ပဲရိွေသးတယ္။
ဆရာတေယာက္တာ၀န္ကလည္းလြယ္တာ မဟုတ္။ေက်ာင္းသားတဦးခ်င္းစီရဲ႔မွတ္တမ္းအေသးစိတ္ကိုကြန္ျပဴတာထဲဖိုင္ဖြင္႔ျပီး
အခ်က္အလက္ေတြအားလံုးထည္႕ထားတယ္။ေနာက္ခံသမိုင္း၊ပညာေရး၊လူမႈဆက္ဆံေရး၊က်န္းမာေရး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ၊ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔၀ါသနာေတြကအစ၊သူ႔အကန္႔နဲ႔သူမွတ္တမ္းတင္ထားတယ္ေလ႔လာထားတယ္။
ဒီမွာလည္းမိဘဆရာအသင္းရိွတယ္။က်ေနာ္တို႕ဆီမွာလိုအျဖစ္သေဘာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဖူး။
ဒီမွာကတနွစ္ကိုနွစ္ၾကိမ္မိဘ၊ဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၾကသလို၊တနွစ္နွစ္ခါမိဘစံုညီနဲ႔ ဆရာစံုညီေဆြးေႏြးအၾကံျပဳၾကတာရိွတယ္။မိဘနဲ႔ဆရာသီးျခားေတြ႔ရင္
ကိုယ္႕သားသမီးရဲ႔တိုးတက္မႈ၊ဆုတ္ယုတ္မႈ၊အားသာခ်က္၊အားနည္းခ်က္ေတြနဲ႔စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊
အမူအက်င္႔ေတြကအစေဆြးေႏြးရတာျဖစ္တယ္။ဆရာကလည္းမိဘလိုပဲတာ၀န္ယူစိတ္အျပည္႕အ၀နဲ႔လုပ္ၾကတယ္။ မိဘကလည္းသားသမီးပညာေရးနဲ႔တိုးတက္ေရးကိစၥဆရာကိုပံ႔ပိုးလုပ္ေဆာင္ရတယ္။
ဆရာေတြကေက်ာင္းသားေတြကိုရိုက္ဖို႔မဆိုထားနဲ႔ဆူတာေငါက္တာေတာင္လုပ္ေလ႔လုပ္ထမရိွဖူး။
ခေလးစိတ္ဓာတ္ေရးရာက်ဆင္းေအာင္မလုပ္ဖူး။စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြ႔စိတ္မျဖစ္ေအာင္ထားတယ္။ စာေတြခ်ည္းဖိသင္ေနတာလည္းမဟုတ္၊အိမ္စာလည္းနင္းကန္မေပးဖူး။ကေလးေတြေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ သက္သက္သာသာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပညာသင္နိုင္ေအာင္ဖန္တီးေပးတယ္။ကြန္ျပဴတာနဲ႔ေလ႔က်င္႔ သင္ၾကားရတဲ႔ဘာသာရပ္ေတြလည္းရိွတယ္။မူၾကိဳခေလးဘ၀ကတည္းက.
ကြန္ျပဴတာနဲ႔မကင္းသလိုပထမတန္းေရာက္တာနဲ႔ကြန္ျပဴတာနဲ႔ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြသင္ၾကားေပးတယ္။
အလယ္တန္းအဆင္႔ ေရာက္တာနဲ႔ကြန္ျပဴတာကိုက်င္က်င္လည္လည္အသံုးခ်နိုင္ေနျပီ။
ငါးတန္းေက်ာင္းသားတေယာက္ကကြန္ျပဴတာပါ၀ါပြဳိင္႔အသံုးခ်နည္းပညာကိုတတ္ေျမာက္ထားျပီးျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္မူၾကိဳေက်ာင္းမွာ(၃)လေလာက္လုပ္အားေပးဖူးတယ္။ဒီနိုင္ငံမွာခေလးေတြကို အေလးထားျပီးဆက္ဆံတယ္ဆိုတာလက္ေတြ႕ျမင္လာခဲ႔တယ္။ခေလးေတြကိုတန္းတူရည္တူဆက္ဆံတယ္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ေစ၊ေက်ာင္းကိုလာရင္ခေလးေတြကိုေသခ်ာထိုင္စကားေျပာတယ္။
ခေလးကလူၾကီးကိုေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေျပာဆိုရတဲ႔ပံုစံနဲ႔စကားမေျပာဖူး။ ဆရာေတြျဖစ္ေစ၊လူၾကီးေတြျဖစ္ေစခေလးငယ္ေတြကိုသူတို႕အရပ္နဲ႔အညီဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ျပီး၊
မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္စကားေျပာတယ္။တန္းတူညီတူေျပာျပီး၊ခေလးေတြရဲ႔မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈ စိတ္ဓာတ္ကိုျမွင္႔တင္ေပးတယ္။ဒါဟာအေသးအမႊားကိစၥမဟုတ္ဖူးလို႕သေဘာေပါက္ျပီး က်င္႔ၾကံၾကတာျဖစ္တယ္။ခေလးေတြရဲ႔စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုသူတို႕ေလ့လာထားျပီးျဖစ္တယ္။
လူမ်ိဳးဘာသာ၊အသားအေရာက္လည္းမခဲြဖူး။နွိမ္႕ခ်ဆက္ဆံမႈမရိွဖူး။
