ကေနဒါႏိုင္ငံ၊ တိုရြန္တိုးၿမိဳ႕က ကိုသာေအးထြန္းအိမ္တြင္ရွိေနခိုက္
ဆံုခဲ့သည့္မိတ္ေဆြသစ္မ်ားအနက္ ေဒါက္တာ တိုး တိုးလြင္ႏွင့္ ေဒါက္တာ
မိုးဝင္းသာတို႔ ဆရာဝန္ဇနီးေမာင္ႏွံလည္းပါ၏။ တဦးႏွင့္တဦးမိတ္ဆက္ၾက
ပဋိသႏၶာရစကား ဆို ၾကၿပီးေနာက္ စကားဦးက (၁၃၅ဝ)
ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီးဆီတည္မိ၏။ ထိုစဥ္က သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး
ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖံုးရွိ ေဆး႐ံုတခုတြင္ အလုပ္သင္ဆရာဝန္မ်ား။ ထိုကာလ သူတို႔
ႀကံဳခဲ့ရသည့္ ထိတ္စရာၾကားက ရယ္စရာအျဖစ္ေတြကို ျပန္ ေျပာျပရင္းရယ္ရယ္ေမာေမာ။
ခုေတာ့…ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ထို႔ေနာက္ စကားအေရြ႕က ဒီမိုကေရစီေရးဘက္လွည့္လာ၏။
ေဒါက္တာတိုးတိုးလြင္က ဒီဘက္ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ တခ်ဳိ႕က စံတခ်ဳိ႕အား ေခါင္းေခါက္ေရြးဥပမာေလးေတြႏွင့္ခ်ျပေဆြးေႏြး၏။ ဒီမိုကေရစီဆန္မႈ၊ သေဘာထားႀကီးျခင္းႏွင့္ လူႀကီးလူ ေကာင္းအျပဳအမူတို႔အေၾကာင္းေရာက္ေတာ့ သူက (အိုဘားမား ပထမသက္တမ္းအတြက္ ပါတီတြင္း သမၼတေလာင္း ၿပိဳင္ခ်ိန္၊ ဟီလာရီႏွင့္ဆိုင္မိၿပီး ကက္ကက္မလန္႔တလန္ အျပန္အလွန္ခတ္ၾကပံုမ်ား၊ သည့္ေနာက္ ဟီလာရီက ဆုတ္ေပး လိုက္မွ အိုဘားမား သမၼတျဖစ္လာၿပီး ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္အျဖစ္ ၾကည္ျဖဴစြာေပးသည္တြင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ယူကာ ေက် ေက်ပြန္ပြန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပံု၊ ဒါကို “ဒီမိုကရက္ခ်င္းမို႔ ဤသို႔ရင္းၾကတာပါ” ဟုဆိုလွ်င္ ခု အိုဘားမား ဒုတိယ သက္တမ္း က ပိုလွသည့္ ဥပမာလိုျဖစ္ပံု၊ မဲဆြယ္ပြဲေတြမွာ မစ္ရြမ္းနီႏွင့္အိုဘားမား အႀကီးအက်ယ္ခ်ဲခဲ့ၾကသလို စကားစစ္ထိုးပြဲေတြ မွာလည္း လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ တကယ္တမ္း အိုဘားမားႏိုင္ေတာ့ မစ္ရြမ္းနီတမိသားစုလံုး သမၼတ ၏ ေအာင္ပြဲခံဂုဏ္ျပဳစင္ ျမင့္ေပၚတက္လာၿပီး ဟိုစဥ္က တန္းခဲ့သည့္လက္မ်ား ခုေတာ့ ဖက္လွဲတကင္း ရင္းရင္း ႏွီးႏွီး၊ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ “ရီပတ္ဘလီကင္န္မရွိ၊ ဒီမိုကရက္မရွိ”) ဆိုကာ ရွည္ရွည္လ်ားလ်ားေဆြးေႏြးလာ၏။ ဤသည္ပင္ ဒီမိုကေရ စီဆန္မႈဟု သူဆိုခ်င္သလားေတာ့ က်ေနာ္ မေျပာတတ္။
ေနာက္ေတာ့ ေဆြးေႏြးညႇိနႈိင္းအေျဖရွာတတ္မႈ။