တကယ္႔ကိုတန္းတူညီတူဆက္ဆံတယ္။မိခင္ဘာသာစကားကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္သင္ၾကားခြင္႔ရိွတယ္။
“ခေလးတေယာက္ကို
သူနားလည္တဲ႕စကားနဲ႔ေျပာရင္ေခါင္းထဲ၀င္မယ္၊သူ႔ရဲ႔မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့၊နွလံုးသားထဲ၀င္လိမ္႔မယ္”
ဆိုတဲ႔ေတာင္အာဖရိကလြတ္ေျမာက္ေရးေခါင္းေဆာင္ နိုဘယ္လ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ နယ္လ္ဆင္မန္ဒရဲလားရဲ႔အဆိုကိုဒီလူမ်ိဳးေတြကလက္ခံထားတယ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ၊ေက်ာင္းအားရက္မွာစာသင္ခန္းကိုဌားရမ္းသင္ၾကားခြင္႔ရိွတယ္။ မိခင္ဘာသာစာေပ၊စကားသင္ေပးမဲ႔ဆရာကိုလည္းဌားရမ္းရင္
ဆရာ႔လစာကိုေထာက္ပံ့ေပးတယ္လို႕သိရတယ္။
ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ စိတ္လြတ္လပ္သြားတယ္။ခေလးေတြအနာဂတ္ကိုစိတ္ခ်သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႕ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြအမ်ားစုဟာ.အမိနိုင္ငံမွာေနစဥ္ကေရာ၊နယ္စပ္ေတြနဲ႔ ခိုလႈံရာနိုင္ငံျမိဳ႕ေတြမွာေနစဥ္ေရာ.ဒုကၡေတြမ်ားစြာ၊အျပည္႔စံုမႈမ်ားစြာ၊ဆံုးရံႈးမႈမ်ားစြာ၊မေၾကနပ္မႈ၊
ခါးသီးမႈမ်ားစြာကိုၾကံဳခဲ႔ရသူေတြျဖစ္တယ္။အားလံုးနီးပါးစိတ္ဒါဏ္ရာေတြရိွေနတယ္။
နုပ်ိဳခဲ႔စဥ္ကတည္းက အလဲြလဲြအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြမ်ားစြာနဲ႔ၾကီးျပင္းလာခဲ႔တယ္။
စိုးရိမ္မႈေတြ၊အေၾကာက္တရားေတြ၊စိတ္မလြတ္မလပ္မႈေတြနဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ၾကီးထဲမွာအေနၾကာလာခဲ႔တယ္။
လူမႈေလာကထဲကမေၾကနပ္မႈ၊အလိုမက်မႈေတြေရာျပြန္းေနတဲ႔စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြ၊
စနစ္မက်တဲ႔အေတြးအေခၚအေလ႔အက်င္႔ေတြဟာကိုယ္႔ရဲ႔မသိစိတ္ထဲစနစ္တက်နဲ႔
ကိန္းေအာင္းေနခဲ႔တယ္။စည္းမရိွကမ္းမရိွအမူအက်င္႔၊အျပဳအမူေတြဟာကိုယ္႔ဘ၀မွာ စည္းကမ္းတက်ေလးစဲြကပ္ေနတာကိုေတာင္..ကိုယ္ကသတိမျပဳမိဖူး။ ဘ၀မွာစနစ္တက်ျဖတ္သန္းေနထိုင္ဖို႕ အခြင္႔အေရးသာမကကိုယ္နဲ႔ကိုယ္႔လူ႕အဖဲြ႔အစည္းအတြက္အေကာင္းဆံုးအရာေတြလုပ္နိုင္ဖို႕ အခြင္႔အေရးလည္းမရိွခဲ႔ဖူး။ကိုယ္သာမက.ကိုယ္႔မိသားစုေတြဟာ. နွစ္ေပါင္းျမားစြာ..အသက္ရွင္သန္ေရးနဲ႔စား၀တ္ေနေရးကို.ဘ၀ရဲ႔အၾကီးက်ယ္ဆံုးတာ၀န္တခုလို သေဘာထားခဲ႔ရတယ္။ရုန္းကန္ခဲ႔ရတယ္။အခုမွမဟုတ္ဖူး၊က်ေနာ္တို႕ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္႔ေက်ာင္းစရိတ္ကိုယ္ရွာရတဲ႔ ဆင္းရဲတဲ႔စနစ္ၾကီးထဲၾကီးျပင္းခဲ႔တယ္။
မေတာ္တဆမွားယြင္းမႈေတြေၾကာင္႔ (အဲဒီမေတာ္တဆဟာ ေသးေသးမႊားမႊားေလးဆိုရင္ေတာင္ )၊မိဘနဲ႔အၾကီးအကဲေတြကရိုက္နွက္မလား၊ ဆရာေတြကဆူပူၾကိမ္းေမာင္းမလားဆိုတဲ႔ စိုးရိမ္ေၾကာင္႔ၾကမႈ၊မလြတ္လပ္မႈနဲ႔အနာတရေတြဟာၾကီျပင္းလာတဲ႔အထိ စိတ္ဒါဏ္သင္႔ခဲ႔တယ္။
ကိုယ္ကမိဘျဖစ္လာတဲ႔အခါ..ဒီအသိေတြကိုဆင္ျခင္မိေပမဲ႔ေခါက္ရိုးက်ိဳးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ္႕သားသမီးအေပၚျပဳမူဆက္ဆံခဲ႔တာလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္။ကိုယ္႕ရဲ႔စိတ္ဒါဏ္ရာဟာ
အျပစ္မရိွတဲ႔ခေလးေတြအေပၚထပ္ဆင္႔ျပီးစိတ္ဒါဏ္ခတ္သလိုျဖစ္သြားတယ္။သိသိၾကီးနဲ႔မွားၾကတာေတြရိွသလို မသိလို႔မွားေနတာေတြလည္းအမ်ားၾကီး။တခ်ိန္ကလူၾကီးေတြမွားခဲ႔တဲ႔အမွားေတြကိုက်ေနာ္တို႕ကသင္ခန္းစာယူျပီး၊
အမွားေတြျပင္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္..က်ေနာ္တို႕သားသမီးေတြက..က်ေနာ္တို႕ရဲ႔အမွားေတြကိုဆက္ျပင္ေနရအံုးမယ္။
က်ေနာ္တို႕သားသမီးေတြစိတ္ဒါဏ္ရာမကင္းရင္ က်ေနာ္တို႕ေျမးျမစ္မ်ိဳးဆက္အဆင္႔ဆင္႔ဒါဏ္ခံရမယ္႕အႏၱရယ္ကအရွည္ၾကီး။ဒါေတြအားလံုးရဲ႔အေျဖက
ခေလးေတြကိုဒီမိုကရက္တစ္အေလ႕အက်င္႔ေတြေမြးေပးဖို႕ပဲျဖစ္တယ္။က်ေနာ္တို႕ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြရိွရမယ္၊အသစ္ေျပာင္းလဲရမယ္။အက်င္႕ေဟာင္းေတြကိုသတၱိရိွရိွ၊ သတိရိွရိွေမာင္းထုတ္နိုင္ရမယ္။
အသက္ၾကီးလာေလ..က်ေနာ္သတိျပဳစရာေတြပိုျမားလာတယ္၊ကိုယ္သိထားတာေတြကို
လက္ေတြ႔က်က်လုပ္ရမယ္ဆိုတာ..စိတ္ကသိထားရံုပဲမဟုတ္ဖူးလို႕ပိုသေဘာေပါက္လာတယ္။
အဓိက ကကိုယ္ကခေလးေတြကိုအေမြဆိုးေတြမေပးမိဖို႕ပဲ။တခ်ိန္ကလူၾကီးေတြ
တိုင္းျပည္အတြက္ေစတနာေကာင္းေတြထားျပီးလုပ္တာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊
ဒါေပမဲ႔သူတို႕မွားတဲ႔ဆိုးေမြေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႕ဘ၀ပ်က္ခဲ႔ရတယ္။ဂုဏ္သိကၡာေတြညိႈးခဲ႔တယ္။တခ်ိန္ကမွားခဲ႔သူေတြကို က်ေနာ္တို႕အျပစ္တင္ခဲ႔သလို၊ဆဲဆိုေနတံုးပဲ။ မနွစ္ကဇြန္လမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေအာ္စလိုကိုလာေတာ႔.
.ေဟာ္တယ္ေရွ႔မွာ ငါးနွစ္ေျခာက္နွစ္အရြယ္ ကရင္၊မြန္တိုင္းရင္းသားခေလးေတြငယ္ေလးေတြသူတို႕အခ်င္းခ်င္းေနာ္ေ၀းဘာသာစကားနဲ႔ေျပာဆိုေနၾကတယ္။
က်ေနာ႔ေဘးမွာရပ္ေနတဲ႔ရန္ကုန္ကေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းတေယာက္က
“ခေလးတို႕ဗမာစကားနဲ႔ေျပာၾကေလ”လို႔ေျပာေတာ့မြန္ခေလးငယ္ေလးကေနာ္ေ၀းစကားနဲ႔
“ဗမာစကားဟာ က်ေနာ္တို႕စကားမဟုတ္ဖူး၊က်ေနာ္တို႕စကားကမြန္စကား”လို႕ျပန္ေျပာတယ္။ “ဗမာစကားလည္းတတ္ေတာ႔ေကာင္းတာေပါ့၊ငါတို႕အားလံုးကဗမာျပည္ကပဲ၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္းအခုဗမာျပည္ကလာတာပဲ”လို႕ဆရာမကရွင္းျပေတာ႔ခေလးငယ္က
“ဗမာစကားတတ္စရာမလိုဖူး၊မြန္စကားနဲ႔ေနာ္ေ၀းစကားတတ္ရင္ရတယ္”လို႔ေျဖပါတယ္။
။ေဘးမွာရပ္ေနၾကတဲ႔က်ေနာ္တို႕အားလံုးျငိမ္ျပီးအေတြးကိုယ္စီ၀င္သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႕တိုင္းရင္းသားေတြမွာဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ပါ။
လဲြမွားတဲ႔စနစ္ေတြ၊စစ္ပဲြေတြ၊ဘိုက်စိုးမိုးမႈေတြ၊မတရားအနိုင္ယူလိုမႈေတြ၊
အာဏာေလာဘေတြကက်ေနာ္တို႕ညီအကိုေတြ အားလံုးကိုစည္းျခားပစ္လိုက္တယ္။
။ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟစိတ္ေတြက အမုန္းေတြ၊အညိႈးေတြကမၻာမေၾကဘူးစိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္ေအာင္ရိုက္သြင္းေပးလိုက္တယ္။
အဲဒါေတြကက်ေနာ္တို႔နဲ႔တင္ျပီးမသြားဖူး။ က်ေနာ္တို႕ရင္ေသြးေတြ၊ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႔ေခါင္းထဲ၊ရင္ဘတ္ေတြထဲအထိထပ္ျပီးနက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းထိုးထည္႔ေပးလိုက္ေသးတယ္။
ဒီတခါက်ေနာ္တို႔လဲြမွားရင္.က်ေနာ္တို႕မ်ိဳးဆက္ေတြ ကမၻာၾကီး မွာေပ်ာက္သြားလိမ္႔မယ္။သမိုင္းမွာက်ေနာ္တို႕ပယ္ပယ္နယ္နယ္အဆဲခံရမယ္။ အခုေတာင္အဆဲခံေနရျပီ။
ဒီေတာ႔က်ေနာ္တို႔မမွားဖို႕လိုတယ္ဆိုတဲ႔အသိဟာခေလးေတြရဲ႔အနာဂတ္အာရုဏ္ဦးျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႕ရဲ႔အမုန္းေတြကို၊ခေလးေတြေခါင္းထဲမထည္႕ေပးပါနဲ႔၊