ညႇိႏိႈင္းမႈအတတ္(သို႔မဟုတ္)ေဆြးေႏြးပြဲယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ သူက (က်ေနာ္တို႔သည္ သူ႔အဆိုအရ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ ေရာက္ရွိေနထိုင္သူမ်ားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးသားတို႔၏ ျပႆနာေျဖရွင္း ပံုမ်ားအားေလ့လာရင္း က်င့္သံုးမွျဖစ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္သားေတြအၾကား ကိစၥႀကီးငယ္ရွိတိုင္း တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္၊ သေဘာထားႀကီး၊ စိတ္ရွည္သီးခံအေျဖရွာၿပီး အမ်ားစုသေဘာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾက သည့္ အေလ့အက်င့္မ်ဳိးရွိၿပီး၊ အေလ့အထျဖစ္သည္အထိ ပ်ဳိးေထာင္ယူႏိုင္ကေကာင္းမည္)ဟု သူျမင္ေၾကာင္းဆို၏။ ဤသည္ကို ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈဟု သူ ဆိုခ်င္ပံုေပၚ၏။ တိတိက်က်ေတာ့မေျပာခဲ့။ ခ်ဳပ္၍ဆိုေသာ္ “ဒီမိုကေရစီဆန္ မႈႏွင့္ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈ” ဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ ထို (၂) ခုလံုး က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္သည့္အရာမ်ားျဖစ္သလို ထိုအရာ ေတြအတြက္လည္း ခုထက္တိုင္ တိုးေနတိုက္ေနရဆဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဝဘန္ေခ်ဖ်က္စရာ အေၾကာင္းဘာမွ်မရွိေသာ္လည္း ေတြးစရာႏွင့္ေျပာစရာတခ်ဳိ႕ကား ေပၚလာ၏။ သို႔ႏွင့္ ေျပာျဖစ္ၾက၏။
က်ေနာ္တို႔ဆီတြင္ႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ဆီကဲ့သိုလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမ်ား တိုင္းျပည္မ်ားတြင္မူ အထက္ကဆိုခဲ့သည့္ (ဆန္မႈႏွင့္ ယဥ္ ေက်းမႈ) မ်ား မရွိသေလာက္နည္းသည္ဟုဆိုသည္ကို ျငင္းစရာမရွိ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဤသည္မ်ား မထြန္းကားႏိုင္ရသနည္း ဆိုသည္ကို ေစာေၾကာၾကည့္ရာတြင္ တဦးႏွင့္တဦး ကြဲလြဲခ်င္ကြဲလြဲလိမ့္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အက်ဳိးမ်ားမည္ထင္၏။ က်ေနာ့္ အေနႏွင့္ ထိုသို႔ေစာေၾကာရလွ်င္ အေမရိကန္ကိုပဲ စံထားခ်င္၏။ “ဘာ့ေၾကာင့္” ဆို ကမၻာ့ႏိုင္ငံအခ်ဳိ႕ႏွင့္ အေမရိ ကန္ကိုယ္၌က သူ႔ကိုယ္သူ ဒီမိုကေရစီေခါင္းကိုင္ဖခင္ As the God Father of Liberal Democracy သဖြယ္စံျပဳမႈရွိျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမရိကန္ေပတံျဖင့္ တိုင္းရပါမည္။ ထိုေပတံႏွင့္တိုင္းမည္ဆိုက အေမရိကန္၏ ႏႈန္းစံတန္ဖိုး ကိုသိမွတ္စရာ လိုပါလိမ့္မည္။လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခု၏ ႏႈန္းစံတန္ဖိုးဆိုသည္မွာ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားျဖစ္၏။ထိုတန္ဖိုးကို ထိပါးျခင္းသည္ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားကိုထိပါးျခင္းမည္၏။ ထိုကိစၥသည္ အကဲဆတ္သေလာက္ အေရးလည္းႀကီး၏။ ႏိုင္ငံႏွင့္ခ်ီ၊ ကမၻာႏွင့္ခ်ီ ျဖစ္ၾကသည့္ ပဋိပကၡတိုင္းသည္ ထိုေနရာမွေပါက္ထြက္လာျခင္းျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ အေမရိ ကန္၏ ႏႈန္းစံတန္ဖိုး(ဝါ)အက်ဳိးစီးပြားကို ေစ့ငုၾကည့္ပါမည္။ အေမရိကန္၏ႏႈန္းစံတန္ဖိုးက အရင္းရွင္(သို႔) ေဈးကြက္စီး ပြားေရးစနစ္၊ လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီႏွင့္ တသီးပုဂၢလဆန္မႈတို႔ ျဖစ္သည္ဟု အၾကမ္းဖ်ဥ္းဆိုႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ဤသည္တို႔ ကိုပင္ အေမရိကန္အက်ဳိးစီးပြားဟု ေယဘုယ်သေဘာပိုက္ၿပီး ဆက္ေတြးၾကည့္ပါမည္။
မွန္၏။ ယခုအေမရိကန္တို႔ ယခုအေမရိကန္ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔ အထက္ကဆိုခဲ့သည့္ (ဆန္မႈႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ)တို႔ကို ပါတီ တြင္းႏွင့္ ပါတီခ်င္း၊ ျပည္တြင္းႏွင့္ျပည္ပတို႔တြင္ အကန္႔အသတ္ျဖင့္တိုးခ်ဲ႕ယူ၍ က်င့္သံုးေနႏိုင္သည္မွာ အထင္အရွားျဖစ္ ၏။ ဘာ့ေၾကာင့္ဤသို႔ ေနႏိုင္ ရသနည္း၊ ေနႏိုင္ၾကသနည္းဆိုရေသာ္ အက်ဳိးစီးပြားေၾကာင့္ဟုသာ အေျဖထြက္မည္ ထင္ ၏။ အက်ဳိးစီးပြားဆိုရာ၌လည္း တူျခင္း/မတူျခင္း အျပင္၊ တူသည့္တိုင္ေအာင္ ႀကီးျခင္း/ေသးျခင္းလည္း ထပ္မံရွိရဦးမည္။ ထိုအက်ဳိးစီးပြားတို႔တူျခင္း/မတူျခင္း၊ ႀကီးျခင္း/ေသးျခင္းအေပၚလိုက္ကာ (ဆန္မႈႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ) တို႔၏ ေရခ်ိန္အတက္အ က်ႏွင့္အနိမ့္အျမင့္ျဖစ္ရ၏။ အက်ဳိးစီးပြားေၾကာင့္ထြက္လာသည့္ အေျဖႏွစ္ခုသာရွိ၏။ ထို႔အတူ အက်ဳိးစီးပြားတြင္ ေရြး လမ္းလည္း (၂) လမ္းသာရွိ၏။ တခုက စစ္ပြဲ(ဝါ)ပဋိပကၡ။ ေနာက္တခုက လက္တြဲၿပီးနန္းသိမ္းျခင္း။ အက်ဳိးစီးပြားႀကီး လည္းႀကီး၊ တူလည္းတူလွ်င္ (ဆန္မႈႏွင့္ယဥ္ေက်းမႈ) ပိုကိုပိုရေပမည္။ မပိုလို႔မရ။ မပိုလွ်င္ ထိပ္တိုက္တိုးမိၿပီး လုယက္မႈ ေတြျဖစ္ကာ ထခ်ၾကလိမ့္မည္။ ယခု အေမရိကန္တို႔ အမ်ဳိးသားအက်ဳိးစီးပြားတူၾက၏။ ႀကီးလည္းအလြန္ႀကီး၏။ အခ်င္း ခ်င္းျပန္ခ်လို႔မျဖစ္။ ထိပ္တိုက္ျပန္တိုးလို႔မရ။ ဥသွ်စ္သီး (၂) လံုး ကိုင္ရိုက္လွ်င္ ဘာျဖစ္တတ္သည္ကို သူတို႔ ေကာင္းစြာ နားလည္၏။ အခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္လို႔ရ၏။ ရန္သူျဖစ္လို႔မရ ဆိုသည္ကို သေဘာေပါက္၏။ ႏိုင္ငံ့သမၼတဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္၊ ကြန္ဂရက္စ္တြင္ ဘယ္သူအမ်ားစုေနရာရရ တူေသာအက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရမည္သာျဖစ္၏။ ဤတြင္ ဒီမိုကေရစီဆန္လာရ၊ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈျဖစ္လာရ၏။ သို႔ႏွင့္တိုင္ အစဥ္ ဆန္ေနယဥ္ေက်းေနသည္ဟု ဆိုလို႔မရ။ တခ်က္တခ်က္ အက်ဳိးစီးပြားခတ္ေသးေသးေတြ ထိပ္တိုက္တိုးမိၿပီး မဆန္ႏိုင္ မယဥ္မေက်းႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့သည္မ်ားရွိ၏။ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး၊ ေအဗရာဟင္မ္လင္ကြန္းႏွင့္ ကေနဒီတို႔ႀကံဳခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ႀကံမႈမ်ားက ထို တခ်က္ တခ်က္တို႔အတြက္ သက္ေသျဖစ္၏။
ကမၻာႀကီးကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္လည္း အက်ဳိးစီးပြားေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့သည့္ စစ္ႀကီး (၂) ခု အထင္အရွားရွိခဲ့၏။ တိုက္ရာပါေတြ ေဝစုခြဲရာက အေဝမတည့္လုယက္ရင္း ထိပ္တိုက္တိုးကာ (ဆန္မႈယဥ္ေက်းမႈ) မ်က္ႏွာဖံုးကၽြတ္ၾကျခင္းပင္။
ေနာက္တမ်ဳိးက တူေတာ့တူ၏ သို႔ေသာ္ေသး၏။ ဆိုရလွ်င္ ထိုအေသးစားတို႔ေၾကာင့္ ေဒသတြင္း၊ အုပ္စုခ်င္း၊ ႏိုင္ငံျခင္း ပဋိပကၡတို႔ ျဖစ္ထြန္းရ၏။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတို႔၏ ေဒသတြင္းအကန္႔အသတ္စစ္ပြဲမ်ားကို သာဓကျပဳႏိုင္မည္ထင္၏။ ထိုသို႔ ေဒသတြင္းအကန္႔အသတ္ စစ္ပြဲတို႔ကား ထုတ္ျပစရာမလိုေအာင္ပင္မ်ားလွ၏။ ထားေတာ့။
ေနာက္ဆံုးတခုက တူလည္းတူ၏။ ေသးလည္းေသး၏။ သို႔ေသာ္ ကမၻာခ်ီ၊ ေဒသခ်ီျပႆနာထိ ေရာက္မလာဘဲ ျပည္ တြင္း၌သာ ထိပ္ တိုက္တိုးမိမႈ။ ထိုအမ်ဳိးအစားက “အတန္းအစားအုပ္စုလိုက္အက်ဳိးစီးပြား”ဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ တိုင္း ျပည္တခုျခင္းစီအတြင္း၌ အဓိကအေျခ တည္၏။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာကိုကိုင္ထားႏိုင္ၿပီး ထိုအာဏာအားကိုးျဖင့္ သူ႔အုပ္စု အက်ဳိးစီးပြားကိုတည္ေဆာက္ကာကြယ္သူႏွင့္ ထိုအေဆာက္အဦအား ၿဖိဳခ်တြန္းလွန္သည့္ အင္အားစုၾကားက ပဋိပကၡ ျဖစ္၏။ အေပၚယံရွပ္ၾကည့္လွ်င္ (သို႔) ကမၻာႏွင့္ခ်ီၾကည့္လွ်င္ စာမဖြဲ႔ေလာက္ဟုဆိုရ ေသာ္လည္း တိုင္းျပည္တခုအတြက္၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုအတြက္ေတာ့ အလြန္ႀကီး၏။ သည္းသန္ျပင္းထန္၏။ အာဏာကိုင္ထားသူကလည္း အာဏာလက္ လြတ္လွ်င္ အက်ဳိးစီးပြားအကုန္လက္လႊတ္ရမည္မို႔ က်ားကုပ္က်ားခဲကာကြယ္၏။ လူဘယ္ေလာက္ သတ္ရသတ္ရ သတ္ မည္။ လူဘယ္ေလာက္ဖမ္းရဖမ္းရ ဖမ္းမည္။ တြန္းလွန္ၿဖိဳခ်သူကလည္း ထိုအာဏာကိုၿဖိဳခ်ႏိုင္မွ ေနာက္အာဏာတခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မည္မို႔ ဘယ္ေလာက္စြန္႔ရစြန္႔ရ စြန္႔မည္။ ဘာမွမက်န္သည္အထိပင္ စြန္႔လိမ့္မည္။ ဤတြင္ အာဏာျပ ႆနာ၊ အက်ဳိးစီးပြားျပႆနာႏွင့္ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္လာ၏။ ဤတြင္ ဒီမိုကေရစီမဆန္ႏိုင္ေတာ့။ ဤတြင္ ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ ေက်းမႈ မထြန္းကားေတာ့။ ဤတြင္ ေစ့စပ္ညႇိႏိႈင္းသည့္အေလ့အထ ေနာက္တန္းေရာက္ရေတာ့၏။ က်ေနာ္တို႔ဆီတြင္ ျဖစ္ေနသည့္ျပႆနာက ထို ျပႆနာ။ ထို ကိစၥ။
ျပန္ေတြးရန္လိုသည္က ဤသို႔ မဆန္ခ်င္မဆန္သူ မည္သူနည္း။ မည္သူ႔ဘက္က စ မဆန္ရ စ မယဥ္ေက်းရ၍ ျပႆနာ တို႔ျဖစ္လာရ သနည္း။ ဆန္ျခင္းဆန္ ယဥ္ေက်းျခင္းယဥ္ေက်းလွ်င္ မည္သူက စ ဆန္ရ စ ယဥ္ေက်းရမည္နည္း။ မည္သူ႔ ဘက္က စ ရန္လိုသနည္း။ မည္သူ႔က အဓိကနည္း။ ႏွစ္ဘက္လံုး မဆန္လို႔မယဥ္ေက်းလို႔ဟု ဆိုလွ်င္ပင္ေတာင္ အေတာ္ လြဲေနၿပီျဖစ္၏။ ထို႔ထက္ဆိုးသည့္အလြဲကား စ ဆန္ရမည့္ စ ယဥ္ေက်းရမည့္အာဏာပိုင္သူအား မသိက်ဳိးက်င္ျပဳကာ၊ ဆန္ခြင့္ယဥ္ေက်းခြင့္မရွိသူတို႔အား၊ ဆန္ပါရေစ ယဥ္ေက်းပါရေစဟု ေတာင္းခံသူတို႔အား “မဆန္ရေကာင္းလား မယဥ္ ေက်းရေကာင္းလား” ဆိုကာ လူမ်ဳိးႏွင့္ခ်ီၿပီး သိမ္းႀကံဳးဆံုးမေနသူတို႔ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဤဆန္မႈ ဤယဥ္ေက်းမႈတို႔ ရၾကပါ ၿပီလား။ စဥ္းစားစရာေကာင္း၏။
ဤသို႔ ဒီမိုကေရစီဆန္ျခင္း/မဆန္ျခင္း၊ ဒီမိုကေရစီယဥ္ေက်းမႈရွိျခင္း/မရွိျခင္း၊ ဤအေလ့အထမ်ား ထြန္းကားျခင္း/ မထြန္းကားျခင္း၊ အားေကာင္းျခင္း/မေကာင္းျခင္းတို႔သည္ လူမ်ဳိးႏွင့္မဆိုင္။ လူႏွင့္မဆိုင္။ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္သာဆိုင္၏။
မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ
ဒီဇင္ဘာ ၃၁၊ ၂ဝ၁၂
No comments:
Post a Comment