က်ေနာ္တို႕အမွားေတြကို
ခေလးေတြရင္ဘတ္ထဲမွာထပ္မထည္႕ေပးပါနဲ႔။
ခေလးေတြလြတ္လြတ္လပ္လပ္ရီေမာၾကပါေစ။
သင္႔သင္႔ျမတ္ျမတ္နဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔အနာဂတ္ျဖစ္ဖို႕
က်ေနာ္တို႕ရင္ဘတ္ၾကီးအေဟာင္းၾကီးခေလးေတြကိုတပ္မေပးပါနဲ႔။
ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)
“ေဖေဖက…က်ေနာ္စကားကို..နားမေထာင္ဖူး”
ငါးတန္းေက်ာင္းသားက်ေနာ႔သား..ေက်ာင္းကျပန္ေရာက္တာနဲ႔မီးဖိုခန္းက က်ေနာ္စြန္႔ပစ္ထားတဲ႔
ပလပ္စတစ္အမိႈက္ျခင္းသံုးပံုးထဲကအမိႈက္ေတြကိုေသခ်ာလိုက္ၾကည္႔ရင္း က်ေနာ္႔ကို ေျပာလိုက္ေတာ႔..ဟင္းခ်က္ဖို႕ျပင္ေနရင္းျပံဳးမိတယ္။ဟိုတေန႔ကပဲသူေက်ာင္းကယူလာတဲ႔ အစိမ္းေရာင္၊အျပာေရာင္ဂ်ြတ္ဂ်ြတ္ထုတ္္ေတြကို စကၠဴပံုးသံုးခုလုပ္ျပီးပံုးေတြမွာရိုးရိုးအျဖဴေရာင္အိပ္၊
ေနာက္တပံုးကအျပာ၊ေနာက္္အစိမ္းဆိုျပီးခဲြထားတယ္။ျပီးေတာ႕က်ေနာ႔ကိုေသခ်ာမွာတယ္။
အိပ္အစိမ္းမွာစားၾကြင္းစားက်န္၊အျပာမွာပလပ္စတစ္ပစၥည္း၊က်န္တဲ႔အိပ္မွာစကၠဴဆိုျပီး သီးသန္႔ခဲြစြန္႔ပစ္ဖို႔ေျပာတာပါ။ဒါေတြကက်ေနာ္လည္းသိထားျပီးသား။ဒီလိုပဲလုပ္ခဲ႔တာပဲ။ဒါေပမဲ႕…တခါတေလ၊အမွတ္တမဲ႔၊
အလြယ္တကူ၊ပ်င္းရိစိတ္ေတြနဲ႔စည္းကမ္းကိုသတိျပဳမေနေတာ႔ဖူး။ျပီးစလြယ္ျပစ္ထည္႔လိုက္တယ္္။
အဲဒါကိုသားကအျပစ္တင္တာပါ။
က်ေနာ္ကလည္းကိုယ္႔အျပစ္နဲ႔ကိုယ္မို႕…“ေအးပါသားရယ္၊ေဆာရီး..၊ေဖေဖ..သတိေမ႔သြားလို႔ပါ၊
ေနာက္တခါသတိထားပါ့မယ္”လို႕ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္ရတယ္။“ေဖေဖခဏခဏ..ဒါပဲေျပာေနတာ”
သားကက်ေနာ႔အေပၚအားမရမွန္းက်ေနာ္သိတယ္။က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က.ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတာ၊
ခတ္ေပါ့ေပါ့ေနတာ၊ခေလးစကားဆိုျပီးအေလးအနက္မရိွလိုက္တာျဖစ္တယ္။
ေရွ႔ဆက္္တိတိက်က်ျဖစ္ေအာင္ျပင္ရမယ္ဆိုတဲ႔အသိကရင္ဘတ္ထဲမွာေရာ၊ဦးေနွာက္ထဲမွာပါျဖတ္ကနဲခုန္၀င္လာတယ္။
ဒီမွာက..စည္းကမ္းကိုအမိန္႔နဲ႔လိုက္နာတာမဟုတ္ဖူး၊အသိတရားနဲ႔လိုက္နာၾကတာ။ဒီအရာကို ဘာ႔ေၾကာင္႔လုပ္ေဆာင္သင္႔တယ္ဆိုတာကို..အဘက္ဘက္ကသုေတသနလုပ္ထား၊အျပန္အလွန္
ဘက္ေပါင္းစံုေဆြးေႏြးသံုးသပ္ျပီးမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေတာ႔မယ္ဆို..နယ္ပယ္အစံုပညာေပး
မႈေတြလုပ္ျပီးတညီတညြတ္တည္းလုပ္ၾကတာ။တိုးတက္ျပီးယဥ္ေက်းမႈ၊အဆင္႔အတန္းျမင္႔မား သြားျပီဆုိစည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြားၾကတာပဲ။ ဒီေရာက္ေတာ႔အျပင္ထြက္လိုက္ရင္အမိႈက္တစေတြ႔ဖို႕ခဲယဥ္းတယ္။ခ်ိဳခ်ဥ္ပတ္တဲ႔စကၠဴအစအနေလးကအစ
အမိႈက္ပံုးထဲေသခ်ာသြားထည္႔ၾကတာ။
နိုင္ငံျခားကအေျခစိုက္ေနထိုင္သူမ်ားတဲ႔က်ေနာ္တို႕ရပ္ကြက္ထဲကလမ္းေဘးျမက္ခင္းမွာ ပလပ္စတစ္စ၊ဂ်ြတ္ဂ်ြတ္အိပ္္နဲ႔အမိႈက္စတခ်ိဳ႕ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ေနာ္ေ၀းလူမ်ိဳး၊အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးေတြ
လက္အိပ္ကေလးေတြစြပ္ျပီးလမ္းေဘးကအမိႈက္ေတြလိုက္ေကာက္တာလည္းေတြ႕ရတတ္တယ္။
ဒီနိုင္ငံမွာမူၾကိဳခေလးငယ္ဘ၀ကတည္းက
အမိႈက္စေတြအမိႈက္ပံုးထဲပဲပစ္ရမယ္ဆိုတာသင္ၾကားေပးျပီးသား။စည္းမဲ႔ကမ္းမဲ႔မလုပ္ဖူး။ တခါကစူပါမတ္ကက္ထဲကအမိႈက္ပံုးေဘးမွာစကၠဴစေတြက်ေနလို႕အျမင္မေတာ္တဲ႔က်ေနာ႔သားငယ္ ကေကာက္ျပီးပံုးထဲထည္႕တာကိုအေ၀းကလွမ္းျမင္လိုက္တဲ႔လံုျခံဳေရးရဲကေျပးလာျပီး..
သားကိုေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီးလက္ဆဲြနႈတ္ဆက္တယ္။ခုလိုလူမႈစိတ္ရိွတာေကာင္းတဲ႔အေၾကာင္းခ်ီးမြန္းတယ္။
တကယ္ေတာ႔အဲဒီလံုျခံဳေရးရဲကတကူးတက၊လာခ်ီးက်ဴးတာဟာခေလးရဲ႔စိတ္ဓာတ္ကိုျမွင္႔တင္ေပးတာျဖစ္တယ္။
ခေလးစိတ္ထဲမွာ ေနာက္လည္းအျမင္မေတာ္တာေတြ႔ရင္ျပဳျပင္သြားလိုစိတ္တိုးပြားလာေအာင္လိႈ႕ေဆာ္ ေပးတာျဖစ္တယ္။ သားသမီးေတြကိုက်ေနာ္တို႕မိဘေတြကပဲသြန္သင္ညႊန္ျပေနတာမႈတ္ဖူး။
တေန႔ကို၅နာရီေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာထိေတြ႔ေနတဲ႔ဆရာဆရာမေတြက..မိဘနဲ႔မျခားအက်င္႔သီလေကာင္းရေအာင္၊ လိမၼာေရးျခားရိွေအာင္လမ္းညႊန္ေပးေနတာျဖစ္တယ္။
ဒီ နိုင္ငံမွာဆရာဆရာမေတြဆိုတာကခေလးေတြကိုဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြပါသင္ၾကားဖို႕ ေလ႔လာရတာမဟုတ္ဖူး၊
ခေလးစိတ္ပညာနဲ႔သင္ၾကားနည္းအဖံုဖံုပါေလ႔လာရတာလို႔သိရတယ္။
စာသင္ေပးရံုမကဖူးလူမႈေရးဆိုင္ရာ၊သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာနဲ႔အေထြေထြဗဟုသုတေတြ၊ အားကစား၊အနုပညာ၊စာၾကည္႔တိုက္ေတြပါေက်ာင္းမွာထားျပီးေလ႔လာသင္ၾကားရတယ္။
စာသင္ခန္းျပင္ပထြက္ျပီးေလ့လာရတယ္။ဥပမာ.ေတာထဲလည္တာ၊ေတာင္တက္တာ၊အမ်ိဳးသားျပတိုက္၊
ကဇာတ္ရံု၊ရုပ္ရွင္ရံု၊ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းေတြနဲ႔စက္ရံုေတြ..စသျဖင္႔ေပါ့။မိန္းခေလး၊
ေယာက်ၤားေလးဆိုျပီးလည္း ခဲြျခားျပီးသင္ေနတာမဟုတ္ဖူး။ဥပမာ..ခ်က္ျပဳတ္ေရးနဲ႔မုန္႔လုပ္နည္းေတြဆိုလည္းတတန္းလံုးကိုသင္ေပးတာပဲ။
အတန္းတတန္းမွာလူအနည္းဆံုး၁၅ေရာက္ကေနအမ်ားဆံုး၂၅ေယာက္ပဲ။
ဆရာတေယာက္ထဲကေက်ာင္းသားအမ်ားၾကီးကိုတာ၀န္မယူဖူး။၊
အတန္းခဲြထားတယ္ဒါမူလတန္းနဲ႔အလယ္တန္းအဆင္႔ပဲရိွေသးတယ္။
ဆရာတေယာက္တာ၀န္ကလည္းလြယ္တာ မဟုတ္။ေက်ာင္းသားတဦးခ်င္းစီရဲ႔မွတ္တမ္းအေသးစိတ္ကိုကြန္ျပဴတာထဲဖိုင္ဖြင္႔ျပီး
အခ်က္အလက္ေတြအားလံုးထည္႕ထားတယ္။ေနာက္ခံသမိုင္း၊ပညာေရး၊လူမႈဆက္ဆံေရး၊က်န္းမာေရး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ၊ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔၀ါသနာေတြကအစ၊သူ႔အကန္႔နဲ႔သူမွတ္တမ္းတင္ထားတယ္ေလ႔လာထားတယ္။
ဒီမွာလည္းမိဘဆရာအသင္းရိွတယ္။က်ေနာ္တို႕ဆီမွာလိုအျဖစ္သေဘာလုပ္ေနတာမဟုတ္ဖူး။
ဒီမွာကတနွစ္ကိုနွစ္ၾကိမ္မိဘ၊ဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသားေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၾကသလို၊တနွစ္နွစ္ခါမိဘစံုညီနဲ႔ ဆရာစံုညီေဆြးေႏြးအၾကံျပဳၾကတာရိွတယ္။မိဘနဲ႔ဆရာသီးျခားေတြ႔ရင္
ကိုယ္႕သားသမီးရဲ႔တိုးတက္မႈ၊ဆုတ္ယုတ္မႈ၊အားသာခ်က္၊အားနည္းခ်က္ေတြနဲ႔စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊
အမူအက်င္႔ေတြကအစေဆြးေႏြးရတာျဖစ္တယ္။ဆရာကလည္းမိဘလိုပဲတာ၀န္ယူစိတ္အျပည္႕အ၀နဲ႔လုပ္ၾကတယ္။ မိဘကလည္းသားသမီးပညာေရးနဲ႔တိုးတက္ေရးကိစၥဆရာကိုပံ႔ပိုးလုပ္ေဆာင္ရတယ္။
ဆရာေတြကေက်ာင္းသားေတြကိုရိုက္ဖို႔မဆိုထားနဲ႔ဆူတာေငါက္တာေတာင္လုပ္ေလ႔လုပ္ထမရိွဖူး။
ခေလးစိတ္ဓာတ္ေရးရာက်ဆင္းေအာင္မလုပ္ဖူး။စိုးရိမ္ေၾကာက္ရံြ႔စိတ္မျဖစ္ေအာင္ထားတယ္။ စာေတြခ်ည္းဖိသင္ေနတာလည္းမဟုတ္၊အိမ္စာလည္းနင္းကန္မေပးဖူး။ကေလးေတြေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ သက္သက္သာသာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပညာသင္နိုင္ေအာင္ဖန္တီးေပးတယ္။ကြန္ျပဴတာနဲ႔ေလ႔က်င္႔ သင္ၾကားရတဲ႔ဘာသာရပ္ေတြလည္းရိွတယ္။မူၾကိဳခေလးဘ၀ကတည္းက.
ကြန္ျပဴတာနဲ႔မကင္းသလိုပထမတန္းေရာက္တာနဲ႔ကြန္ျပဴတာနဲ႔ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြသင္ၾကားေပးတယ္။
အလယ္တန္းအဆင္႔ ေရာက္တာနဲ႔ကြန္ျပဴတာကိုက်င္က်င္လည္လည္အသံုးခ်နိုင္ေနျပီ။
ငါးတန္းေက်ာင္းသားတေယာက္ကကြန္ျပဴတာပါ၀ါပြဳိင္႔အသံုးခ်နည္းပညာကိုတတ္ေျမာက္ထားျပီးျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္မူၾကိဳေက်ာင္းမွာ(၃)လေလာက္လုပ္အားေပးဖူးတယ္။ဒီနိုင္ငံမွာခေလးေတြကို အေလးထားျပီးဆက္ဆံတယ္ဆိုတာလက္ေတြ႕ျမင္လာခဲ႔တယ္။ခေလးေတြကိုတန္းတူရည္တူဆက္ဆံတယ္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ေစ၊ေက်ာင္းကိုလာရင္ခေလးေတြကိုေသခ်ာထိုင္စကားေျပာတယ္။
ခေလးကလူၾကီးကိုေခါင္းေမာ႔ၾကည္႔ေျပာဆိုရတဲ႔ပံုစံနဲ႔စကားမေျပာဖူး။ ဆရာေတြျဖစ္ေစ၊လူၾကီးေတြျဖစ္ေစခေလးငယ္ေတြကိုသူတို႕အရပ္နဲ႔အညီဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ျပီး၊
မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္စကားေျပာတယ္။တန္းတူညီတူေျပာျပီး၊ခေလးေတြရဲ႔မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈ စိတ္ဓာတ္ကိုျမွင္႔တင္ေပးတယ္။ဒါဟာအေသးအမႊားကိစၥမဟုတ္ဖူးလို႕သေဘာေပါက္ျပီး က်င္႔ၾကံၾကတာျဖစ္တယ္။ခေလးေတြရဲ႔စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုသူတို႕ေလ့လာထားျပီးျဖစ္တယ္။
လူမ်ိဳးဘာသာ၊အသားအေရာက္လည္းမခဲြဖူး။နွိမ္႕ခ်ဆက္ဆံမႈမရိွဖူး။
တကယ္႔ကိုတန္းတူညီတူဆက္ဆံတယ္။မိခင္ဘာသာစကားကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္သင္ၾကားခြင္႔ရိွတယ္။
“ခေလးတေယာက္ကို
သူနားလည္တဲ႕စကားနဲ႔ေျပာရင္ေခါင္းထဲ၀င္မယ္၊သူ႔ရဲ႔မိခင္ဘာသာစကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့၊နွလံုးသားထဲ၀င္လိမ္႔မယ္”
ဆိုတဲ႔ေတာင္အာဖရိကလြတ္ေျမာက္ေရးေခါင္းေဆာင္ နိုဘယ္လ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ နယ္လ္ဆင္မန္ဒရဲလားရဲ႔အဆိုကိုဒီလူမ်ိဳးေတြကလက္ခံထားတယ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ၊ေက်ာင္းအားရက္မွာစာသင္ခန္းကိုဌားရမ္းသင္ၾကားခြင္႔ရိွတယ္။ မိခင္ဘာသာစာေပ၊စကားသင္ေပးမဲ႔ဆရာကိုလည္းဌားရမ္းရင္
ဆရာ႔လစာကိုေထာက္ပံ့ေပးတယ္လို႕သိရတယ္။
ေနာ္ေ၀းနိုင္ငံေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ စိတ္လြတ္လပ္သြားတယ္။ခေလးေတြအနာဂတ္ကိုစိတ္ခ်သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႕ျပည္ပေရာက္ျမန္မာေတြအမ်ားစုဟာ.အမိနိုင္ငံမွာေနစဥ္ကေရာ၊နယ္စပ္ေတြနဲ႔ ခိုလႈံရာနိုင္ငံျမိဳ႕ေတြမွာေနစဥ္ေရာ.ဒုကၡေတြမ်ားစြာ၊အျပည္႔စံုမႈမ်ားစြာ၊ဆံုးရံႈးမႈမ်ားစြာ၊မေၾကနပ္မႈ၊
ခါးသီးမႈမ်ားစြာကိုၾကံဳခဲ႔ရသူေတြျဖစ္တယ္။အားလံုးနီးပါးစိတ္ဒါဏ္ရာေတြရိွေနတယ္။
နုပ်ိဳခဲ႔စဥ္ကတည္းက အလဲြလဲြအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြမ်ားစြာနဲ႔ၾကီးျပင္းလာခဲ႔တယ္။
စိုးရိမ္မႈေတြ၊အေၾကာက္တရားေတြ၊စိတ္မလြတ္မလပ္မႈေတြနဲ႔ပတ္၀န္းက်င္ၾကီးထဲမွာအေနၾကာလာခဲ႔တယ္။
လူမႈေလာကထဲကမေၾကနပ္မႈ၊အလိုမက်မႈေတြေရာျပြန္းေနတဲ႔စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြ၊
စနစ္မက်တဲ႔အေတြးအေခၚအေလ႔အက်င္႔ေတြဟာကိုယ္႔ရဲ႔မသိစိတ္ထဲစနစ္တက်နဲ႔
ကိန္းေအာင္းေနခဲ႔တယ္။စည္းမရိွကမ္းမရိွအမူအက်င္႔၊အျပဳအမူေတြဟာကိုယ္႔ဘ၀မွာ စည္းကမ္းတက်ေလးစဲြကပ္ေနတာကိုေတာင္..ကိုယ္ကသတိမျပဳမိဖူး။ ဘ၀မွာစနစ္တက်ျဖတ္သန္းေနထိုင္ဖို႕ အခြင္႔အေရးသာမကကိုယ္နဲ႔ကိုယ္႔လူ႕အဖဲြ႔အစည္းအတြက္အေကာင္းဆံုးအရာေတြလုပ္နိုင္ဖို႕ အခြင္႔အေရးလည္းမရိွခဲ႔ဖူး။ကိုယ္သာမက.ကိုယ္႔မိသားစုေတြဟာ. နွစ္ေပါင္းျမားစြာ..အသက္ရွင္သန္ေရးနဲ႔စား၀တ္ေနေရးကို.ဘ၀ရဲ႔အၾကီးက်ယ္ဆံုးတာ၀န္တခုလို သေဘာထားခဲ႔ရတယ္။ရုန္းကန္ခဲ႔ရတယ္။အခုမွမဟုတ္ဖူး၊က်ေနာ္တို႕ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္႔ေက်ာင္းစရိတ္ကိုယ္ရွာရတဲ႔ ဆင္းရဲတဲ႔စနစ္ၾကီးထဲၾကီးျပင္းခဲ႔တယ္။
မေတာ္တဆမွားယြင္းမႈေတြေၾကာင္႔ (အဲဒီမေတာ္တဆဟာ ေသးေသးမႊားမႊားေလးဆိုရင္ေတာင္ )၊မိဘနဲ႔အၾကီးအကဲေတြကရိုက္နွက္မလား၊ ဆရာေတြကဆူပူၾကိမ္းေမာင္းမလားဆိုတဲ႔ စိုးရိမ္ေၾကာင္႔ၾကမႈ၊မလြတ္လပ္မႈနဲ႔အနာတရေတြဟာၾကီျပင္းလာတဲ႔အထိ စိတ္ဒါဏ္သင္႔ခဲ႔တယ္။
ကိုယ္ကမိဘျဖစ္လာတဲ႔အခါ..ဒီအသိေတြကိုဆင္ျခင္မိေပမဲ႔ေခါက္ရိုးက်ိဳးစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ္႕သားသမီးအေပၚျပဳမူဆက္ဆံခဲ႔တာလည္းအၾကိမ္ၾကိမ္။ကိုယ္႕ရဲ႔စိတ္ဒါဏ္ရာဟာ
အျပစ္မရိွတဲ႔ခေလးေတြအေပၚထပ္ဆင္႔ျပီးစိတ္ဒါဏ္ခတ္သလိုျဖစ္သြားတယ္။သိသိၾကီးနဲ႔မွားၾကတာေတြရိွသလို မသိလို႔မွားေနတာေတြလည္းအမ်ားၾကီး။တခ်ိန္ကလူၾကီးေတြမွားခဲ႔တဲ႔အမွားေတြကိုက်ေနာ္တို႕ကသင္ခန္းစာယူျပီး၊
အမွားေတြျပင္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္..က်ေနာ္တို႕သားသမီးေတြက..က်ေနာ္တို႕ရဲ႔အမွားေတြကိုဆက္ျပင္ေနရအံုးမယ္။
က်ေနာ္တို႕သားသမီးေတြစိတ္ဒါဏ္ရာမကင္းရင္ က်ေနာ္တို႕ေျမးျမစ္မ်ိဳးဆက္အဆင္႔ဆင္႔ဒါဏ္ခံရမယ္႕အႏၱရယ္ကအရွည္ၾကီး။ဒါေတြအားလံုးရဲ႔အေျဖက
ခေလးေတြကိုဒီမိုကရက္တစ္အေလ႕အက်င္႔ေတြေမြးေပးဖို႕ပဲျဖစ္တယ္။က်ေနာ္တို႕ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြရိွရမယ္၊အသစ္ေျပာင္းလဲရမယ္။အက်င္႕ေဟာင္းေတြကိုသတၱိရိွရိွ၊ သတိရိွရိွေမာင္းထုတ္နိုင္ရမယ္။
အသက္ၾကီးလာေလ..က်ေနာ္သတိျပဳစရာေတြပိုျမားလာတယ္၊ကိုယ္သိထားတာေတြကို
လက္ေတြ႔က်က်လုပ္ရမယ္ဆိုတာ..စိတ္ကသိထားရံုပဲမဟုတ္ဖူးလို႕ပိုသေဘာေပါက္လာတယ္။
အဓိက ကကိုယ္ကခေလးေတြကိုအေမြဆိုးေတြမေပးမိဖို႕ပဲ။တခ်ိန္ကလူၾကီးေတြ
တိုင္းျပည္အတြက္ေစတနာေကာင္းေတြထားျပီးလုပ္တာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊
ဒါေပမဲ႔သူတို႕မွားတဲ႔ဆိုးေမြေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႕ဘ၀ပ်က္ခဲ႔ရတယ္။ဂုဏ္သိကၡာေတြညိႈးခဲ႔တယ္။တခ်ိန္ကမွားခဲ႔သူေတြကို က်ေနာ္တို႕အျပစ္တင္ခဲ႔သလို၊ဆဲဆိုေနတံုးပဲ။ မနွစ္ကဇြန္လမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေအာ္စလိုကိုလာေတာ႔.
.ေဟာ္တယ္ေရွ႔မွာ ငါးနွစ္ေျခာက္နွစ္အရြယ္ ကရင္၊မြန္တိုင္းရင္းသားခေလးေတြငယ္ေလးေတြသူတို႕အခ်င္းခ်င္းေနာ္ေ၀းဘာသာစကားနဲ႔ေျပာဆိုေနၾကတယ္။
က်ေနာ႔ေဘးမွာရပ္ေနတဲ႔ရန္ကုန္ကေက်ာင္းဆရာမေဟာင္းတေယာက္က
“ခေလးတို႕ဗမာစကားနဲ႔ေျပာၾကေလ”လို႔ေျပာေတာ့မြန္ခေလးငယ္ေလးကေနာ္ေ၀းစကားနဲ႔
“ဗမာစကားဟာ က်ေနာ္တို႕စကားမဟုတ္ဖူး၊က်ေနာ္တို႕စကားကမြန္စကား”လို႕ျပန္ေျပာတယ္။ “ဗမာစကားလည္းတတ္ေတာ႔ေကာင္းတာေပါ့၊ငါတို႕အားလံုးကဗမာျပည္ကပဲ၊
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္းအခုဗမာျပည္ကလာတာပဲ”လို႕ဆရာမကရွင္းျပေတာ႔ခေလးငယ္က
“ဗမာစကားတတ္စရာမလိုဖူး၊မြန္စကားနဲ႔ေနာ္ေ၀းစကားတတ္ရင္ရတယ္”လို႔ေျဖပါတယ္။
။ေဘးမွာရပ္ေနၾကတဲ႔က်ေနာ္တို႕အားလံုးျငိမ္ျပီးအေတြးကိုယ္စီ၀င္သြားတယ္။
က်ေနာ္တို႕တိုင္းရင္းသားေတြမွာဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ပါ။
လဲြမွားတဲ႔စနစ္ေတြ၊စစ္ပဲြေတြ၊ဘိုက်စိုးမိုးမႈေတြ၊မတရားအနိုင္ယူလိုမႈေတြ၊
အာဏာေလာဘေတြကက်ေနာ္တို႕ညီအကိုေတြ အားလံုးကိုစည္းျခားပစ္လိုက္တယ္။
။ေလာဘ၊ေဒါသ၊ေမာဟစိတ္ေတြက အမုန္းေတြ၊အညိႈးေတြကမၻာမေၾကဘူးစိတ္ဓာတ္ေတြ ျဖစ္ေအာင္ရိုက္သြင္းေပးလိုက္တယ္။
အဲဒါေတြကက်ေနာ္တို႔နဲ႔တင္ျပီးမသြားဖူး။ က်ေနာ္တို႕ရင္ေသြးေတြ၊ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ႔ေခါင္းထဲ၊ရင္ဘတ္ေတြထဲအထိထပ္ျပီးနက္နက္ရိႈင္းရိႈင္းထိုးထည္႔ေပးလိုက္ေသးတယ္။
ဒီတခါက်ေနာ္တို႔လဲြမွားရင္.က်ေနာ္တို႕မ်ိဳးဆက္ေတြ ကမၻာၾကီး မွာေပ်ာက္သြားလိမ္႔မယ္။သမိုင္းမွာက်ေနာ္တို႕ပယ္ပယ္နယ္နယ္အဆဲခံရမယ္။ အခုေတာင္အဆဲခံေနရျပီ။
ဒီေတာ႔က်ေနာ္တို႔မမွားဖို႕လိုတယ္ဆိုတဲ႔အသိဟာခေလးေတြရဲ႔အနာဂတ္အာရုဏ္ဦးျဖစ္တယ္။
က်ေနာ္တို႕ရဲ႔အမုန္းေတြကို၊ခေလးေတြေခါင္းထဲမထည္႕ေပးပါနဲ႔၊
က်ေနာ္တို႕အမွားေတြကို
ခေလးေတြရင္ဘတ္ထဲမွာထပ္မထည္႕ေပးပါနဲ႔။
ခေလးေတြလြတ္လြတ္လပ္လပ္ရီေမာၾကပါေစ။
သင္႔သင္႔ျမတ္ျမတ္နဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္တဲ႔အနာဂတ္ျဖစ္ဖို႕
က်ေနာ္တို႕ရင္ဘတ္ၾကီးအေဟာင္းၾကီးခေလးေတြကိုတပ္မေပးပါနဲ႔။
ကိုညိဳ(ေအာ္စလို)
No comments:
Post a Comment